Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 32

Slaperig opent Evert zijn ogen. Na Fenna's nachtmerrie had hij wakker willen blijven tot zij weer in slaap was gevallen, zodat hij zeker wist dat ze weer rustig was, maar zijn lijf gehoorzaamde zijn gedachten niet en hij was al snel weggezakt in dromenland. Hij heeft ook diep geslapen, hij merkt het aan de manier waarop hij nu wakker wordt, nog helemaal slaperig en duf. Als hij opzij kijkt, ziet hij dat Fenna al wakker is. Ze ligt nog rustig tegen hem aan, maar haar bruine ogen zijn geopend, en staan ook helder, waardoor hij weet dat ze al een tijdje wakker is. Ze heeft nog niet door dat hij ook wakker is, haar blik is strak op het plafond gericht en ze lijkt diep in gedachten verzonken.

"Goedemorgen," Evert geeft een zachte kus op Fenna's wang. Haar ogen schieten van het plafond naar hem toe, en ze glimlacht zwakjes. "Hé," ze richt zich iets op en kust hem op zijn lippen. Dan laat ze zich weer zakken en kruipt ze tegen hem aan. "Hoe heb je geslapen?" Vragend kijkt ze hem aan. Hij glimlacht. "Goed," antwoordt hij, terwijl hij even over zijn ogen wrijft, "heel goed... Ben jij al lang wakker?" Fenna haalt haar schouders op. "Je lag te snurken." Grinnikt ze. Evert schiet in de lach. "Nou zeg..." Mompelt hij, quasi-beledigd. "Je had me ook een duw kunnen geven, dan stopt het meestal, dat weet je." Ze knikt, terwijl er nog steeds een klein glimlachje om haar lippen speelt. "Ik was toch al wakker." Geeft ze dan toe. Evert kijkt naar haar, ze brengt het luchtig, maar hij hoorde ook iets in haar stem wat hem niet bevalt. "Fen, ben je oké?" Vraagt hij, voor de zoveelste keer in de afgelopen paar dagen. De donkere kringen – waarvan het lijkt alsof ze tegenwoordig permanent onder haar ogen liggen – lijken groter te zijn geworden. Ook is ze een beetje bleker dan de afgelopen dagen en staan haar ogen wat minder scherp.

"Fenna?" Evert bedenkt zich ineens wat. "Heb je überhaupt wel geslapen na... vannacht?" Vraagt hij voorzichtig. Ze wendt haar blik van hem af, en op dat moment weet hij dat zijn vermoedens kloppen. "Hoezo niet?" Hij kijkt haar bezorgd aan. Ze ademt langzaam in. "Ging gewoon niet. Maar ik voel me wel prima, maak je geen zorgen." Zo snel mogelijk praat ze over het probleem heen. Als Evert haar bezorgd aan blijft kijken, legt ze haar hand tegen zijn wang. "Echt, lieverd," ze forceert een klein glimlachje, "het gaat wel, vannacht goed slapen en dan is alles morgen weer oké." Evert knikt, en geeft een zachte kus op haar hand. "Zullen we het bezoekje van de meisjes dan uitstellen tot morgen?" Stelt hij voor. Zijn dochters hebben Fenna nog helemaal niet gezien sinds ze terug is; Evert had het zo lang mogelijk uitgesteld omdat hij niet goed wist of Fenna het aan zou kunnen. Toen ze erachter kwam dat hij zijn kinderen bij haar weghield, was ze kwaad op hem geworden, ze wilde zelf de keuze maken. Bovendien heeft ze de meisjes ook gemist. "We stellen helemaal niks uit." Besluit Fenna resoluut. Evert rolt met zijn ogen. "Fenna..." Mompelt hij. Ze trekt haar wenkbrauwen samen. "Nee. Ik voel me goed genoeg, ik wil ze zien. Alsjeblieft, Evert."

Fenna iets weigeren als ze een smekende toon in haar stem heeft is nooit Everts sterkste punt geweest, en zo komt het dat hij aan het begin van de middag de deur opent voor zijn dochters. Hij geeft ze allebei een knuffel, en houdt ze dan tegen voor ze de woonkamer binnenlopen. "We hebben het hier al over gehad," fluistert hij, "over Fenna, en dat ze veel meegemaakt heeft en dat ze nog niet de oude is." Zijn kinderen knikken. Evert knikt ook. "Fenna heeft vannacht heel slecht geslapen. Ze is moe, en ze voelt zich niet top, maar ze wilde jullie graag zien. Dus dat gaan we doen, maar doe een beetje rustig, oké?" Hij kijkt vooral zijn oudste dochter aan, die met haar ogen rolt, maar dan knikt, net zoals haar jongere zusje. Met een zwakke glimlach op zijn gezicht opent Evert de deur naar de woonkamer. Nynke en Brecht lopen naar binnen. Zodra ze Fenna op de bank zien zitten, verschijnen er grote glimlachen op hun gezichten. Fenna glimlacht ook. "Kom hier." Ze steekt haar linkerarm uit, en probeert dan de twee meisjes tegelijkertijd te knuffelen. Zij slaan ondertussen hun armen om Fenna heen. "Oh lieverds," mompelt Fenna, "ik heb jullie zo gemist." Nynke klemt haar armen steviger om Fenna heen. "Wij jou ook," fluistert ze. Brecht knikt, tegen Fenna's schouder aan. Als ze uiteindelijk loslaten, kijkt Fenna ze nieuwsgierig aan. "Vertel!" Glimlacht ze. "Hoe gaat het met jullie? Hoe gaat het op school?" Na een halve seconde stilte barsten de meisjes enthousiast los. Evert kijkt toe, met een glimlach op zijn gezicht. Dit was een goed besluit, realiseert hij zich.