Kanunlar toplum için vardır.
Adalet ise sadece mazlumlar için...
Tanrı bazen oyun kurucudur, bazen izleyici. Ama hiç, oyuncu olduğu görülmemiştir.
Adalet kimseden dilenilmez! O söke söke tesis edilir.
"Seni bekliyorlar."
Deniz arabadan inemiyordu bir türlü... Ya adalet, kantarına ağır geldiyse? Ya çakıldığı yerde türlü türlü yaralar açtı ve kapatmayı bilmediyse?
"Ben gidiyorum. Sen de gel."
Ellerini direksiyondan çekememişti.
Adalet eşittir cesaretti. Madem öyleydi de şimdi hissettiği korku da neyin nesiydi?
"Deniz!"
Sıla'nın kararlı sesiydi bu, peşini bırakmayacak ve mutlaka sonunu getirecekti.
"Tamam, sen git."
Kapıyı açtıktan sonra tek ayağını dışarı attıktan sonra tekrar döndü Sıla. Kantar her zaman doğru tartardı da üzerinde yük yokken inler miydi?
"Seninle gurur duyuyorum. Muazzamdın."
Tek kaşını kaldırmış bekliyordu. Deniz ise şaşkın. Adalet ise yerinde, o şaşmaz, o gerekli, o pişman değil. Kantarın topuzu sağlam, şüpheye yer vermemek gerekir...
"Ne sanıyordun Deniz? Anlamayacağımı mı?"
Arabadan tamamen çıkıp kapıyı kapattı. Camı zaten açık olduğu için oluşan boşluğa kollarını dayayıp yeniden gülümsedi. Deniz'in desteğe ihtiyacı vardı.
"Sen benim dostumsun. Her halinle kabulümsün unutma."
Derin bir nefes girdi ciğerlerine. Bakamıyordu dostunun gözlerine ama utançtan değildi bu, tamamen mağruriyet... Adaleti birileri sağlamalı...
"Gidiyorum, hadi sen de gel."
Arkasından bakamadı. Birazdan gireceği evde yeni bir hayat vardı. Onu kabul edip etmeyeceği belli olmayan hem de... İnsanlar çok garipti. Kendi evlerinde bile yabancı hissedebilecek kadar, yabancı hissetseler dahi gitmeyecek kadar...
Kanunlar toplum içindi.
Toplum da insanlar için.
İnsanlara adalet gerekirdi. Yoksa yaşamanın çivisi çıkar, en başta da masumların göğsüne girerdi.
Neyse ki Deniz ne kanunları ne adaleti ne de masumları incitmişti. Onun derdi çiviyleydi ve neyse ki söküvermişti.
Özgürlük, adaletten bile daha tatlı bir şekerdi...
