Gizemli Çocuk

22. Bölüm

-------------------------Ross'un Ağzından---------------------------

Gözlerimi açtığımda yatağımda yatıyordum. Dün geceyi hatırlamaya çalıştım, ama aklımda hiçbir şey yoktu. Ben birden nasıl eve gelmiştim?

Yataktan kalktığımda içeri Riker girdi.

''Sonunda uyanabildin.'' dedi.

''Ben... buraya nasıl geldim?''

''Ben getirdim.''

''Ne? Nasıl?''

''Dün gece evde kavga çıktı. Aslında babam seni almaya gidecekti, ama onu durdurup ben gittim. Birkaç bar dolaştıktan sonra seni buldum ve eve getirdim.''

''Şey, ben... teşekkür ederim.''

''Önemli değil.'' dedi ve güven verici bir şekilde gülümsedi.

Riker her zaman yanımda olmuştu. Evet, küçükken kavga ederdik, ama büyüdükçe daha az kavga etmeye başlamıştık. Her sorunumda danıştığım kişi oydu. Beni hep zor durumlardan kurtarırdı. Hepimizden büyük olduğu için bazen liderlik taslıyordu, ama onun için dünyanın en iyi abisi diyebilirdim.

''Jennifer'la tekrar mı çıkmaya başladınız?'' dediğinde kafamı tekrar ona çevirdim.

''Hayır, neden sordun?''

"Dün seni almaya geldiğimde, yanındaydı. Resmen sana sarkıyordu. Eğer biraz daha geç gelseydim-"

"Ah, hayır Riker, sakın söyleme. Onunla asla böyle birşey yapmazdım!" dediğimde güldü.

Eğer Riker beni almış olmasaydı... Ah, tanrım düşünemiyorum bile.

Riker'la biraz daha konuştuktan sonra aşağı indim ve evden çıktım. Barda biraz kafa dağıttıktan sonra, oradan çıktım ve diğer caddeye doğru yürümeye başladım.

Neden çıktığımı bilmiyordum, sadece zihnim çıkmamı söylemişti ve yapmıştım.

Sahile doğru yürüdüm ve tam orada durdum. 2 hafta önce hayatımın mahvolduğu yere.

Birlikteyken sürekli geldiğimiz yer, şimdi ayrıldığımız yerdi.

Onu o kadar çok özlüyordum ki. Ona sarılmayı, birlikte uyumayı, kokusunu, dudaklarını.

Bir adım daha attım ve Laura'nın benden ayrıldığı banka oturdum.

Onu ağlarken gördüğümde, benden ayrılacağı aklımın ucundan bile geçmemişti. Yine bir şeylere üzülmüştür, bana ihtiyacı olmuştur ve beni çağırmıştır diye düşünmüştüm. Onun için her zaman geleceğimi biliyordu çünkü.

Her şeyi göze alarak, tüm engelleri aşmaya çalışarak sevdiğim kız, beni bırakmıştı o gece. Mutlu olmamı sağlayan tek kişi de gitmişti.

------------------------Laura'nın Ağzından----------------------

Her zaman ki gibi evde oturup sıkılmaktansa dışarı çıkıp biraz yürümüştüm. Yürüdüğüm tüm yollar... Hepsinde bir anım vardı.

Aylar önce buraya taşındığımızda, hayatımın bu kadar değişebileceğini düşünemezdim. Birinin beni bu kadar sevebileceğini hiç düşünmemiştim.

Sevgiyi hak etmediğimi düşünmüştüm hep. Ben bile kendimi sevmiyorken, birinin beni sevmesi çok tuhaf değil mi?

Ve oraya geldim. Günlerdir aklımdan çıkmak bilmeyen sevgilimden vazgeçtiğim yere.

Göz yaşları içinde öpüşmemiz, arkasına bile bakmadan gitmesi. Her gün kafamda tekrar tekrar canlanıyorlardı.

Rüyalarıma giriyorlardı ve ben dayanamıyordum. Her seferinde aynı acıyı hissetmekten bıkmıştım. Bir işaretti sanki bu, ama yapamazdım, geri dönemezdim işte.