Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 45

Heel zachtjes loopt Evert de trap op. Hij had late dienst, en nu doet hij zo zacht mogelijk om zowel zijn dochters als Fenna niet wakker te maken. Het is donker in huis, maar onder de deur van de slaapkamer ziet hij een heel klein streepje licht. Een zwak glimlachje vormt om zijn mond, Fenna die met het licht aan slaapt vindt hij nog steeds enigszins vertederend. De reden is absoluut niet leuk, maar zijn stoere, sterke Fenna die graag een lampje wil als ze alleen is vindt hij toch wel heel lief. Hij opent de deur van de slaapkamer en ziet – dankzij het zwakke licht van het lampje naast het bed – dat Fenna opgekruld is aan zijn kant van het bed, met alle dekens om haar heen gewikkeld.

Als Evert iets later zijn tanden gepoetst heeft, bij zijn dochters gekeken heeft en zijn broek en trui heeft uitgetrokken, kruipt hij naast Fenna in bed. Zo voorzichtig mogelijk probeert hij de helft van de grote deken van haar af te halen, zodat hij zelf ook een beetje deken heeft. Ze heeft het echter helemaal om haar smalle lijf heen gewikkeld, en daarna ook nog in haar linkervuist vastgeklemd. Als hij probeert haar vingers los te peuteren, kreunt ze zachtjes. Ze knippert langzaam met haar ogen, en kijkt hem dan aan. "Hey, je bent thuis," mompelt ze slaperig. Hij knikt en geeft een zachte kus op haar voorhoofd. Hij heeft haar de hele dag niet gezien, omdat zij eerst weg was – naar Olivier en toen naar Peter – en daarna was hij naar het bureau. "Ga maar weer slapen, liefje." Fluistert hij. Ze kijkt hem aan, een frons op haar voorhoofd. "Nee... We moeten praten." Zegt ze vermoeid. Evert wrijft over haar arm. "Nu?" Vraagt hij. Ze schudt langzaam haar hoofd. "Zullen we morgen naar het strand?" Stelt ze voor. Even uitwaaien, daar heeft ze zin in.

De volgende dag vertrekken Evert en Fenna na het ontbijt richting het strand. Hij ziet aan alles dat ze ergens mee zit, al leek ze de vorige avond relatief rustig, en heeft ze vannacht goed geslapen. In de auto praat ze over koetjes en kalfjes, ze vertelt een verhaal dat Nynke haar gisteravond heeft verteld, ze probeert de spelregels van een spelletje dat Brecht haar heeft geleerd aan Evert uit te leggen en ze vraagt aan hem hoe het op het bureau is en hoe het met Bram en Liselotte gaat. Al heel snel komen ze aan op het strand aan, waar het uitgestorven is. Het is nog vroeg, en het is ook niet echt goed weer. Het waait hard, het is koud, en de donkere wolken boven het water laten duidelijk zijn dat er regen op komst is.

Samen lopen ze over het strand. Fenna bindt haar haren in een staartje vast, om te voorkomen dat alles in de klit raakt. Dan pakt ze Everts hand vast. Hij kijkt naar haar en ziet dat ze het moeilijk heeft, haar strakke gezicht en donkere bruine ogen spreken boekdelen. "Ik-ik... ik ben klaar bij Olivier, mijn lijf is weer helemaal hersteld." Vertelt ze, haar stem nauwelijks hoorbaar door de harde wind. Een glimlacht vormt op Everts gezicht, maar als hij opzij kijkt en Fenna's gespannen gezicht ziet, fronst hij. "Geen goed nieuws?" Vraagt hij. Ze haalt haar schouders op. "In principe wel, natuurlijk," antwoordt ze rustig, "maar ik besefte me daardoor wel dat ik nog... Ik voel me nog steeds niet klaar om aan het werk te gaan." Geeft ze toe. In de stilte die volgt geeft Evert een zacht kneepje in haar hand. Hij zegt niks, eerst moet ze haar verhaal doen, daarna kunnen ze het er echt over hebben. Dat werkt het beste, weet hij inmiddels.

Fenna zucht, "ik had het er met Peter over... Ik denk dat ik het niet meer wil," zegt ze dan zacht, "ik kan het gewoon niet meer." Nu richt ze haar blik op Evert, enigszins angstig voor zijn reactie. Hij houdt zijn blik iets langer voor zich uit gericht, maar uiteindelijk kijkt hij haar aan. "Als dat is wat jij wil, Fen. Als jij echt het gevoel hebt dat je het niet meer aan gaat kunnen... Natuurlijk sta ik dan achter je." Hij ziet de opluchting over haar gezicht trekken. "Ook als ik dan even niet weet wat ik wel wil doen?" Vraagt ze nog, enigszins aarzelend. Hij stopt met lopen, en houdt haar tegen. "Ook dan, lieve Fen. Zo lang het maar goed gaat met jou." Hij legt zijn hand tegen haar wang en geeft haar een zachte kus. In dat moment voelt Fenna een enorme last van haar schouders vallen. Een glimlacht vormt op haar gezicht. Het gaat goed komen, eindelijk voelt de toekomst niet meer zwaar en moeilijk, maar in plaats daarvan als een nieuwe kans. Evert kijkt naar haar. Losse plukken blond haar waaien rond haar gezicht, en ze ziet er even oprecht gelukkig uit.