Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 50

"Hoe voel je je, na vandaag?" Evert kijkt naar Fenna. Vanmiddag heeft ze voor het eerst weer gewerkt, drie uur lang. Daarna moest hij nog mee naar een plaats delict, en toen hij thuiskwam had ze vrij weinig losgelaten over hoe ze zich voelde. Ze was moe, en ze moest even zelf verwerken hoe ze zich voelde. Er had ook een bepaalde spanning om haar heen gehangen, maar die voelt Evert – sinds ze samen in bed liggen – langzaam afnemen. Hij ligt op zijn rug, met zijn arm om haar schouders. Ze ligt dicht tegen hem aan, met haar hoofd op zijn schouder, en haar hand op zijn borst. Ze heeft haar hoofd naar hem toegedraaid, maar haar blik is op een punt achter hem gericht. Ze lijkt nog steeds diep in gedachten. Evert strijkt met zijn vingertoppen over haar wang. "Liefje?" Vraagt hij zacht. Fenna knippert verschrikt met haar ogen. "Wat?" Vraagt ze zacht. Evert glimlacht zwakjes naar haar. "Hoe voel je je, na vandaag?" Vraagt hij opnieuw.

"Ik ben moe," zegt Fenna zacht, "het kostte een stuk meer energie dan ik had verwacht." Ze heeft haar bruine ogen inmiddels op Evert gericht. "Maar het gaat wel goed... Denk ik." Hij legt de hand die hij eerst tegen haar wang had, op haar hand. "Denk je?" Vraagt hij voorzichtig. Fenna verstrengelt haar vingers met de zijne. "Ja..." Ze haalt lichtjes haar schouders op. "Ik ben echt moe, maar verder gaat het wel. Het was raar, om terug te zijn. Zeker na-na..." Ze maakt haar zin niet af. Evert geeft een kneepje in haar hand. "Na de vorige keer?" Vult hij in. Fenna knikt. "Maar vandaag was anders," vertelt ze, "ik wilde het nu echt weer, dat is het verschil denk ik... En het gaat tijd kosten, maar ik denk dat het wel goed komt." Ze kijkt naar Evert, een heel klein glimlachje op haar gezicht.

Evert geeft een zachte kus op Fenna's voorhoofd. "Ik ben trots op je, lieverd," zegt hij. Het glimlachje op Fenna's gezicht wordt iets groter. "Ik ben er nog lang niet hoor." Mompelt ze, ietwat aarzelend. Evert knikt. "Dat weet ik, maar kijk hoe ver je al bent gekomen. Kijk naar wat je vandaag hebt gedaan." Hij wrijft met zijn duim over haar hand. Ze kijkt naar hem. "Ik heb vandaag dossiers gesorteerd en met jullie over een vermiste tiener gepraat. Niet echt een prestatie." Ze weet dat ze het nu kleiner maakt dan dat het was, maar ze heeft ook geen zin om euforisch te zijn over drie uur, omdat ze nog zo'n lange weg te gaan heeft. Evert trekt haar wat dichter tegen hem aan. "Niet zo doen," smeekt hij, "je mag best trots zijn op wat je hebt bereikt, liefje."

Fenna lijkt nog steeds niet echt overtuigd te zijn. Heel even laat Evert haar hand los, en slaat hij beide armen om haar heen. Hij houdt haar stevig tegen hem aan en drukt een aantal zachte kussen in haar haren. Als hij haar weer loslaat, kijkt hij haar aan met een serieuze blik in zijn ogen. "Weet je, lieve Fenna, aan het begin van dit jaar heb ik met Bram, Liselotte en Isabel geproost op een nieuw begin. Want ik dacht dat jij dood was, en ik wilde het niet, maar ik dacht dat ik een leven zonder jou zou moeten beginnen..." Hij aarzelt even, niet helemaal zeker waar hij met dit verhaal heengaat. "Maar toen... Toen vonden we jou. En ik was zo blij dat ik je... Dat je nog leefde. Al was dat even heel spannend." Hij pakt haar hand weer, en blijft haar aankijken. "Maar dat... Je hebt het overleefd, je hebt alles wat je hebt meegemaakt overleefd."

Evert geeft een zacht kneepje in Fenna's hand. "En toen... Ik was alleen maar blij dat je er nog was, maar al zo snel bleek dat-dat... Dat het nog maar het begin was, dat je moest herstellen en dat je zo veel moest verwerken." Hij valt even stil en kijkt naar Fenna, die met grote ogen naar hem kijkt. "Fen," hij glimlacht zwakjes, "dat herstellen heb je gedaan, en dat verwerken... Je bent al zo ver gekomen... Van die nachtmerries waardoor je schreeuwend wakker werd, en waarbij het zo lang duurde voor je besefte dat je veilig was..." Hij geeft een snelle, zachte kus op haar voorhoofd. "Het moment dat je mij vertelde wat er gebeurd was... Al je gesprekken met Peter..." Hij kijkt haar aan. "Ik weet dat je het zelf niet altijd beseft, maar je bent zo ontzettend ver gekomen... Je doet het allemaal zo ongelofelijk goed, lieve Fenna." Hij weet niet of zijn verhaal een beetje logisch was, of ze het een beetje kon volgen. Aan de glimlach op haar gezicht te zien, snapt ze in elk geval de intentie. "Je bent lief," fluistert ze. Hij glimlacht naar haar. "Het is alleen maar de waarheid, Fen. Je bent de allersterkste persoon die ik ken. Ondanks alles... Je bent altijd blijven vechten, je hebt nooit opgegeven. En nu... Je hebt weer gewerkt vandaag, en je voelt je goed." Fenna knikt langzaam. Ineens wordt ze overspoeld door emoties. Met tranen in haar ogen en een grote glimlach op haar gezicht kijkt ze Evert aan. "Het is een nieuw begin," zegt ze zacht, haar stem verstikt door tranen. Evert slaat zijn armen om haar heen, en drukt een kus op haar haren. "Jouw nieuwe begin, liefje."

---------- EINDE ----------

Dit was het dan, jongens... 50 hoofdstukken, ik had echt nooit verwacht dat dit zo ongelofelijk lang zou worden. Maarrr dit is het. Het is allemaal goedgekomen ;)

Het eerste hoofdstuk van m'n nieuwe verhaal [Geheimen] heb ik ook net geupload, dus jullie kunnen weer lekker verder lezen :)

x Laura

PS: tips/verbeterpunten zijn altijd welkom!