Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 11

Aan het einde van de middag loopt Nina de kamer van Fenna binnen. Als ze ziet dat de blondine alleen is, trekt ze haar wenkbrauwen op. "Je weet dat Evert in de wachtkamer zit hè?" Vraagt ze voorzichtig. Fenna knikt. "Ik wilde even alleen zijn." Mompelt ze. Het is geen volledige leugen, Bram heeft ze ook weggestuurd, omdat ze zich echt niet goed meer voelde. Nina knikt, en gaat op de rand van het bed zitten. "Voel je je goed genoeg om even te praten over je behandeling de komende tijd?" Ze kijkt naar Fenna, die kort knikt. Nina glimlacht zwakjes. "Oké... Voor ik allemaal dingen tegen je ga zeggen, we hebben nog niet officieel kennisgemaakt hè? Ik ben Nina de Graaf, trauma-arts. Je mag me gewoon Nina noemen." Fenna glimlacht zwakjes, gelijk op haar gemak bij deze arts. "Ik ben Fenna. Maar dat wist je al, denk ik." Zegt ze zacht. Nina glimlacht en knikt.

"Nou, Fenna, om maar gelijk een lastige vraag te stellen, hoe voel je je?" Nina bestudeert de blondine aandachtig; lichaamstaal zegt vaak meer dan woorden. "Ik voel me ontzettend slap," antwoordt Fenna rustig, "en ik heb een beetje last van m'n linkerzij... Daar waar je hebt geopereerd." Nina knikt, en kijkt nog even naar Fenna. Er is niks uit haar lichaamstaal op te maken. Ze ligt stil tegen de hoofdsteun van het bed aan en haar gezicht is strak, emotieloos. Nina vindt het opmerkelijk, en besluit daarom om nog even door te vragen. "Fenna, het helpt als je zo eerlijk mogelijk bent. Heb je verder nog ergens last van?"

Fenna denkt heel even na. "Een beetje last van mijn bovenarm, hier," voorzichtig legt ze haar linkerhand tegen haar arm, "en ook een beetje van mijn knie." Ze haalt haar schouders op. "Maar het valt wel mee... Ik-ik ben het gewend." De woorden verlaten haar mond voor ze het doorheeft. Nina realiseert zich de impact van de woorden, en ze snapt daarmee ook gelijk waarom Fenna zich zo strak en emotieloos kan gedragen. Ze heeft simpelweg geen ruimte gehad voor emoties de afgelopen anderhalf jaar. Het is even stil, dan herpakt Nina zich. "Kan je vertellen hoe je de verwondingen aan je arm en been hebt opgelopen? Dat zou ons misschien kunnen helpen met de behandeling."

Fenna kijkt om zich heen. Ze staat in de loods, die vreselijke loods 17 in de haven, wat blijkbaar de uitvalsbasis is voor alle plannen die hij heeft. Ze weet niet hoe lang ze al weg is, maar het is lang genoeg voor de schotwond op haar zij te genezen. Weer laat ze haar blik door de loods gaan. Ze staat aan de kant van de deur, dat is voor het eerst. Normaal laat hij haar zo ver mogelijk daar uit de buurt blijven. Hij is in gesprek, met een klant, wat dat dan ook mag betekenen. Hij let niet op haar, Fenna weet het zeker. Ze haalt diep adem, en grijpt dan haar kans. Ze sprint richting de deur. Ze is minder goed in conditie dan ze was, veel minder goed merkt ze nu. De voetstappen die achter haar zijn gestart zodra ze begon te rennen komen steeds dichterbij. Ze is er bijna, ze moet nog even volhouden. Op het moment dat die gedachte door haar hoofd gaat, zet hij een tackle in. Op volle snelheid komt hij invliegen, met gestrekt been. Zijn voet raakt de zijkant van haar linkerknie, die de kracht niet aankan, en naar binnen klapt. Fenna voelt iets scheuren, en ze schreeuwt het uit van pijn al voor ze op de grond belandt.

"Nee... N-nee, ik, nee... Ik kan het niet-niet vertellen." Stottert Fenna, de paniek zichtbaar in haar ogen. Nina legt haar hand op Fenna's been. "Rustig maar, het hoeft niet." Stelt ze de blondine gerust. Fenna knikt, maar ze voelt de angst weer door haar lichaam razen. Nina wrijft zacht over haar been. "Maak je er maar geen zorgen over, oké? Zodra je weer een klein beetje bent aangesterkt zullen we je arm opereren, omdat de breuk daar tegen een aantal zenuwen aandrukt. Later zullen we dan je kniebanden repareren en de botten daar rechtzetten en fixeren." Fenna hoort de woorden, maar de betekenis gaat langs haar heen. Ze zit nog te veel in de paniek en de angst. Juist nu ze veilig is kan dat er allemaal uitkomen. Nina ziet het, en haar blauwe ogen vinden Fenna's bruine ogen. "Fenna, we hebben ook contact gehad met de therapeut die aan het ziekenhuis verbonden is, hij zal morgen ook bij je langskomen." Vertelt ze. Fenna schudt haar hoofd. "Nee... dat wil ik niet." Ze wil er niet over praten, ze wil er niet eens aan denken. Nina bijt op haar lip. "Dat gaan we wel doen, verwerking is belangrijk. En... het is ook belangrijk om je vrienden te vertrouwen en met ze te praten." Drukt ze de blondine op het hart.

—————————

Heyhey, sorry voor het onregelmatige uploaden de laatste dagen! Ik had een beetje ruzie met Wattpad, en ik had een feestje waardoor ik het helemaal vergeten was 🙈 maaarrr hier hoofdstuk 11, en als het goed gaat vanaf nu gewoon weer elke dag een hoofdstuk!

x Laura