Gizemli Çocuk

7. Bölüm

————————Hatırlatma—————————-

Her şey mükemmel gidiyordu. Beni sevdiğini söylemişti! İnanmıyordum. Biz artık çıkıyorduk. Mutlu bir şekilde evin kapısından içeri girerken telefonuma bir mesaj geldi. Telefon ekranına bakmamla şaşırmam bir oldu.

''Her şeyini elinden alacağım, Ross Lynch. Oyunumuz daha yeni başlıyor.'' -A

Bu da ne demekti şimdi?

——————————Yeni Bölüm————————

A harfiyle başlayan tanıdığım kimse yoktu. Bu her kimse bana gerçekten kızgın olmalıydı. Ya Laura'ya zarar verirse?

Hayır, hayır olamaz bu kimse hemen onu bulmam gerekiyor. Daha Laura'yı yeni kazanmışken onu kaybedemem. Madem oyun oynuyoruz o zaman bende varım.

Derin bir nefes aldım ardından içeri girdim ve kapıyı kapattım.

———————————2 ay sonra———————————————

———————————Laura'nın Ağızından—————————-

Her geçen gün Ross'a biraz daha âşık oluyordum. Onunla ilk tanıştığımız zaman ki halinden eser yoktu, artık karşımda aşka inanan, duygularını saklamaktan çekinmeyen birisi vardı.

Birazdan onunla buluşacağız ve ben daha hazırlanamadım bile! Hızlı bir şekilde saçlarıma şekil verip evden çıktım. 

Kapıdan çıktığımda karşımda duruyordu, onu her gördüğüm zaman içime çocuksu bir heyecan giriyordu ve ona daha çok âşık oluyordum. Beni gördüğünde gülümsedi. Bunun sahte bir gülümseme olmadığını biliyordum, çünkü gözlerinin içi gülüyor, aşkla bakıyordu. Bana doğru yaklaştı, ellerimden tuttu ve beni öpmeye başladı.

Birisini sevmek özellikle de, onunda seni sevdiğini bilmek dünyanın en güzel duygularından biriydi. Dudaklarımızı ayırdığımızda birbirimize bakıp gülümsedik. Ama birazcık utanıyordum. Biliyorum onun yanında utanmam çok saçma ama sanırım daha alışamadım. 

Birden yüzüm kızardı ve gözlerimi Ross'tan ayırdım. Ne olduğunu anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. ''Benden utandın mı yoksa?'' dediğinde daha fazla kızardım.

Beni kendine doğru çekip kollarının arasına aldı ve gülerek tekrar konuşmaya başladı, ''Bundan sonra utanmak yok, tamam mı?'' dedi.

''Tamam.'' diyerek cevap verdiğimde gülümsemeye başladı.

''Pekâlâ, sevgilim, ikinci ayımızı nerede kutlamak istersin.'' dediğinde cevap verdim, ''Senin olduğun her yer bana uyar.'' cevabımla gülmeye başladı ve beni tekrar kollarının arasına aldığında, kulağıma fısıldadı, ''Seni Seviyorum.''

————————————————————————————————

Harika, eğlenceli ve birde o kadar romantik geçen bir günün sonunda Ross, beni eve bırakmak istemişti. Buna itiraz etmiştim çünkü evlerimiz baya yakındı. Ama o bana kızmış ve eve kadar benimle yürümüştü. Kapının önüne geldiğimizde bana sıkıca sarıldı.

Tam ayrılacakken anne ve babam kapıyı açtı. Ciddi, sinirli ve bir o kadarda gergin bir şekilde ikimize bakıyorlardı.

Doğru ya! Ross'la çıktığımı henüz onlara söylememiştim. Aptal kafam! Tam konuşmaya başlayacaktım ki annem benden önce davrandı.

''Konuşmamız gerekiyor, ikinizle de.'' Ross'la kısa bir süre bakıştık, daha sonra da annemlerin arkasından ilerlemeye başladık.

Salonun ortasına geldiğimizde durdular ve bu sefer babam sözde başladı, ''Laura, bir sevgilin olmasına kızmayız. Ama... Bu kişi Ross ise...'' Babam cümlesini yarım bırakmıştı.

''Bu kişi bensem ne olur?'' dedi Ross. Sesi sinirli çıkmıştı, ''Cümlenize devam edin Bay Marano, bu kişi bensem ne olur?''

Babam derin bir nefes aldı ve ''Bakın çocuklar siz birlikte olamazsınız çünkü bu Ross'un babasıyla bizim ortaklığımızı kötü etkiler.'' dedi.

Bu sefer ben konuşmaya başladım, ''Bizim birlikte olmamız neden sizin işinizi kötü etkiler?'' dedim.

Babam açıklamaya başladı, ''Ross'un geçmişini ikimizde biliyoruz Laura. Daha önce sadece bir tane değer verdiği kız oldu. Seni üzmesini istemiyorum. Eğer sen üzülürsen ve ikiniz büyük bir kavga ederseniz, Ross'un babasıyla ortaklığımız biter ve bizde İtalya'ya döneriz.'' 

Babamın dedikleri karşısında afallamıştım. İtalya'ya geri dönmek mi? Ayrıca Ross'un geçmişte değer verdiği bir kız mı vardı?

Kafamda milyonlarca soru oluşmaya başlamışken Ross, sinirle konuşmaya başladı, ''Bakın, Laura'yı çok seviyorum ve onu asla üzmem, tamam mı? Ayrıca geçmişteki büyük bir hataydı ve dersimi aldım.'' dedi ve hızlı adımlarla, evden dışarı çıktı. 

————————————Ross'un ağızından————————————-

Şu anda o kadar sinirliydim ki önüme çıkan ilk kişiye yumruk atabilirdim. Geçmişteki saçma sapan hatalarım yüzünden, anne ve babası Laura'yla birlikte olmamızı desteklemiyordu. Ama ondan vazgeçemezdim.

Hem onu çok seviyordum, artık onsuz bir hayat düşünemiyordum. Hem de 2 ay önce aldığım tehdit mesajı hala beni korkutuyordu. Eğer o mesajı yazan kişi Laura'ya zarar verirse ne yapardım bilmiyordum. 

Ben, kızları sadece kullanan, hiçbirine değer vermeyen Ross Lynch. Şu anda oturmuş sevdiğim kız için endişeleniyordum. Aşk insanı değiştirir derlerdi ve bu kesinlikle doğruydu. Değişmiştim.

——————————————Laura'nın Ağızından—————————————

Ross gittikten sonra onlara doğru döndüm ve bağırmaya başladım, ''Neden hep böyle yapıyorsunuz? Neden hep tam ben mutluyken bir şeyleri benden alıyorsunuz?! Ben mutlu olmayı hak etmiyor muyum?'' Cümlemin sonuna doğru sesim kısılmıştı. Hayır, şuan ağlayamazdım.

Annem, ''Tatlım, biz sadece senin iyiliğini istiyoruz.'' dedi. Bana daha fazla yaklaşmaya çalıştıklarında geriye doğru adım attım.

''Madem iyiliğimi istiyorsunuz o zaman hayatıma karışmayı bırakın... Lütfen.'' dedim ve koşarak odama çıktım. Artık tamamen yalnızdım ve ağlayabilirdim. 

Odamdaki pencereden yağan yağmuru izlemeye ve düşünmeye başladım. Acaba Ross'la ayrılırsak hayat nasıl olurdu?

Artık onsuz yaşayamayacağım kesindi. Çünkü onun varlığına alışmıştım o yanımda olmayınca kendimi eksik hissediyordum. Ha, birde ona deliler gibi âşıktım. Bu kısacık 2 ay içerisinde nasıl bu kadar şey olmuştu. Aklım almıyordu.

O sırada gözüm yan masada duran telefona takıldı. Belki de onu arayabilirdim, nerede olduğunu sorardım ve annemler adına özür dilerdim. Ama yapamadım, nedenini bilmiyordum. Hayır, aramaya utanmıyordum ama... Sadece çekiniyordum. Belki de şu an olanlar yüzünden bana kızgındı.

Daha çok düşünerek bir yere varamayacağımı anladım. Yatağıma girip soğuk ve yağmurlu geceye gözlerimi yumdum. 

Harika kalın, sizi seviyorum.