Rebels [18+]

- 30 -

NATASCHA

De middag kan niet snel genoeg gaan. Het is ondertussen vijf uur geweest en de meeste mensen gaan al richting huis. Het bedrijfsnummer wordt meteen doorverbonden met een bandje. Voor mij alle tijd om alle post-it's te verzamelen en alles in te voeren op de computer. Zo krijgt Duncan drie a4tje's vol gemiste gesprekken. Ik print het uit en leg het op zijn kantoor met een notitie erbij.

Meld je de volgende keer ziek. Je bent de baas Duncan. Succes ermee.

Ik heb niet eens de moeite genomen om het af te sluiten met mijn naam. Hij weet toch wel dat ik het ben. In de lift kom ik Annet tegen, die nu haar laatste week in gaat bij CC. Ik knik beleefd, geen zin om een gesprek aan te gaan. 'Nou nou Natascha, wat hoor ik nu? Lekker liggen neuken met Duncan op kantoor, vieze slet.' Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Pardon?' is het enige wat ik kan zeggen. 'Oh je hoort me wel. Denk je dat zijn kantoor volledig geluiddicht is? Moet je voortaan zijn deur op slot doen, meisje.'

Annet kijkt me aan met een gemene glimlach. Wat een trut is dit zeg. 'Wacht maar,' zeg ik op een directe toon. Lise en Lina zijn bezig met al mijn rapporten over het gemiste geld en we weten bijna wie dit allemaal veroorzaakt heeft. De liftdeuren vliegen open en Annet loopt weg zonder mij gedag te zeggen. Volgens mij is de boodschap duidelijk. Wanneer ik de ruimte binnen loop zie ik Daniel al op één van de bankjes zitten. Een man die op tijd is, dat is nou een pluspunt.

Daniel kijkt opzij en ziet me dan op hem aflopen. Ik gun hem een glimlach en prop een plukje haar achter mijn oor. Hij staat op en laat dan zijn tong langs zijn onderlip glijden. Wat hij allemaal met die tong zou kunnen doen... AFLEIDING! Nu kan ik goed zijn outfit bekijken. Een blauw overhemd van Ralph Lauren met een donkere skinny jeans en witte sneakers. Netjes, maar toch casual.

Zijn blik glijdt ook langs mijn lichaam, mijn outfit in hem opnemend. Een goedkeurend lachje komt van zijn gezicht af. Gelukkig. Ik sta voor hem en hij pakt meteen mijn hand vast. Een zachte kus belandt op de rug van mijn hand. Dan laat hij me helaas weer los. 'Je ziet er mooi uit Natas.' Mijn wangen worden rood van zijn compliment. Waarom gedraag ik me als een tiener? Kan mezelf wel voor mijn kop slaan. 'Dankjewel, je mag er zelf ook wezen Danny.' Snel tover ik een sensuele glimlach. Ik geef hem een knipoog en loop met hem mee naar buiten. We stoppen voor een donkergrijze Mercedes. Daniel haalt de sleutel uit zijn zak en haalt dan de auto van het slot. Hij doet de portier van de passagierskant open. 'Na jou.'

Na zeker een half uur rijden komen we aan bij een ondergrondse garage. Daniel haalt een pas uit het dashboardkastje en legt die dan tegen een paal aan. De slagboom gaat automatisch omhoog. 'Zo'n pas wil ik ook wel.' Hij lacht om mijn opmerking. 'Die kan ik zo voor je regelen, dat Duncan je die nog niet gegeven heeft.' Wanneer zijn naam uitgesproken wordt kijk ik snel de andere kant op. 'Duncan lag vanmorgen nog te krikken met een ander in zijn bed, dus daar zal die vast geen tijd voor hebben.' Daniel pakt mijn hand vast en zorgt dat ik hem weer moet aankijken. 'Dan is hij een lul die niet weet wat voor moois hij uit zijn handen laat glippen.' Mijn wangen kleuren weer lichtjes, charmeur.

Op maandagavond is het centrum uitgestorven. Alle winkels zijn dicht, dus je moet het van de mensen hebben die ook zin hebben in een hapje eten. Al gauw stoppen we voor een klein restaurantje midden in een steeg. De naam Izzy staat op de gevel. 'Hou je van vis?' vraagt Daniel. Ik knik. 'Gelukkig, want hier heb ik gereserveerd voor vanavond.' Ik lach naar hem en samen lopen we naar binnen. Zijn armen hangen langs zijn lichaam, alsof hij me niet durft aan te raken. Met een beetje bluf pak ik dan zelf zijn hand en streel ik met mijn duim langs zijn knokkels.

Na een momentje wachten komt er een ober op ons af. 'Welkom bij visrestaurant Izzy, u heeft gereserveerd?' Daniel pakt dan steviger mijn hand vast. 'Onder de naam Croone.' De ober zoekt de reservering op in het systeem. 'Gevonden. Loopt u met me mee.' We lopen door het restaurant die uiteindelijk een stuk groter is dan je aan de buitenkant verwacht. In het midden staat een tafeltje klaar met een bos bloemen en een fles witte wijn. Daniel knijpt dan in mijn hand. 'Voor jou.' Ik bedank hem en ga dan tegenover hem zitten. Dezelfde ober schenkt onze glazen in en brengt ons de menukaart.

In het begin verloopt de avond moeizaam. We blijven elkaar maar aankijken en durven beide geen goed gesprek te beginnen. Daniel ziet er zenuwachtig uit, alsof hij dit nog nooit gedaan heeft. Zo ken ik hem totaal niet. Ik neem nog een slok wijn. 'Ben ik niet interessant genoeg Danny?' vraag ik dan maar. Hij spuugt zijn wijn bijna over zijn bord heen. 'Nee, uh, natuurlijk niet! Ik ben gewoon een beetje afgeleid denk ik.' Al die charmante praat is dus ook onzin. Ik schuif een stukje naar achter. 'Daniel luister...'

Dan pakt hij snel mijn hand. 'O god, zo bedoel ik het niet! Ik kan gewoon niet geloven dat je hier bent, met mij. Duncan heeft het zo vaak over je gehad en beschermde je met zijn hele hebben en houden. Niet bedenkende dat jij het meisje in Rebels bent waar ik hoopte dat ik die ooit mee kan nemen op een date.' Zijn woorden floepen er in één keer uit. Ik zie dat hij oprecht is, dat hij dit recht vanuit zijn hart tegen me verteld. Ik schuif mijn stoel weer terug en knijp dan zelf in zijn hand. 'Laten we er dan een leuke date van maken.'

De rest van de avond verloopt super, het ijs is gebroken. We praten, lachen, genieten van elkaars gezelschap. Dan vraag ik hem over de avond in Rebels. 'Waarom zag ik twee bruine ogen? Die van jou zijn prachtig. Ik snap niet dat je ze wilt verbergen.' Daniel geeft meteen antwoord. 'Ik ben in Rebels graag incognito, de anonieme man. Dus ik stop iedere keer bruine lenzen in mijn ogen in de hoop dat niemand me herkent. Behalve jij dan.' Best een logisch verhaal. Na mijn vragen vertellen we beide verder wat over familie en werk. Ook al werken we voor CC, zijn wereld is totaal anders dan mijn baan op kantoor. Daniel staat er op om aan het einde van de avond de rekening te betalen. Na een discussie over en weer besluit ik toe te geven en hem alles te laten betalen.

Hij vraagt naar mijn adres zodat hij mij af kan zetten. Wanneer we voor het appartementencomplex staan twijfel ik even, maar besluit ik toch de stoute schoenen aan te trekken. Ik denk nog even snel aan vanmorgen. Wat Duncan kan, kan ik ook. 'Kom je nog even mee naar binnen?' Dit hoef ik niet nog een keer te vragen.