Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 22

Een tijdje ligt Evert naast Fenna in bed, met zijn arm om haar schouders, terwijl zij tegen de slaap en zichzelf vecht. Hij geeft een zachte kus op haar hoofd, en legt dan zijn andere arm om haar middel zodat hij haar nog wat dichter naar hem toe kan trekken. Daarbij valt zijn oog op een plek net boven zijn hand, waar haar blauwe ziekenhuishesje donker verkleurd is. Om Fenna niet te alarmeren, legt Evert eerst heel voorzichtig zijn hand op de donkere plek. Het voelt vochtig aan, en als hij naar zijn vingers kijkt, ziet hij dat ze rood verkleurd zijn. "Fen?" Hij kijkt bezorgd naar zijn vriendin. "Doet je zij pijn?" Verbaasd kijkt ze naar hem. Ze haalt haar schouders op en schudt tegelijkertijd haar hoofd. "Alles doet pijn." Mompelt ze. Evert knikt, en geeft een zachte kus op haar voorhoofd. "Je bloedt... Ik denk dat die wond open is." Legt hij rustig uit, terwijl hij over haar heen reikt om op de alarmknop te drukken. Het is dan weliswaar geen echte noodsituatie, hij vindt het bloed op haar zij zorgwekkend, en hij wil haar niet alleen laten om Isabel te zoeken.

"Oké, Fenna, ik ga het eerst verdoven, die prikken kunnen even vervelend zijn." Het is een paar minuten later, en Isabel heeft de spullen om de wond opnieuw te hechten verzameld. De blondine wendt haar blik af, ze kijkt naar Evert, en knijpt in zijn hand. Ze ademt scherp in, en kreunt zachtjes als Isabel de verdoving inspuit. Ze klemt haar kaken op elkaar en knijpt haar ogen dicht. Ze weet niet of dit echt zo veel pijn doet, of dat ze simpelweg niets meer kan hebben na alles wat er al is gebeurd. Ze hoort dat Evert tegen haar praat, zijn stem dringt tot haar door, maar zijn woorden hebben geen betekenis. Hij wrijft ook over haar arm, ze vindt de aanraking fijn, ze vindt het fijn dat hij bij haar is. Isabel kijkt naar de interactie tussen Evert en Fenna. Ze ziet een klein stukje van Evert dat ze nog nooit heeft gezien, dat alleen Fenna bij hem tevoorschijn kan toveren. Ze glimlacht zwakjes naar hem als hij naar haar kijkt, en begint daarna met het hechten van Fenna's wond. Het is stil in de kamer terwijl Isabel werkt. Als ze klaar is, kijkt ze even naar Evert en Fenna. De blondine heeft haar ogen halfopen, en kijkt vermoeid naar de arts. "Weer goed?" Vraagt ze. Isabel glimlacht naar haar terwijl ze knikt. "Helemaal mooi dicht. Hoe voel je je?" Fenna denkt na. "Moe." Mompelt ze uiteindelijk. Isabel kijkt haar aan. "Wil je iets om te slapen?" Fenna schudt haar hoofd. "Niet slapen." Meer dan twee woorden krijgt ze er niet uit, maar het is duidelijk. Isabel knikt. "Wat jij wil. Laat maar weten als ik nog iets kan doen." Ze glimlacht naar het duo en verlaat dan de kamer.

"Hé, Fen..." Evert gaat opnieuw naast haar liggen, en neemt haar in zijn armen. "Waarom wil je niet slapen?" Vraagt hij zacht. Ze schudt zwakjes haar hoofd. "Niet praten." Vertelt ze hem. Hij onderdrukt een zucht. "Ik weet dat je niet wil praten, lieverd... Maar het gaat zo niet, dat moet je zelf toch ook zien." Hij geeft een zachte kus op haar hoofd. "Je móét praten over wat er is gebeurd, hoe moeilijk dat ook is." Ze legt haar hoofd tegen zijn schouder, en sluit haar ogen weer even. Ze is veilig hier, in Everts armen, dat probeert ze zichzelf in te prenten. Als dat niet lukt, opent ze uiteindelijk haar ogen weer. "Ik wil het gewoon vergeten, Evert." Zegt ze dan zacht. Evert kijkt Fenna aan, verrast door haar plotselinge woorden. Hij aait zachtjes door haar haren. "Dit soort dingen kan je niet vergeten, Fen. Dat weet je toch? Dan blijft het je achtervolgen." Ze haalt kort haar schouders op, en tranen beginnen over haar wangen te stromen. Hij bijt op zijn lip, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Zijn woorden zijn directer dan hij zou willen, maar het is half vijf 's nachts, hij is moe, en hij kan niet zo goed meer nadenken over wat hij nou precies wil.

Het is minutenlang stil in de ziekenhuiskamer. Dan legt Fenna haar hand tegen Everts borst, waar ze zijn hand kan voelen kloppen. "Ik ben bang," fluistert ze, "bang voor nog een nachtmerrie, bang om alles weer voor me te zien... Te voelen." Ze zucht. "Daarom wil ik niet slapen." Ze heeft haar blik van hem afgewend. Hij legt zijn hand over haar hand heen en wrijft over haar vingers. "Ik bescherm je," zegt hij zacht, "ik zal je beschermen. Als jij nu gaat slapen blijf ik wakker, beloofd. Zodra er iets gebeurd, zodra ik ook maar het idee krijg dat je in je dromen ergens heengaat, maak ik je wakker." Zijn voorstel zorgt ervoor dat ze weer naar hem kijkt. Het klinkt heel erg aanlokkelijk, ze is zo moe. Uiteindelijk knikt ze. Evert glimlacht zwakjes. "Slaap lekker dan, liefje." Fluistert hij tegen haar. Hij geeft haar een zachte kus op haar lippen, en kijkt dan naar haar als haar ogen dichtvallen.