Rebels [18+]

- 39 -

NATASCHA

Dezelfde jongen van de post, met weer een pakketje. Het is de eerste keer dat iemand anders dit ziet. Waarom moet het gelijk Duncan zijn? 'Heb je iets voor jezelf gekocht?' vraagt hij. Ik leg het pakket op de keukentafel en loop er van weg om nog een kopje koffie te maken. 'Geen idee, kijk er morgen wel naar.' Hopelijk trapt hij er in.

Nee hoor, Duncan haalt uit een keukenlade een schaar en steekt het door het plakband heen. 'Als jij het niet doet, maak ik het wel open.' De flappen van de doos vliegen open, inclusief de ontelbare lading rozenblaadjes. Duncan kijkt me verbaasd aan, mijn uitdrukking probeer ik neutraal te houden. Ik zie dit gewoon al aankomen voordat het gebeurd. 'Natas, wat is dit?' Oh help.

'Uh, tsja.' Ik weet niet wat ik moet zeggen. Duncan graaft door de doos in afwachting op mijn antwoord. Dan vist hij er een kaartje uit. Zijn blik gaat van verbazing naar woede, dezelfde woede als gisteren. Wat staat er op? Duncan gooit het kaartje mijn kant op en het valt net voor mijn voeten op de grond. Ik raap het op en begin te lezen.

Lieve Natascha,

Jaloers. Dat is het enige gevoel wat ik nu heb. Laat me van jou zijn, dan hoef je nooit meer te twijfelen.

X

'Je gaat me nu alles uitleggen Natascha. Ik meen het.' De toon is duidelijk gezet. Hij klinkt serieus, intimiderend zelfs. Ik loop naar de doos toe en vis er twee foto's uit. Eentje van mij in het kantoor van Duncan. Mijn naakte lichaam geplakt tegen het raam, zijn bezwete gezicht in mijn nek. De tweede foto is mijn slaapkamer, mijn been in de nek van Daniel te vinden. De seks spat er van af, mijn blik bij beide foto's duidelijk hetzelfde.

Duncan grist de foto's uit mijn handen en scheurt ze in tientallen kleine stukjes. Mijn tranen vallen al over mijn wangen, een snikkend geluid komt uit mijn mond. Een paar stevige armen drukken mij tegen zijn lichaam aan. 'Het komt allemaal goed schatje, echt.' Hij streelt mijn haar en kust al mijn tranen weg. Dit is denk ik het meest lieve wat een man ooit voor me gedaan heeft.

Tussen het snikken door probeer ik nog steeds antwoord te geven op Duncan's vraag. 'Sinds een tijdje krijg ik dus dit soort post binnen. Briefjes, dozen, cadeautjes op kantoor. Iedere keer heeft het iets met de roos te maken. Altijd de rode. Ik heb geen idee wie het is.' Ik begin te kalmeren en mijn tranen beginnen op te drogen.

'Eerst vond ik het leuk. Voelde me gevleid omdat ik dacht dat jij het was. Maar al snel vertelde je dat je niks had opgestuurd. Toch bleef ik naïef, ik droeg zelfs de halsketting die ik op de post kreeg. Maar de laatste twee berichten zijn gewoon echt heel eng Dun.' Ik kan ook gewoon niet geloven dat deze foto's zijn gemaakt. Heeft diegene in een boom gehangen om door mijn slaapkamerraam te kunnen kijken? Dit is bizar.

Duncan kijkt me bezorgd aan. 'Ik ga maandag alles regelen, oké? Bel ik een vriend van de familie die op zoek zal gaan naar diegene die je stalkt.' Ik knik en houdt hem nog eens stevig vast. Mijn kookwekker die op de koelkast hangt gaat af. Nog twee uur voordat ik naar Rebels moet. 'Ik moet wat eten Dun, vanavond sta ik gewoon weer in Rebels.' Hij zucht diep en laat me dan los.

Ik trek mijn keukenkastjes open en zie nog een zak Unox soep staan. Prima voor vanavond met wat brood. Duncan staart me aan vanaf de bank. 'Jij gaat dat niet eten wanneer je heel de avond bezig bent. Echt niet.' Hij haalt zijn telefoon uit zijn broekzak en tikt wat weg. 'Zo, over een half uurtje is er eten.' Uh, oké? Sinds wanneer is een soepje niet goed genoeg. Ik heb vaak avonden in Rebels gestaan zonder eten.

Misschien moet ik maar eens meer gaan wennen aan wat luxe. Met het geld van Rebels betaal ik alle rekeningen en boodschappen, zodat ik met het geld van CC wat leuks kan doen. Sparen voor een auto is ook een optie. Gewoon een klein tweedehands ding. Heb ik mijn rijbewijs niet voor niks gehaald.

De glazen water staan net op tafel wanneer de bel van de intercom af gaat. Ik druk op de knop om de deur beneden te laten openen. Niet veel later staat er een jong meisje met een tas vol eten. 'Alsjeblieft en een fijne avond mevrouw!' De aroma van lekker eten komt je tegemoet. Ik sluit de deur en loop dan naar de keuken om wat borden te pakken.

Het eten is in één woord verrukkelijk. Drie soorten pasta's in heerlijke sauzen. We genieten samen op de bank van het eten terwijl we netflix aan het kijken zijn. Gewoon het 'normale' leven, zoals Duncan dat zo goed verwoord heeft. Ik ben dol op het normale leven zonder alle poespas. Maar ik weet dat na vandaag dit niet meer zo normaal zal zijn. Ik krijg nu al de kriebels als ik over de familie Colt na denk.

Het gezin Colt is redelijk simpel van wat ik heb begrepen. Vader Ross is Amerikaans en voor zijn grote liefde Helena naar Nederland verhuisd. Tijdens de huwelijksnacht is hun eerste liefdesbaby verwekt, Duncan. Na hun eerste zoon is een aantal jaar later een dochter geboren, Elvira. Samen opgegroeid tot tieners, niet van elkaar te onderscheiden. Vaak werden ze als tweeling aangezien. Totdat moeder Helena plotseling op haar veertigste te horen kreeg dat ze zwanger was. Het derde kind die de naam Olivier kreeg.

Dezelfde Olivier die morgen een klein feestje heeft ter ere van zijn middelbare school diploma. Hij schijnt in de top 10 van beste scholieren te zitten. Mag je best trots op zijn vind ik. Zelf heb ik het maar gehaald met een simpele zeven als gemiddelde. Precies genoeg om mijn opleiding te mogen starten. Zie wat daar van terecht is gekomen, mijn leuke baan bij CC.

Samen ruimen we alle zooi op en lopen we naar beneden. 'Je mag met me mee als je wilt?' vraag ik. 'Gewoon in de zaal zitten alsof je er bent voor de show.' Duncan zijn blik verandert meteen. 'Ik heb je één keer op dat podium gezien en dat was al een keer teveel. Nog steeds ga ik hier niet mee akkoord Natas.' Ik laat zijn hand los en loop dan zonder gedag te zeggen richting Rebels. Dan toch niet. Deze man is zo wispelturig, krijg er bijna hoofdpijn van.

Wanneer ik het gebouw in wil lopen zie ik de auto van Duncan langs me heen razen. Het zal me een zorg zijn. Eerst de avond met Daniel overleven.