Inhuman Nature (COMPLETED)

Chapter 47

Chapter 47: Complete

Cassie's Point of View

Am I really? Am I really that eager to defeat my father, my own blood that I've become? As he stares right deep into my eyes, I saw excitement for vengeance and distraction. His fiery eyes could obviously be defined with madness.

But behind those crazy eyes, there lies regret and want for freedom from madness.

Hindi ko talaga siya naiintindihan. It's not like him in the past few days. Pero kilala ko ba talaga siya. Kahit ba na tatay ko siya ay makikilala ko na siyavagad sa kubg ano ajg nakikita ko.

I went to look at my mother who was battling with a huge demon twice her size but she singlehandedly flipped it through the air like some ragged doll she's playing.

Pero habang nakikipagbakbakan siya sa mga demonyong dinadaanan, nahuhuli ko siyang sumusulyap sa diyablo kong ama. Sa diyablo niyang asawa.

She looks pained to see her husband in such a state like he was just sick or something. Para bang hindi siya nasanay sa kung anumang nangyari sa aking ama.

Pero bakit? Paano? Ano ba talagang nangyayari sa aking ama? Anong pinagdaanan niya para siya'y maging diyablo?

"Sweetie... No time for spacing out. Come fight me!".

He charged at me with a fast punch which I dodged for a bit before he lands another on my stomach. Napatiklop ako sa sakit at sinapo ang aking sikmura. Piling ko masusuka ako ng dugo pero binilisan ko ang pagbangon para muling harapin siya.

I badly wanted to kill him but I have a feeling that it's not gonna solve anything. Darkness will always come back when the light goes out.

So anong gagawin ko?

"Anak!"

Bago ko pa mamalayan ay agad tumama ang malakas na kamao ng diyablo sa sintido ko dahilan para mapabagsak ako sa lupa at mawalan ng malay.

It feels cold again in this dark place. Pero biglang may dumating na isang matinding liwanag at nagkaroon ng kulay sa buong paligid.

Nasa park ako na kagaya ng Loveranda park sa siyudad. May konting pagbabago tulad ng mga puno na imbes na kulay dilaw, pula't berde ay nababalutan ito ng makakapal na niyebe. Walang gaanong mga gusali o bahay sa paligid kundi mga puno lamang.

Sa gitna ng parke ay may isang itim na pigura na nakaluhod sa makapal na niyebe. Dinig ko'y nanginging ang kaniyang paghinga dahil sa lamig o di kaya'y siya ay humihikbi.

Nilapitan ko siya upang tulungan ngunit natigilan ako nang makita ko ang kabuuan ng kaniyang mukha.

Zeralf... Papa?

Nanlalaki ang mga mata niya habang nakahawak sa nagliliyab na kadenang nakakabit sa kaniyang leeg. Puno na ng gasgas at dugo ang kaniyang mga braso't mukha na parang may kinalaban pa siya para bumalik ng sugatan.

Lumuhod din ako sa kaniyang harapan upang dinggin ang kaniyang sinasabi.

"T-Tama na... Bitawan m-mo na ako... Lumayas ka!"

Sumisigaw siya habang nakasapo sa kaniyang ulo. Mukha siyang nasisiraan dahil sa tila'y may bumabagabag sa kaniyang isip. Yumuko siya at idinikit ang ulo sa niyebeng niluluhuran.

"Tama na! Umalis ka na! Arghh!"

Balak ko pa sana siyang abutin ngunit bigla nalang siyang tumingala sa madilim na langit. Wala na ang kadena sa kaniyang leeg at ang mga apoy ay napunta na sa kaniyang mga mapupungay na mata.