Rebels [18+]

- 53 -

DUNCAN

Volgens mij kan ik het nog steeds niet geloven. Ruim twee jaar heb ik gewacht op dit moment. Gewacht tot mijn mooie Natascha weer wakker zou worden. Na mijn verjaardag leef ik in een roes, een nachtmerrie die niet lijkt te stoppen. Ik werk, zorg ervoor dat Rebels draaiende blijft, maar uiteindelijk denk ik dag en nacht aan haar.

De afgelopen tijd ben ik zoveel mogelijk bij Natascha geweest. Gepraat over van alles en nog wat. Het meeste pure onzin, gewoon in de hoop dat ze me kan horen. Ik heb haar denk ik een biljoen keer verteld dat ik haar mis en van haar hou. Dat ik haar nooit zal laten gaan. Natascha is mijn enige liefde.

Andere vrouwen hebben in deze twee jaar van alles geprobeerd. We hebben Natascha zoveel mogelijk uit het nieuws gehouden, dus ik snap het eigenlijk ook wel. In het begin lieten ze mij wel met rust, maar steeds meer kwamen ze met bosjes op mij af. Modellen, zangeressen, actrices, de bekendste vrouwen van het land probeerden het. Om samen met mij de wereld te laten zien wat voor mooi koppel we zijn.

Wetende dat ik al de helft ben van een mooi koppel. Natascha is nog steeds zo knap als de eerste keer dat ik haar zag. Een lekkerding die mijn hart op hol laat slaan en mijn penis laat steigeren. Ik heb nog nooit zo lang geen seks gehad. Zelfs aftrekken met haar in mijn gedachtes gebeurd nauwelijks. Ik wacht op het echte werk.

Na het telefoontje van Celeste heb ik mijn telefoon op kantoor meteen doorverbonden met Rens. De PA die het nog steeds met me volhoud. 'Duncan, wat kan ik voor je doen?' Zijn lichtelijk vrouwelijke stem galmt door mijn kamer. 'Annuleer alles van vandaag. Mijn god, annuleer alles voor de komende week. Natascha wordt wakker.' Ik hoor hem zuchten van opluchting. 'Oh Duncan, dit is geweldig nieuws. Ga gauw, ik regel hier alles! Hop hop.'

Ik bedank hem, trek mijn jasje aan en loop gelijk richting de lift. Binnen no-time sta ik bij mijn Tesla en rij ik veel te hard richting huis. Het kan me geen donder schelen hoeveel bekeuringen ik krijg, ik moet bij mijn geliefde zijn. Zo snel mogelijk.

Het is tien uur wanneer ik bij de poort ben van mijn woning. De camera herkent het kenteken en met veel te veel gas rij ik richting het huis. Een Audi staat al voor de deur. Dat zal dokter Adriaansen wel zijn. Sinds de operatie is hij bij ons gebleven als arts voor Natascha. Zijn telefoon staat rechtstreeks verbonden met de apparaten van Natascha. Ik heb hem wel wat extra salaris moeten geven om dit te kunnen regelen, maar ook dat kan me niet schelen.

Serena, de zuster die Natascha geholpen heeft na het flauwvallen op kantoor doet de deur al voor me open. 'Duncan, fijn dat je er bent! Celeste is samen met Bernice in de keuken, er mag op dit moment even niemand bij Natascha op de kamer. Dokter Adriaansen is even wat testen aan het doen om te kijken hoe het met haar gaat.' Een zucht van opluchting gaat door mijn lichaam heen.

'Serena, zeg me alsjeblieft dat ze aanspreekbaar is. Ik mis haar stem zo.' De zuster is als familie geworden voor ons. Samen met de nachtzuster en Bernice heeft ze al die tijd zo goed voor mijn lieve Natascha gezorgd. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Ze heeft al twee zinnen met Celeste gesproken, daarna hebben wij het overgenomen. Haar coma heeft lang geduurd Duncan, dus we mogen niks forceren. Ze mag alleen praten met korte duidelijke zinnen. Ook jij moet het rustig aan doen.'

Rustig aan doen?!? Hoe kan ik dat nog doen wanneer ik haar al die tijd niet heb kunnen spreken. Haar handen waren als slappe theezakjes in mijn handen, geen enkel gewicht te voelen. Serena ziet aan me dat ik ongeduldig begin te worden. 'Ik weet dat dit enorm moeilijk voor je moet zijn. Ga naar de keuken, eet wat en dan kom ik je vanzelf halen oké?'

Ze loopt de gang door richting de kamer waar Natascha ligt. Zodra ze daar weg kan verbouw ik het meteen weer tot logeerkamer. Ik wil die ruimte nooit meer zien. De kille felle tl-buizen, de typische ziekenhuislucht. Ik weet dat alles steriel moet zijn, maar jezus die geur blijft me achterna zitten.

Ik dump mijn tas naast de kapstok, hang mijn jas er aan en knoop alvast het bovenste knoopje los van mijn overhemd. Lopend richting de keuken rol ik mijn mouwen op zodat ik er niet meer zo streng en professioneel uit zie. Ik weet dat Cel er een hekel aan heeft om mij in pak te zien. 'Dat is niet wie je bent Dun, veel te dominant.' Ik moet er altijd wel om lachen, ze moet eens weten hoe dominant ik ben.

In de keuken staat Bernice al achter het fornuis te koken. Celeste zit aan de bar met haar telefoon in haar handen. Ze doet er niks mee. Het scherm is ook zwart. 'Goedemorgen dames,' zeg ik nog met mij autoritaire stem. Natascha's beste vriendin draait meteen haar hoofd om. De tranen biggelen over haar wangen. Ze staat op en rent op me af.

Ze springt in mijn armen, ik kan haar maar net opvangen. Mijn handen rusten onder haar billen, haar gezicht verdwijnt in mijn nek. De mascara en lippenstift zal ondertussen wel in mijn witte overhemd zitten. Weer een kledingstuk voor de vuilnisbak.

We blijven zo minutenlang staan. De blondine blijft maar snikken, tranen van geluk. Ik leg mijn kin op haar hoofd, blij dat we er voor elkaar kunnen zijn. Misschien heel gek, maar Cel is het kleine zusje wat ik gemist heb in mijn leven. Haar pittige karakter en vurige opmerkingen hebben me op de been gehouden deze twee jaar. Onze vriendschap is hechter geworden. Wij zijn de enige twee die elkaar echt begrijpen, de pijn en verdriet voelt die niemand anders heeft.

Ik druk een kus in haar haar. 'Hoe gelukkig ik ook ben dat ze wakker is en hoe fijn ik het vind dat ik je vast heb, maar je wordt een beetje zwaar nu Cel.' Ze begint te schaterlachen door haar tranen heen. 'Je bent toch zo'n sterke spierbundel Dun? Dan kan je me vast nog even een minuutje vast houden.' We houden elkaar nog even vast en dan laat ik haar langs mijn lichaam op de grond glijden.

Celeste vertelt over wat er is gebeurd. Haar ochtendverhaaltje en dan Natascha's hand die steeds zwaarder werd. De alarmen die begonnen te loeien tot aan het kleine gesprek wat ze met Natascha gehad heeft. 'Ik weet nog precies wat ze zei Dun. Ik citeer: "Ik ben zo blij om er weer te zijn. Ik heb jullie gemist." Daarna kwam dokter Adriaansen binnen, heb ik haar hand losgelaten en moest ik vertrekken.'

Bernice zet drie borden met wafels voor ons neer en rustig eten we het met z'n drietjes op. Die vrouw kan zo onwijs lekker koken. Ik kan het zelf niet beter. De borden verdwijnen in de vaatwasser wanneer Serena de keuken binnen loopt.

'De uitslagen zijn beter dan verwacht. Ze heeft geen last van geheugenverlies en alle organen doen het goed. Ik zal vandaag hier in huis blijven om alles in de gaten te houden. Duncan, kom je mee?'

Ineens begin ik zenuwachtig te worden. Ook al heeft ze geen last van geheugenverlies, zal ze me nog herkennen? Nog steeds zoveel van mij houden als ik van haar? Ik zucht eens diep en loop dan achter Serena aan richting mijn lieve Natascha.