Emre uyandığında hala çok şey hatırlamıyordu. Saatine baktığında saatin 2 olduğunu gördü. O sırada içeri Başak hemşire geldi ve:
-"Doktor Ragıp odasında seni bekliyor. Ona başına gelenleri anlattım." diyerek Doktor Ragıp'ın odasına gittiler.
Dr. Ragıp'ın odasına girdiklerinde Başak, Emre'yi odaya bırakıp geri hemşire odasına çıktı. Dr. Ragıp'la Emre, olanları konuşmaya başladılar:
-''Biraz daha iyi misin?"
-"Şey, evet iyiyim."
-"Başına gelenleri hatırlıyor musun?"
-"Hatırlamıyordum. Ama Başak hemşire birşeyler anlattı."
-"O elektroşokun onda olabileceğini tahmin edebiliyordum ama kimin üstünde uygulayacağını..."
-"Evet. Kimse tahmin edemezdi."
-"En son hatırladığın şey ne?"
-"Hastaneye yatırıldığım"
-"Biraz geride kalmışsın. Sen ordan çıkıncada çok birşey olmadı aslında."
-"Evet. Öyle"
-"Başak'ı hatırladın mı?"
-"Hayır, yani ismini hatırlamadım. Ama kendisini hatırladım. Hastaneye gitmeden önce beni Dr. Mehmet'in yanına çıkarmıştı."
-"Hmm... Başak iyi biridir."
-"Evet hafızamda öyle kalmış"
-"Sana geçmişinle ilgili birkaç soru soracağım"
-"Tamam. Başlamadan önce bugün telefon görüşme günü değil mi? "
-" Evet, öyle. İlk soruyu soruyorum. Kaç kardeşin var?"
-"Hiç. Ben tek çocuğum"
-"Doğru. Annenin ismi ne?"
-"Günay"
-"Güzel. Peki babanın?"
-"Hasan" dedi Dr. Ragıp, doğru cevaplara karşın muayeneyi çok uzatmadan bıraktı. Ve Emre'ye yemekhanede oturabileceğini de söyledi.
Yemekhaneye girdiğinde hastalar arasından sadece Emre vardı. Ama bunu çok takmadı. Zaten 10 dakikaya burası dolacaktı. Yemekhanenin tezgahından tabak alıp -olmayan- sıraya geçti. Yemekhanedeki kadın tabağına 1 kepçe mantı, biraz fasulye ve pilav koydu. Mantıyı koyarken kadın:
-"Mantını hemen bitir. Yoksa elindekinden olursun. Geriye kalan mantı en fazla 10 kişiye yeter." diyerek uyardı. Kadının üstündeki kimlikte Hatice yazıyordu. Emre uyarıyı dikkate alıp masaya geçti.
Emre masada yemeğini yerken mutfaktan biri:
-"Hatice! Burdaki bıçak nerde ha?"
-"Bilmiyorum ben! Sen hep oradasın. Ayşe gelince ona sor."
Emre bunu duyduğunda yemeği boğazında kaldı. Hemen su içip kendine geldi. O an, görevli kadının bıçak kimde dediği anda bıçağın kendisinde olduğunu hatırladı. Bıçağı hatırlamıştı. Eğer hatırlamasaydı belkide birileri onu alacaktı. Hele bi de Dr. Mehmet alırsa başına neler gelirdi. Emre bunları düşünürken hastalar yemekhaneye indiler. Cem yemeğini alıp Emre'nin yanına oturdu ve:
-"Nasılsın?"
-"İyiyim. Sen?"
-"Ben de iyiyim.. Senin için şey diyorlar..."
-"Evet, doğru. Elektroşok üstümde kullanıldı."
-"Dr. Mehmet'in bu kadar ileriye gidebileceğini hiç düşünmemiştim."
-"Ama yaptı. Müfettişler buraya ne zaman gelir?"
-"2 ayda 1"
-"En son ne zaman geldiler?"
-"2 hafta önce de ne olduki?"
-"Hiç, ya öylesine."
-"Neyse. En son hatırladığın şey ne?"
-"Hastaneye yatırılmam."
-"3 gün öncesi yani"
-"Evet. O günden sonra önemli birşey oldu mu?"
-"Yok, olmadı." diyerek yemeklerini bitirip bahçeye çıktılar. Bahçe de dolaşırlarken Emre:
-"Bugün istemsizce mutluyum."
-"Neden?"
-"Yarın buradan ayrılıyorum."
Cem biraz sessiz kaldıktan sonra Emre onu dürttü:
-"Ne oldu, daldın gittin?"
-"Yok, sevindim"
-"Bi de beni düşün nasıl sevindiğimi. Ben seni ziyarete gelirim merak etme."
-"Sahi mi? Her gün gelir misin?"
-"Hergün olmaz. Ama 2-3 haftada 1 gelirim"
Cem'in suratı asılmıştı. Biraz daha tur attıktan sonra içeri girdiler. İçerde danışman kadın Cem'e telefon geldiğini bildirdi. Cem sinirli biçimde telefonu eline alıp:
-"O iş yarın olmayacak ne yap ne et hallet şu işi!"
Karşı taraf olumsuz cevap verince Cem iyice sinirlendi ve:
-"Nasıl hayır he, nası! Ben sana planını bile anlatayım, senin için burda kalayım sen yok de öyle mi?"
Cem sonunda ılımlı karşılık verdi. İsteği olmuş gibiydi. Ve "O işi bugün hallet" diyerek telefonu kapatıp odasına çıktı.
Emre danışman kadına kendisine telefon gelip gelmediğini sordu. Kadın hayır diyince Emre biraz üzüldü ama çok kafa yormadı. İşi uzamıştır diye düşündü. Tek düşündüğü şey yarın buradan çıkacak olması düşüncesiydi. Zaten çok yorulmuştu. Odasına çıktı. Odasında yatağına yatar yatmaz da kendini uykuda buldu.
