Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 42

Liselotte haalt haar hand door haar haren, Bram blaast zacht wat lucht uit. "Facking hell..." Zucht hij. Evert heeft het tweetal net – met toestemming van Fenna – verteld wat ze heeft moeten doen in die anderhalf jaar, en waarom werk haar zo zwaar valt. Liselotte schudt ongelovig haar hoofd. "Dat ze dat zo lang voor zichzelf heeft gehouden..." Ze kan het niet geloven. Evert haalt zijn schouders op. "Ze neemt het zichzelf zo kwalijk... Ze was bang dat wij hetzelfde zouden doen. Dat wij zouden vinden dat-dat ze medeplichtig is aan die moorden." Bram schudt wild met zijn hoofd. "Sowieso niet!" Roept hij uit. "Die-die klootzak," sist hij daarna, "echt... Het is dat hij ergens vastzit, ander had ik 'm wat aangedaan." Hij haalt zijn hand gefrustreerd door zijn haren.

Evert kijkt van Liselotte naar Bram en weer terug. "We moeten haar nu steunen," zegt hij zacht, "boos zijn op die psychopaat heeft geen zin." Liselotte knikt instemmend, en ook Bram snapt wel dat dat een beter plan is. "Wat kunnen we doen?" Vraagt hij direct. Evert haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet goed..." Geeft hij toe. "Ze is helemaal kapot de laatste dagen, het lijkt wel alsof alle spanning van haar afgevallen is, en ze daardoor helemaal op is. Ze heeft zo weer een afspraak bij die therapeut, en daarna zien we wel verder."

"Een stap tegelijk." Concludeert Liselotte. Evert knikt. "Dat ja," stemt hij in, "en de komende tijd haar er zo veel mogelijk van verzekeren dat het niet haar schuld is, dat ze niet anders kon... En dat het voor ons niet uitmaakt wat er is gebeurd, dat we alsnog van haar houden." Bram knikt. "Tuurlijk." Liselotte kijkt Evert aan, haar groene ogen gefocust op hem. "Trek jij het allemaal een beetje?" Verrast kijkt Evert naar haar. "Ja... Ja het gaat wel. Ben heel blij dat ze het me verteld heeft, heb nu in elk geval het idee dat ik haar een beetje kan steunen." Hij haalt zijn schouders op. "Verder is het allemaal zwaar klote natuurlijk. Dat ze dit mee heeft moeten maken, en dat ze zo het gevoel heeft dat het haar schuld is..." Hij zucht. "Ik hoop dat die therapeut een beetje op haar in kan praten."

Later die middag is Evert weg, hij is met Fenna naar Peter. Bram en Liselotte zitten samen in het lab, zwijgend, beiden in gedachten verzonken. Na een tijdje loopt Bram om de grote tafel heen, en gaat hij achter Liselotte staan. Hij legt zijn handen op haar schouders en drukt een zachte kus in haar haren. "Ik hou van je, Lies..." Mompelt hij. Ze draait zich om en kijkt hem aan, met een klein glimlachje op haar gezicht. "Waar heb ik dat aan te danken?" Vraagt ze zacht. Bram kijkt haar verontwaardigd aan. "Nou zeg, mag ik niet eens tegen je zeggen dat ik van je hou?" Vraagt hij. Als Liselotte hem blijft aankijken haalt hij zijn schouders op. "Ik was gewoon aan het denken," mompelt hij, "over Fen... En alles wat daar aan de hand is. En hoe fijn het is dat zij en Evert elkaar hebben." Hij kijkt Liselotte aan. "En ik ben heel blij dat ik jou heb." Geeft hij toe. Ze staat op en kust hem zacht. "Ik ben ook heel blij dat ik jou heb." Knikt ze.

Bram slaat zijn armen om Liselotte heen en houdt haar even tegen hem aan. "Ik moet zo aan Fenna denken..." Mompelt hij na een tijdje. Liselotte knikt. "Vreselijk wat er allemaal gebeurd is," zucht ze, "elke keer dat ze iets loslaat vind ik het weer zo... Zo ongelofelijk naar. En dan blijkt dat er nog meer is gebeurd..." Bram knikt, hij begrijpt wat ze bedoelt, hij heeft het gevoel ook. "Ik voel me ook zo machteloos," gaat Liselotte met zachte stem verder, "Fen had voor dit allemaal gebeurde al zo veel meegemaakt, ze verdient dit niet." Bram wrijft over haar rug. "Klopt... Juist Fen verdiende dit niet. En je hebt ook gelijk... We kunnen zo weinig voor haar doen nu."

Weer is het even stil in het lab. Bram geeft een zachte kus op Liselottes hoofd. "Zou er iets zijn wat we kunnen doen?" Vraagt hij zich hardop af. Liselotte haalt haar schouders op. "Misschien is het al genoeg om haar te laten weten dat we er voor haar zijn... Dat we aan haar denken," ze maakt zich iets los van Bram en kijkt hem aan, "en zoals Evert zei; dat we van haar houden en dat wij ook vinden dat ze niet... Dat dit niet haar schuld is." Ze glimlacht zwakjes. "Vragen aan Evert wanneer we langs kunnen komen?" Stelt ze voor. Bram knikt gelijk. "Ik stuur hem wel een berichtje." Mompelt hij. Voordat hij zijn telefoon uit zijn zak haalt kus hij Liselotte nog zacht. "Omdat ik blij met je ben." Vertelt hij haar.