Uyandığında saat 08.30'tu. Tuvalet düğmesine basıp dışarı çıktı. Bu sırada Cem de dışarı çıktı. Ama Cem'i görmedi. Çünkü; Cem'in aklında planı vardı. O tuvalete girer girmez Cem de onun odasına girdi.
Cem onu dün mutfağa girerken görmüştü. Ve 'ben olsam ne yapardım' düşüncesiyle kesin mutfaktan bir şey almıştır kanısına vardı. Ve odaya girdi. Odaya girdiğinde kendi odasının ilk haline benzetti. Tabii ilk haline. Cem'in odasının şimdiki hali daha kötüydü. O iyi olduğunu zannetse de. Kimse birşey diyemiyordu odasına. Cem gece yanına gelen ruhlardan her zaman farklı birşey isterdi. Sonra da istediğini alırdı. Ve getiren kişiye de istediği bilgiyi veriyordu.
Cem odada da tur attıktan sonra kapı aniden kapandı. O da ne olduğunu anlamamıştı. Kapıdaki tuvalet butonuna bastı. Ve bir ses anons edildi; '6 saate 1 açılır'. Cem bu sorunu kenara bırakıp odayı karıştırmaya başladı. İlk iş olarak yatağa baktı. Yatağın altına, yastığın içine, yatağın altına, çarşafların içine dahi baktı. Hiçbirşey bulamadı. Yatağı bırakıp çekmeceleri karıştırmaya başladı. Ama nafile birşey bulamadı burdan da. Sonra duvarlara baktı. Duvarda gizli bir bölme aradı. İyice kendine benzediğine inanmıştı onun. Duvardan da birşey bulamayınca kapı zorlandı. Cem kendini hemen yatağın altına atmıştı. Burdan nasıl çıkacağım diye kara kara düşünmeye başladı. O sırada kapı açıldı. Cem yatağın altından kimmiş diye baktı. Ve onla hemşireyi gördü:
-"Bir daha böyle birşey yaparsan gelmem. Kapı otomatiktir. Sen çıktıktan sonra bir kere girme hakkı verir. Ve sen kapıyı örtünce kapı bir daha açılmaz."
-"Önceden de söylediğim gibi rüzgardan olmuştur"
-"Ben diyeceğimi dedim" diyerek hemşire odadan ayrıldı.
Cem yatağın altından olan bitenleri izlerken o da yatağına uzandı. Cem'i fark etmemişti. Sadece kahvaltı ne zaman gelecek diye düşündü. Biraz bekledikten sonra kahvaltısı da geldi.
Hemşire kahvaltıyı dağıtırken Cem'in odasındaki kapının aralıklığını fark etti. Tuvalete gitmiştir diyerek hemşire kapının altından odaya kahvaltı attı.
Cem, ona kahvaltı atıldığını görünce 2 saat sonra ortak salona gidilince kapıdan çıkarım diye iç geçirdi. Cem, onun yemek yiyişine kafayı takmıştı. Aslında şapırdatmıyordu fakat o da boş olduğundan yankı yapıyordu. Cem, yemek yiyişine engel olmak istedi ama bunu yapamazdı. Kendini belli ederdi. O böyle düşünürken odaya dün gece kendisine gelen 7 yaşındaki Mert'i gördü. Cem ne olduğunu anlamamıştı. O ise hiç birşey anlamamıştı.
Mert, onun yanına gelip 'Dikkatli ol!' dedi ve aniden ortadan kayboldu. Şaşırıp kalmıştı. Kimdi bu çocuk. Ne demek istemişti. Aklında bir sürü soru oluştu. Üstelik korkudan kahvaltı tabağını da düşürmüştü. Cem kahvaltı tabağını düşünce bir dilim ekmek aldı. Ve yemeye başladı. Cem yemeğini yerken o da kahvaltı tabağını toplamak için yere eğildi ve yatağının altında Cem'i görünce beyninden vurulmuşa döndü:
-"Cem! Senin burda ne işin var hemen çık ordan!"
Cem yatağın altından çıkıp:
-"Ben de aynı soruyu sana soracaktım." dedi. Aklında hemen bir yalan uydurmuştu.
-"Ne demek şimdi bu?"
-"Al! Tabii ya"
-"Cem bak yine o yalanlarındansa.."
-"Mert.. Buraya küçük bir erkek çocuğu geldi mi?"
-"Evet geldi. Onla ne alakan vardı acaba?"
-"Beni o getirdi buraya."
-"Cem, o küçücük çocuk seni nasıl getirsin"
-"Sadece küçük bir çocuk olsa evet fakat o çocuk ölü yani ruh. Ve ölüler herşeyi taşıyabilir"
-"Nasıl ölü?"
-"O buranın ilk çocuk hastası.."
-"Sen nerden biliyorsun?"
-"Kendisi söyledi. Aslında ruhlar sorulara cevap verirler. Ve bende ona sordum. O da uzun uzun anlattı."
-"Bunu dinleyecek değilim. Çık dışarı."
-"Tamam" diyerek tuvalet butonuna bastı. Ve '6 saate 1 açılır' diye anons geldi. Cem ilk defa duymuş gibi:
-"Ne!? Ne zaman gittin.?"
-"Yaklaşık 1 saat oluyor."
-"İyi, ortak salon için kapı açılana kadar 1,5 saat burdayım" diyerek yatağa oturdu. Cem o sırada:
-"Acil butona da bassana"
-"Hayatta olmaz!"
-"Neden?"
-"Çünkü, daha önce de gereksiz yere basmıştım. Ve bir daha basarsam kötü olabilir." diyerek Cem'in yanına oturdu.
Cem bu sefer:
-"Hastaneden sonra ilk defa konuşuyoruz. Nasıl da hastane?"
-"Nasıl olabilir ki"
-"Geçmiş olsun"
Kısık sesle:
-"Sağol"
-"Hala bana küs müsün?"
-"..."
-"Yapma! Senin böyle yapacağını bilseydim hiç götürür müydün?"
-"Bilmeliydin!"
-"Ben seni kendim gibi soğukkanlı zannettim. Hadi bırak artık küslüğü?"
-"Tamam" dedi kuşkulu bir şekilde.
Sessizlik oldu. İkisi de düşünmeye başladı. Cem, kapıyı kimin kapattığını düşünürken o da Mert'i düşünüyordu. Ve Cem'e sordu:
-"1 saat artık geçmez."
-"Evet boş oturunca hiç geçmez"
-"Sen buraya gelen çocuğu anlatsana Mert mi neydi adı?"
-"Evet, ismi Mert. Mert Aydınlık'a 1998 yılında gelmiş. Babası o doğmadan önce ölmüş. Annesi de çocuğu tek başına yetiştirmek zorunda kalmış. Annesi, Mert'in babası öldükten sonra delirmeye başlamış. Ve Mert 7 yaşındayken de annesi yan komşularını öldürmüş. Cesetleri komşularının bodrum katına indirmiş. Annesi, komşularını öldürdükten sonra polisi aramış. Ve tüm suçu küçük çocuğuna yani Mert'e atmış. Hiç bir polis hiçbir şey demeden Mert'in hastaneye yatmasını istemişler. Ve buraya yatırılmış. Mert daha hiçbir şeyi anlamamış. Hala oyun sanıyormuş. Aradan 1 hafta geçtikten sonra annesi Mert'i ziyarete gelir. Aydınlık'a geldiğinde tabancayla önce Mert'i, sonra kendisini vurmuş. Mert oracıkta ölmüşken annesi de felçli kalmış. Ve olaydan 6 ay sonra kendiliğinden ölmüş" dedi.
Üzülmüştü. Küçücük çocuğun bunları yaşaması onu derinden sarsmıştı. O sırada kapı açıldı ve ortak salona indiler.
Ortak salonda hiç konuşmadılar. Bahçede tur atıp durdular. Ortak salon saati bitince direkt Dr. Ragıp onu odasına çağırdı. Hem hastane de olanları sordu. Hemde doktorları konuştular. İşi bitince de yemekhaneye gitti. Yemekhanede yemeğini yerken hala Mert'i düşünüyordu. Küçücük çocuğa olanları. Aklında birden şüphe uyandı. Ve 'ya bu da yalansa' diye düşündü. Sonra Cem'in söylediği söz aklına geldi:
"Gece olanları izliyorum"
Gece olanlar. Anlaşılan o ki bu gece uyumayacaktı.
Yemekhaneden sonra ortak salonda fazla kalmadı. Biraz oturup odasına çıktı. Odasında uyuyacaktı. Gece olanlar gittikçe heyecanlı bir hal almaya başlamıştı çünkü.
Odasına girdiğinde önce etrafa bakındı. Yine Cem gibi saklanmış birini bulmak istemiyordu. Yatağın altına, çekmecelere baktı. Bir şey bulamayınca yatağına uzandı. Ve uykuya daldı.
