Rebels [18+]

- 49 -

NATASCHA

Het is al ruim na middernacht wanneer de laatste mensen de zaal verlaten. Celeste is samen met Lauren de laatste die weg gaan. Ik geef ze beide een knuffel, waarna ze hetzelfde van Duncan krijgen. 'Ik hou van je Cel,' fluister ik nog snel in haar oor. 'Ik hou ook van jou moppie.' Ik kan echt niet zonder mijn beste vriendin.

Wanneer zij weg zijn loop ik naar de bar richting Mark. 'Ga ook lekker naar huis, we ruimen dit morgen wel verder op. Heb al extra personeel geregeld en ik open zelf. Het komt goed oké?' Mark geeft me een kus op mijn wang, pakt zijn tas en vertrekt dan ook.

Niet veel later voel ik al twee stevige armen om me heen slaan. Zijn warme adem voel ik in mijn nek. 'Dus nog een verrassing schatje?' hoor ik hem zachtjes zeggen in mijn oor. Ik knik en draai me dan om zodat we elkaar aan kunnen kijken. 'Zeker, als jij een stoel pakt en voor het podium gaat zitten, dan ga ik even iets achter regelen.'

Zijn ogen worden minstens een tint donkerder. Precies waar ik hem hebben wil. Ik geef hem nog een kus en loop dan naar achteren, naar mijn oude kleedruimte. Ik begin al te grijnzen met de gedachte wat ik zo ga aantrekken. Samen met Cel heb ik een mooi setje kunnen shoppen bij Victoria's Secret. Het is een bordeauxkleurige top met string, vol kant. De touwtjes aan de voorkant geven een hoog Marlies Dekkers gehalte wat onwijs speels en sexy is. Ik kan niet wachten om het aan te trekken.

Ik haal de sleutel van de kleedkamer uit mijn tasje en draai dan het slot open. Wanneer de deur open gaat valt mijn mond van verbazing open. De gehele ruimte ligt vol met rozen en rozenblaadjes. Allemaal zijn ze rood van kleur, zo vers dat ik ze vanaf de deuropening al kan ruiken. Mijn hart gaat tekeer, ik heb al weken niks van mijn stalker gehoord. Ik dacht dat Duncan dit allemaal al opgelost zou hebben.

The show must go on. Niet over nadenken, Duncan zit op me te wachten. Voorzichtig probeer ik over de rozen richting de kaptafel te lopen waar het lingerie setje voor me klaar ligt. Een kaartje ligt er naast. Met bibberende handen vouw ik het open en lees ik wat er geschreven staat.

Lieve Natascha,

Vanavond is de laatste keer dat je van mij zult lezen. Het zal de avond zijn dat je eindelijk van mij bent. Draai je maar om.

X

Ik durf niet eens op te kijken, laat staan me om te draaien. Mijn telefoon zit in het tasje, maar het pakken, hoe doe ik dat? Ik ben helemaal verstijfd. Zal mijn stalker nu toch echt hier zijn? De tranen lopen al over mijn wangen heen, mijn handen grijpen nog eens harder het kaartje vast. Het zal toch niet?

Ik smijt het kaartje tegen de spiegel aan. De tranen veeg ik weg en probeer mezelf boos te maken. Woede, dat is wat ik nodig heb om weer zeker in mijn schoenen te staan. Ik haal nog eens diep adem en besluit me dan om te draaien. Wanneer ik naar de deuropening kijk staar ik meteen in de ogen van mijn stalker. Ik ben in shock, wat gebeurd hier?

'Lauren?' probeer ik met een stabiele stem te zeggen. Ze was hier net nog met Celeste? Holy shit wat is dit? Mijn gedachtes raken verstopt met woorden en ik begin sneller te ademen. Lauren is in een aantal stappen bij me en pakt me dan vast. De deur hoor ik in het slot vallen. Fuck, ook dat nog.

'Sssht liefje, alles komt goed. Ik ben zo blij dat ik je eindelijk kan vertellen hoeveel ik van je hou. Hoe belangrijk je voor me bent. Niet huilen Natas.' Ze probeert de tranen van mijn gezicht af te kussen en dan komt alles pas bij me naar binnen. Lauren is mijn stalker.

Ik duw haar van me weg. 'Wat is dit Lauren?!? Ben jij degene geweest die mij de hele tijd berichtjes en cadeautjes heeft gestuurd? Mij bespioneerd heeft?' Ik probeer niet te gillen, ik sis het er eerder uit. Haar liefdevolle blik verdwijnt meteen. 'Bespioneerd? Ik hou van je Natascha! Sinds het eerste moment dat ik je godverdomme zag met die gladjakker!' Ze schreeuwt het uit en begint met haar armen te zwaaien.

'Je bent alles wat ik nodig heb. Stoer en lief, zo onwijs sexy en dan nog dat karakter. Celeste was maar een lokkertje om dichterbij je te kunnen komen. Maar nee, jij zou niet op vrouwen vallen. Al die keren dat je naar me keek, me aanraakte. Ik wist het zeker, je voelt ook wat voor mij. Ook al weet je dit zelf niet.' Die vrouw is gek, knettergek. Ik heb haar nooit op die manier bekeken.

Ze is de vriendin van Celeste. Oh mijn hemel, waar is ze? Lauren ziet dat ik haar met grote ogen aan kijk. 'Wees maar niet bang, die ligt met een roesje knock-out op de achterbank. Die zal over een uur wakker worden en de autosleutels in het contact vinden. Dan zullen wij al in het vliegtuig zitten.'

Ho ho ho wacht eens even, vliegtuig? Dit wordt steeds gekker. Ik probeer rustig te blijven, maar mijn hart blijft tekeer gaan. Dit is foute boel. Waar the fack is Duncan? 'Hoe bedoel je? Wat ga je met me doen?' Een speels lachje komt van haar vandaan. 'Heel simpel. Je gaat met mij mee. Alles laat je achter en we vertrekken samen via de achterdeur naar buiten waar een chauffeur op ons staat te wachten. Die brengt ons naar het vliegveld waar mijn privévliegtuig al klaar staat. Ik zit verder te denken aan Parijs, daar waar je zo gek op bent.'

Nee, nee, nee! Ik wil niet met haar mee! Dit mens is knettergek. Ik moet tijd proberen te rekken. 'Privévliegtuig? Chauffeur? Zoveel geld heb je helemaal niet Lauren. Hoe kun je dit doen?' Ze begint dan te lachen. Ze strekt haar arm uit om mijn wang te kunnen strelen. Ik draai mijn hoofd zo snel mogelijk weg en zet dan een stap naar achter. Een doorn van een roos prikt in mijn enkel. Auw.

'En al die roddelbladen die je met Celeste leest, lees je die eigenlijk wel goed genoeg? Dan had je me allang kunnen vinden. Mijn naam is niet Lauren. Ik heet Ivy Rocher en ben erfgenaam van de Rocher Restaurants over de hele wereld. Liefje, wat Duncan heeft is een zakcentje met wat ik heb. Kom ga met me mee, zodat ik je eindelijk kan laten zien en voelen hoeveel ik van je hou.'

Ze probeert me mee te nemen maar ik sla haar handen van me weg. 'De fuck dat ik met je mee ga. Ik hou van Duncan, heb je dat vanavond niet goed begrepen? Je bent een psychopaat, je bent niet goed in je hoofd!' Ik begin het eruit te schreeuwen, ik ga echt niet met haar mee. In een enkel ogenblik verandert haar blik weer. 'Alsjeblieft liefje, ik geef je nog één kans om rustig met me mee te gaan en een nieuw leven te beginnen.'

'Ik wil verdomme helemaal geen nieuw leven, rot maar lekker zelf op naar Frankrijk Ivy.' Ik sis het eruit, mijn angst volledig omgeslagen naar woede. Tot ze uit haar jaszak een pistool eruit haalt. 'Dan is er nog maar één optie mogelijk. Als ik niet gelukkig ben, dan wordt jij dat al helemaal niet.'

Ze richt dan het wapen op me en kijkt me dan diep in de ogen aan. 'Tot snel.' Dan wordt alles zwart voor mijn ogen. Shit.