KÜL

Bana sarılır mısın? (5)

Tahir hızla bulundukları odadan çıkıp koşmaya başladı. Nefes de onu takip ediyordu. Hızla evin ortasına ulaştıkları sırada Nefes gözlerini ardına kadar açıp eliyle ağzını kapattı.

"Asiya kalk" diyordu Mustafa kadının başında yanağına küçük tokatlar atarken.

"Karnım" dedi Asiye, acı çekiyordu. Nefes ne olduğunu anlamaya çalışırken merdivenin başında kırılmış olan bardağı gördü. Asiye merdivenlerden yuvarlanmış yerde kanlar içerisinde yatıyordu. Daha sonra gözü Saniye hanımın yanındaki kadına kaydı.

"Sen yukarı çık Eyşan" diye bağırdığını duydu Mustafa'nın. Sonra o kadının hızla merdivenleri çıkışını...

Tahir hızla yengesinin yanına çöküp elini kadının yanağına koydu.

"Yenge, ne oldu burada" dedi etrafına bakınarak. Asiye hala karnını tutuyor acı içinde bağırıyordu.

"Sakar işte, merdivenlerden yuvarlandı" dedi Mehmet bey. Tahir babasına ters bir bakış atıp yerde yatan kadını kucağına aldı.

"Hastaneye gidiyoruz" dedi ev halkına bakarak.

"Nefes sen benimle gel" dedi hızla dış kapıya ilerlerken. Nefes de Tahir'in peşinden gidip kapıyı açtı ve Tahir'in geçmesine izin verdi.

"Arabanın kapısını aç Nefes" Nefes aceleyle başını olumlu anlamda sallayıp arabanın arka kapısını açtıktan sonra Tahir Asiye'yi arka koltuğa yatırıp kapıyı kapattı ve ardından sürücü koltuğuna geçip Nefes'in binmesini bekledi. Nefes de binince arabayı çalıştırıp gaza bastı.

Asiye ağlayarak hala karnını tutuyordu.

"Tahir karnım!"

"Tamam yengem tamam sakin ol az kaldı."

"Tahir bir şey oldu. Kimdi o kadın Tahir ahhhh!"

"Yenge dur yorulma geldik az kaldı."

Nefes dikiz aynasından gözleri dolu Tahir'e baktı korkudan elleri titriyordu arkasına baktığında ne Mustafa ne Mehmet bey ne Saniye hanım vardı. Ne biçim bir aileydi bu. Kadın hala acı içinde kıvranıyordu. Tahir'in bu korkmuş halleri Nefes'in içini az da olsa ısıtmıştı. Hastahaneye gelince Tahir hızla durdu. Koridorda sedye diye bağırınca hemen kapıyı açıp yengesini kucağına aldı ve sedyeye yatırdı. Nefes ve Tahir'i koridorda bırakıp içeri almışlardı Asiye'yi. Çaresizce beklemeye başladılar.

Tahir duvara yaslanıp başını öne eğdi ve ellerini cebine koyup beklemeye başladı. Keşke yetişebilseydi, keşke durumu kurtarabilseydi. Ama iyi ki diyordu iyi ki abimle babamı örnek almamışım iyi ki onlar gibi olmamışım. Oysa ki çocuklar hep abilerini, babalarını örnek alarak büyürlerdi, ama o öyle olmamıştı. İlerde çocuğu olursa ona beni örnek al diyecek yüzü olsun diye onlar gibi olmamıştı, olmayacaktı.

Bir anda omzunda hissettiği el ile başını kaldırdı. Karşısında Nefes çaresiz bir şekilde ona bakıyordu.

"Duygularımı seninle paylaşmama izin verir misin Nefes, bana sarılır mısın"

Dedi Tahir ellerini ceplerinden çıkararak. Nefes bir süre adamın gözlerine baktıktan sonra o çaresizliği gördüğü an kollarını adamın boynuna doladı. Tahir de kollarını kızın vücuduna sımsıkı sarıp başını Nefes'in saçlarının arasına gömdü.

"Teşekkür ederim" dedi kısık sesle.

Birden kapının açılmasıyla ayrılıp içeriden çıkan doktora baktılar.

"Doktor bey, yengem"dedi Tahir doktorun yanına ilerlerken.

"Merak etmeyin yengeniz iyi" dedi Tahir'in yüzünde küçük bir tebessüm oluşmuştu.