Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 10

Wattpad en ik zijn niet zulke vrienden de laatste tijd, inmiddels de derde poging tot het plaatsen van Hoofdstuk 10, hopen dat het dit keer wel voor iedereen leesbaar is ;)

----------------------

Evert gaat niet verder met Fenna in discussie. Hij ziet aan haar dat ze uitgeput is en dat ze vergaat van de pijn. Hij ziet ook woede en verdriet op haar gezicht, maar hij besluit dat het beter is als ze nu even rust krijgt. Hij geeft een snelle, zachte kus op haar wang en staat dan op. "Ga jij slapen? Dan ben ik over een uurtje weer terug." Hij schat in dat dat genoeg tijd is voor haar om alles wat hij net verteld heeft te verwerken. En dan kan hij in de tussentijd gelijk Isabel even opzoeken en met haar praten. Fenna kijkt hem zwijgend aan. Hij slikt. "Het spijt me, Fen... Maar ik dacht... We dachten dat jij-dat je dood was." Ze knikt. "Ik snap het, Evert. Maar je houdt van haar, dat mag je niet zomaar opgeven alleen maar omdat ik terug ben." Hij wil de discussie niet aangaan, hij weet dat Fenna dat nu niet gaat trekken. "Ik zie je over een uurtje weer, Fen." Na een laatste blik op haar verlaat hij de kamer.

Niet al te lang nadat Evert de kamer verliet, loopt Liselotte het ziekenhuis in. Ze is alleen, Bram is nog thuis, met Brecht, Nynke en Thomas, omdat de rechercheurs de kinderen niet aan een vreemde durfden toevertrouwen. Vanmiddag gaat zij oppassen en kan Bram weer even langs bij Fenna. Nu loopt ze door de stille gang van de intensive care, tot ze bij Fenna's kamer komt. Ze opent de deur heel zachtjes, voor het geval Fenna ligt te slapen. Als ze om het hoekje kijkt, ziet ze dat dat zeker niet het geval is. Fenna zit rechtop, is lijkbleek, en probeert de tranensporen op haar wangen weg te vegen. Liselotte sluit de deur achter haar en loopt snel naar het bed toe. "Hé, Fen... Wat is er aan de hand?" Ze gaat op de rand van het bed zitten, en legt haar hand op Fenna's been.

Heel even overweegt Fenna om te doen alsof er niks aan de hand is, maar ze weet dat Liselotte het niet gaat geloven, en eigenlijk is ze ook te moe om te vechten. "E-Evert," zegt ze met trillende stem, "hij heeft... Verteld over Isabel." Weer beginnen de tranen over haar wangen te stromen, hoe graag ze het ook tegen zou willen houden. Ze voelt Liselottes handen op haar schouders, en dan stort Fenna zich zonder verder na te denken tegen Liselotte aan. Het doet pijn, alles doet zo veel pijn, maar ze kan het nu even niet meer alleen. Liselotte legt haar armen voorzichtig om haar heen, en Fenna klemt zich met haar linkerarm aan haar vriendin vast. Dan begint ze zachtjes te snikken.

Liselotte wrijft over Fenna's rug. "Hé... Fen, Fenna, luister, Evert houdt van jou. Hij heeft je elke dag gemist, hij heeft zichzelf bijna kapot gemaakt omdat hij jou zo miste. En hij wilde niks met Isabel, omdat hij bang was jou te verraden... Maar hij moest verder met zijn leven." Fenna knikt tegen Liselottes schouder aan, maar blijft huilen. "Ik kan toch niet... Lies, juist daarom... Hij is verdergegaan en ik kan dat toch niet zomaar kapot maken? Hij houdt van haar, en ik wil niet... Ik wil dat niet verpesten." Snikt ze zacht. Eindelijk snapt Liselotte Fenna's redenatie. Ze is het er niet mee eens, maar Fenna is zo overstuur dat Liselotte niet denkt dat het nu veel nut heeft om te praten.

Als Fenna uiteindelijk kalmeert, hangt ze slap in Liselottes armen. Heel voorzichtig laat Liselotte haar terug in het bed zakken. Fenna is lijkbleek, haar gezicht is vertrokken van pijn en haar ogen vallen ook bijna dicht. Liselotte legt haar hand op Fenna's arm. "Ga maar slapen." Fluistert ze. Fenna schudt haar hoofd, met moeite. Liselotte glimlacht heel zwakjes om de koppige blondine. "Doe maar wel, Fen. Ik blijf hier, oké?" Ze gaat op de stoel naast het bed zitten, en houdt haar hand op Fenna's arm. Dat lijkt Fenna genoeg te kalmeren. Ze sluit haar ogen, en zakt al snel in slaap.

Liselotte zit al een tijdje stilletjes bij Fenna als Evert weer binnenkomt. Hij kijkt eerst naar Fenna, dan pas naar haar. Zodra hun blikken elkaar kruisen, ziet Liselotte aan zijn rode ogen dat hij heeft gehuild. Ze werpt een korte blik op Fenna, maar die lijkt diep in slaap te zijn. Ze klopt op de stoel naast haar, en kijkt naar Evert, die komt zitten. Liselotte wrijft even over haar schouder. "Gaat het?" Vraagt ze, op fluistertoon. Evert haalt zijn schouders op. "Ik heb net Isabel gesproken... Dat is klaar. Ze snapt het." Fluistert hij. Liselotte knikt. "Dat is dan goed, toch?" Evert haalt opnieuw zijn schouders op. "Fen zegt dat ze het niet wil... Dat ze me niet wil spreken zo lang ik niet met Isabel ben." Hij zucht diep. "Ik hou van Ies, dat is het niet... Maar Fen is gewoon..." Hij maakt zijn zin niet af, maar Liselotte snapt het. "Het komt wel goed," probeert ze hem gerust te stellen "ze draait wel weer bij."