Rebels [18+]

- 9 -

NATASCHA

Het is nu april. Ik ben een maand werkzaam bij Colt Corporations. Na ons kleine gesprek heb ik mij netjes gedragen op kantoor. We mailen professioneel en zijn nooit alleen in één ruimte. Onderlinge communicatie gaat uitsluitend via de mail of de werktelefoons op kantoor. Lang heb ik gedacht om hem te appen. Te bellen. Iets. Maar wat er gebeurd is moet ik gewoon vergeten.

Alle momenten met Mark zijn nog wel gewoon leuk. Maar het gevoel wat ik die avond in de limousine heb gehad, kan Mark mij gewoonweg niet geven. Afgelopen week heb ik Mark verteld dat ik hem niet meer wil op die manier. Iedere keer wanneer hij in mij pompt denk ik aan Duncan. Vaak kom ik er niet meer van klaar. Het is gewoon niet eerlijk tegenover hem.

Werken bij twee bedrijven zoveel dagen in de week is zwaar. Vaak kan ik mijn ogen niet open houden achter de bar in Rebels. Ik slaap weinig, eet niet goed en heb teveel aan mijn hoofd. Celeste neemt me continu mee naar de personeelsruimte en zorgt voor wat frisse lucht en wat water. Toch wil ik mijn baan 's avonds niet opgeven. Rebels is mijn alles, zonder Jerry's vertrouwen had ik dit nooit kunnen doen.

Nu in het kantoortje bij CC staar ik naar mijn beeldscherm. Ik ben nog geen stap verder bij de vraag die al weken door mijn hoofd spookt. Waarom kloppen de cijfers niet? Annet is de laatste paar weken steeds minder gaan werken, maar nog kom ik dingen tegen die gewoonweg niet deugen. Het verontrust me. Duncan heeft keihard gewerkt om dit te bereiken en iemand berooft hem gewoon. Waarom is geld zo belangrijk? Als je een dak boven je hoofd hebt en je bent gelukkig is het toch genoeg lijkt me. Geld interesseert me geen hol.

De telefoon op mijn bureau maakt weer geluid en ik zie dat Duncan vanuit zijn kantoor belt. We zijn overgestapt op elkaars voornamen te gebruiken op kantoor. Ook al spreken we elkaar nauwelijks, tijdens één van de weinige gesprekken heeft hij verteld dat ik hem Duncan mag noemen. Eindelijk. Ik kon niet anders dan ermee in stemmen.

Ik neem de telefoon op en wacht geduldig tot hij begint met spreken. 'Natascha, we gaan uitbreiden. Er komt een stuk land vrij aan de rand van de stad. De perfecte plek om een nieuwe garage te bouwen. Kun je...' De woorden dringen tot me door, maar ik kan er niet meer naar luisteren. Ik begin zwarte vlekjes voor mijn ogen te zien en de telefoon voelt steeds zwaarder in mijn hand. Ik laat het uit mijn hand vallen en het laatste wat ik hoor is zijn stem die mijn naam roept.

DUNCAN

Aan de andere kant van de lijn hoor ik een keiharde knal. Fuck, wat is dit nou weer? Ik kijk naar het apparaat en zie nog steeds dat ik verbonden ben met het kantoortje van Natascha.

Ik spreek haar nauwelijks. Het is nu een maand geleden dat ik haar heb kunnen proeven. Haar lichaam heb kunnen aanraken en ervoor kunnen zorgen dat ze door mijn tong en vingers klaar kwam. Haar gezicht komt terug in mijn dromen. De gedachtes over haar natte vagina laten me iedere keer klaarkomen. Alles blijft maar hangen. De mooie lange jurk, haar stralende ogen de gehele avond. Ik heb nog nooit zo'n prachtige vrouw gezien.

'Natascha.... NATASCHA!' gil ik door de telefoon. Fuck fuck fuck! Ik hoor totale stilte. Snel laat ik de telefoon vallen en ren richting haar kantoor. Personeelsleden kijken me verward aan waarom ik in godsnaam aan het rennen ben. Ik smijt de deur van haar kantoortje open en schrik van het uitzicht. De telefoon ligt op de grond en Natascha hangt in haar bureaustoel. Buitenwesten. In blinde paniek ren ik op haar af.

Zachtjes raak ik haar ronde gezicht aan en schud haar lichtjes heen en weer. 'Natascha, wordt wakker.' Ik herhaal dit nog een aantal keer, maar ze verroert zich totaal niet. Ik haal mijn mobiel uit mijn jaszak en toets 112 in. Ik meld snel wat er aan de hand is en hoor de meneer vertellen dat de ambulance onderweg is. 'Schiet op, ik krijg haar godverdomme niet wakker ja!' Alle scheldwoorden die ik ken razen door mijn hoofd. Ik hang boos op en hou haar gezicht tussen mijn handen.

Haar bruine lokken veeg ik uit haar gezicht. 'Alsjeblieft Natascha, wordt nou wakker!' Ik bel snel naar Marieke om te vertellen wat er aan de hand is. 'Oh mijn hemel meneer Colt, als ze er zijn stuur ik ze meteen jouw kant op.' Het enige wat ik kan doen is Natascha uit de bureaustoel tillen en haar voorzichtig op de grond neer leggen, stevig tegen mijn warme lichaam aan. 

Zo zit ik met een bewusteloze vrouw in mijn armen tien minuten te wachten tot er twee ambulancebroeders met een brancard in het kantoortje aan komen hollen. Ik til haar in mijn armen en houd haar goed vast. De mooie vrouw uit mijn dromen. Ik leg haar op de brancard en de broeders verzekeren me dat alles goed komt. Ik wil zo graag met ze mee, maar ik weet dat dit niet het moment is.

~

NATASCHA

Heftig knipper ik met mijn ogen en kijk dan rustig om me heen. Het laatste wat ik me kan herinneren is het telefoongesprek tussen Duncan en mij. Daarna... een zwart gat.

Een hele boel draden zitten aan me vast. Naast me een beeldscherm met allerlei lijnen. Oh mijn hemel, ik lig in het ziekenhuis. Paniek vervult me en ik kom overeind. Mijn hartslag schiet omhoog en ik zie de deur openzwaaien. 'Mevrouw Bakker, u bent wakker. Ga alstublieft weer liggen.' De zuster komt op me af en zorgt dat ik comfortabel lig. Ze komt zorgzaam over, een fijn gevoel gaat door me heen als ik haar zie.

Ik vraag aan haar hoe ik hier terecht ben gekomen. 'Je baas heeft ons verteld dat hij je bewusteloos heeft gevonden. Daarna ben je naar het ziekenhuis gebracht. Dit is ondertussen vier dagen geleden.' Nee toch. Heb ik vier dagen in coma gelegen? Ik probeer wat te zeggen, maar mijn keel is zo droog. De zuster brengt een glas water aan mijn lippen. 'Zo, drink maar rustig op. Mijn naam is Serena en ik ben jouw privé zuster voor vandaag. Het is op dit moment tien uur 's morgens en over een uur kan je bezoek ontvangen. Meneer Colt heeft al je persoonlijke bezittingen de dag na je opname gebracht.'

Woorden schieten me te kort. Duncan heeft me gevonden. Dan herhaal ik Serena's woorden in mijn hoofd. 'Hoe bedoel je privé zuster? Ik lig toch in het ziekenhuis?' Ze lacht en vult nog een keer mijn glas water. 'Meneer Colt heeft contact opgenomen en verteld dat je de beste zorg moet krijgen die het ziekenhuis te bieden heeft. Je ligt in de luxe vleugel van het ziekenhuis. Eigen kamer, persoonlijke verzorging en alles binnen handbereik.' Ik ben sprakeloos. Ik vraag naar mijn mobiel en de zuster haalt hem uit een lade. 'Alsjeblieft, je mag twee bezoekers per keer op de kamer.'

Rustig denk ik na over wie ik wil bellen. Ik besluit om mijn gevoel achterna te gaan.