Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 2

"Hé man, je bent laat." Bram kijkt Evert vragend aan. Evert haalt zijn schouders op. "Valt wel mee." Mompelt hij. Milou lacht. "Twintig minuten." Constateert ze na een blik op de klok. Ook Bram lacht. "Minder dan een halfuur, dat wel." Evert knikt tevreden. "Dan valt het wel mee toch? Hebben jullie hier al iets bereikt in de afgelopen twintig minuten?" Hij zet koffie en kijkt zijn collega's vragend aan. Milou schudt haar hoofd, iets wat Evert al verwacht had. Het eerste halfuur is de tijd die de rechercheurs normaal gesproken nodig hebben om een beetje op te starten. Bram knikt echter, en zowel Milou als Evert kijken hem verbaasd aan. "Wat dan?" Vraagt Milou, die Bram het afgelopen halfuur echt niks heeft zien uitvoeren.

Bram lacht. "Nou ja... Ik niet, Lies wel." Geeft hij toe. Dat vinden zijn collega's een stuk logischer klinken. "Nou vertel," moedigt Evert zijn collega aan. Bram denkt even na over wat zijn vriendin precies allemaal heeft gezegd. "Ze heeft een verband gevonden tussen die vrouwen." Milou trekt haar wenkbrauwen op. "Wat dan?" Bram denkt diep na. "Het lag ingewikkeld," mompelt hij, "maar het komt erop neer dat die vrouwen allemaal regelmatig hardliepen of wandelden en dat ze daarbij vaak in hetzelfde gebied kwamen." Evert knikt nadenkend. "Maar er was er toch maar eentje verdwenen tijdens het hardlopen?" Milou knikt bevestigend. "Maar het kan toch dat de dader ze daar voor het eerst gezien heeft, en dat hij ze vanaf daar is gaan volgen?" Oppert ze. Bram haalt zijn schouders op. "En dat hij vanuit het volgen over is gegaan op het ontvoeren." Maakt hij Milous theorie af.

Na de doorbraak op de vroege ochtend, puzzelen de rechercheurs de hele dag verder. Het leek heel veelbelovend, maar uiteindelijk komen ze nergens. Liselotte heeft de hele dag in haar lab gezeten, met ingewikkelde zoekopdrachten op haar laptop, maar het leverde niks op. Bram, Milou en Evert hebben naar verdere verbanden gezocht, gebouwen in de buurt, plekken waar de vrouwen zouden kunnen zijn, locaties waaruit hun dader zijn plan heeft opgezet, maar ook zij kwamen niet verder dan dat ene verband dat ze 's ochtends om negen uur al hadden ontdekt.

Om half zes komt Liselotte uit haar laboratorium. Ze gaat op de rand van Brams bureau zitten, en kijkt hem aan. "Ik moet de oppas gaan aflossen thuis, ga je mee of blijf je hier?" Hij kijkt naar haar op. Er is niks wat hij liever zou willen dan met haar meegaan, maar hij weet niet of hij hier nog moet blijven. Even werpt hij een blik op zijn collega's. Milou merkt zijn aarzeling op. "Ga maar, voorlopig bereiken we hier toch niks. Als we je nodig hebben bellen we wel." Evert is het met haar eens en knikt. "Ja, zeker. Ik denk trouwens dat ik het ook niet veel later ga maken." Geeft hij dan toe.

Liselotte kijkt geduldig toe als Bram zijn laptop afsluit en zijn jas pakt. Dan slaat hij zijn arm om haar middel en lopen ze samen het bureau uit. Hij geeft haar een snelle kus voor ze in de auto stappen. Ze glimlacht naar hem. In de auto is het een tijdje stil. Liselotte kijkt nadenkend uit het raam. Bram is gefocust op de weg, maar merkt het afwezige gedrag van zijn vriendin wel op. "Lies? Waar zit je mee?" Vraagt hij haar zacht. Ze haalt haar schouders op. "Deze zaak... Het zit met niet lekker. De oplossing is zo dichtbij. Ik weet alleen niet waar." Bram grinnikt. "Lies... Laat het los. Tot morgenochtend kan je er toch niets aan doen." Hij geeft een zacht kneepje in haar been.

Eenmaal thuis probeert Liselotte het advies van Bram op te volgen. Nadat de oppas weg is, zit ze een tijdje naar haar zoontje te kijken. Thomas is inmiddels drie jaar oud, en hij begint een echt klein persoontje te worden, met een eigen mening. Hij zit te spelen met een paar speelgoedleeuwen. Bram gaat naast hem zitten, en pakt ook een leeuwtje op. "Wat is dit, Thomas?" Vraagt hij. De peuter kijkt verstoord op. "Leeuw." Antwoordt hij voor hij doorspeelt. Bram grijnst. "En wat zegt de leeuw?" Dit keert antwoordt Thomas zonder op te kijken. "Raaawr!" Roept hij. Bram lacht zachtjes, en kijkt naar Liselotte, die toekijkt met een glimlach op haar gezicht. Bram richt zijn blik weer op Thomas. "Hé, Thomas... Mag ik met jou meespelen?" Bram kijkt het jongetje aan. "Nee hoor." Antwoordt Thomas rustig. Bram lacht, en gaat dan maar naast Liselotte zitten. "Afgewezen door een driejarige." Klaagt hij. Liselotte lacht. "Hier bij mij ben je welkom hoor." Glimlacht ze voor ze hem zacht kust.

--------

fun fact; ik heb een stiefbroertje van 3, en dit is een letterlijk gesprek dat ik met hem gevoerd heb van de week. ;)