Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 28

In de dagen na Fenna's thuiskomst geeft Evert haar zo veel mogelijk ruimte. Ze wil niet praten, hij accepteert het. En als dat het enige was, had hij het zo gelaten. Maar drie dagen later begint de spanning die om haar heen hangt haast tastbaar te worden. Ze slaapt slecht; ze schrikt vaak wakker en komt dan niet goed terug in slaap. Ze eet ook nauwelijks, en ze gaat er eigenlijk steeds slechter uitzien. Evert probeert voor haar te zorgen, maar ze weigert vrijwel al zijn hulp.

Het is inmiddels de vierde dag nadat Fenna het ziekenhuis verliet. Ze ligt op de bank, en kijkt half naar de tv. Er staat een film aan, maar ze kan haar aandacht er niet bijhouden. Ze ligt met haar hoofd op Everts schoot, en hij streelt zacht door haar haren. Ze weet niet of ze tegen hem wil zeggen dat hij daarmee moet stoppen, of dat ze in huilen uit wil barsten. Ze weet de laatste dagen sowieso niet goed wat ze wil. Ze slikt en gaat met haar linkerhand even door haar eigen haren. Ze voelt dat Evert stopt met zijn beweging. Ze heeft hem afgeschrikt, alweer. Ze doet het niet eens expres, het gebeurt de laatste dagen gewoon. Ze is zo prikkelbaar, en hij is zo bang om het fout te doen. En hij doet juist zo veel goed, ze is hem zo dankbaar voor zo veel, maar soms kan ze niet meer en dan is hij de enige op wie ze het af durft te reageren. Op het moment dat ze haar hoofd naar het toe wil draaien, om zich te verontschuldigen voor haar gedrag de afgelopen dagen, gaat de deurbel.

Fenna luistert aandachtig als Evert de deur opent. Ze hoort eerst zijn stem, en dan die van Liselotte. Verbaasd richt ze zich op. Ze heeft nog niet de tijd gehad om die uitdrukking van haar gezicht te halen als de brunette de kamer inkomt, op de voet gevolgd door haar zoontje. Evert loopt ook langzaam binnen, zijn blik van Fenna afgewend. "Ik-eh... Bram en ik gaan... Eh..." Hij stottert wat nerveus. "We gaan..." Hij slikt. Liselotte kijkt verward van hem naar Fenna, en maakt dan zijn zin af. "Bram en Evert gaat samen wat leuks doen, ik blijf hier bij jou. Ik heb Thomas meegenomen, als je dat niet erg vindt." Haar groene ogen boren zich in Fenna's bruine ogen. De blondine knikt, en kijkt Evert aan. "Veel plezier." Haar stem is toonloos, en ze vervloekt zichzelf ervoor. Ze wil niet zo doen, maar het lukt haar niet om zich anders te gedragen. Evert zwaait half naar haar, en vertrekt dan.

Liselotte kijkt Fenna aan. Ze is niet de beste in sociale situaties, maar ze voelt wel aan dat er veel spanning tussen het blonde duo zit. Ze gaat op de bank zitten, en kijkt naar haar zoontje, die met zijn autootjes op de vloer is gaan zitten en zich niet bewust lijkt van alles wat er speelt. "Fen..." Liselotte zucht. "Wat is er met je aan de hand?" Fenna kijkt Liselotte met grote ogen aan. Ze weet niet hoe veel de brunette precies van Evert gehoord heeft. "Er is niks," besluit ze na een korte stilte, "het is gewoon even wennen allemaal." Ze haalt haar linkerhand door haar haren, en kijkt naar Thomas. "Wat is hij groot geworden," mompelt ze dan, "hij was nog zo klein toen..." Ze slikt.

Na Fenna's eerste woorden glimlacht Liselotte trots, bij de rest van de zin betrekt haar gezicht. Ze legt haar hand op Fenna's been. Ze hoorde de breekbare, verdrietige toon in de stem van de blondine. "Oh Fen... Je weet toch dat het goed is om te praten?" Fenna kijkt strak voor zich uit en reageert niet op Liselottes opmerking. De brunette zucht. "Het hoeft niet met mij... En ook niet met Evert, maar praat met iemand. Je maakt het alleen maar moeilijker zo." Fenna draait haar hoofd naar Liselotte toe. Haar bruine ogen lijken donkerder dan een paar minuten geleden. "Laat me dit op mijn eigen manier oplossen, Liselotte." Haar stem is rustig, maar er klinkt woede in door.

Liselotte staat op. Ze snapt nu wat Evert bedoelde toen hij zei dat er niet met Fenna te praten valt de laatste dagen. "Ik ga thee zetten. Wat voor smaakje wil je?" De plotselinge verandering van gespreksonderwerp verrast Fenna. "Bosbes?" Antwoordt ze aarzelend. Liselotte glimlacht, en loopt dan naar de keuken, Fenna even alleen latend met haar gedachten. De blondine kijkt naar Thomas, die nog steeds onverstoorbaar zit te spelen op de grond. Fenna slikt, ze snapt niet waarom dit haar zo raakt. Ze heeft zo veel te verduren gehad de afgelopen anderhalf jaar, en nu voelt ze de tranen achter haar ogen branden omdat ze een driejarige met autootjes ziet spelen. Het is niet logisch, ze snapt het niet, en daar heeft ze een hekel aan. Ze zou zo graag willen dat ze alles wat ze voelt zou kunnen snappen. Dan zou ze er misschien ook iets mee kunnen doen, want zo gaat het niet, dat weet ze zelf ook wel.