Rebels [18+]

- 10 -

NATASCHA

'Duncan?' vraag ik met een nog zachte, schorre stem. Harder praten doet nog zo'n zeer aan mijn keel. 'Oh hemel Natascha, wat ben ik blij om je stem te horen.' Ik hoor hem zich verontschuldigen. Een deur gaat open en dicht, dan hoor ik zijn stem weer. 'Sorry, ik zit in een meeting.' Shit, niet over nagedacht. 'Oh hemel Duncan, het spijt me ik bel je later terug.' Voordat ik kan ophangen hoor ik Duncan mijn naam roepen. 'Hang niet op Natascha, hoe gaat het met je?'

Ik twijfel om antwoord te geven. Iedereen bij CC weet hoe belangrijk het bedrijf voor hem is. Toch blijf ik oprecht. 'Het gaat. Mijn hoofd doet nog steeds zeer, maar ik mag telefoneren. Over een uur kan ik bezoek ontvangen en ik hoop dat je langs kan komen.' Ik neem een slokje van het water en zet het weer terug op het nachtkastje. Mijn keel doet nog steeds vreselijk zeer, het blijft ontzettend droog. Duncan antwoordt gelijk. 'Natuurlijk, ik rond de meeting af en rij meteen richting het ziekenhuis. Ik zie je snel.' De hoorn ligt er al weer op voordat ik hem gedag kan zeggen. Dit is hij nog steeds niet verleerd.

Na het telefoongesprek met Duncan bel ik Celeste en Mark om te vertellen dat ik wakker ben en ik bezoek mag ontvangen. Beide hebben geen tijd om gelijk langs te komen en dat begrijp ik ook wel. Het leven is vaak druk zat. Hopelijk hebben ze snel tijd om mij te bezoeken. Ik laat mijn moeder via een appje weten wat er is gebeurd.

Het contact met mijn moeder is nihil. Na de dood van mijn vader is ze in een depressie geraakt en is onze band verslechterd. Na mijn middelbare school ben ik op kamers gegaan en bezoek ik mijn moeder eens in de zoveel tijd. Mijn appartementje om de hoek van Rebels heeft ze nooit gezien. Via whatsapp houden we elkaar maar op de hoogte. Van bellen is nauwelijks sprake. Ik kan me er niet meer druk om maken.

Het uur vliegt voorbij en er wordt geklopt op de deur. Hij gaat voorzichtig open en dan verschijnt Duncan in de deuropening. Zijn haar een beetje warrig, maar oh zo knap in zijn pak. Dit keer een donkergroene met zwart overhemd. Weer eens wat anders dan het saaie grijs of zwart. Van mij mogen mannen altijd in pak blijven lopen.

In zijn ene hand zie ik een ballon in de vorm van een teddybeer, in zijn andere hand een grote bos met bloemen. De rode rozen die er tussen zitten spreken mij het meest aan. Het is de meest romantische bloem die ik ken. Als ik wat extra geld heb koop ik altijd wel een bosje die in het raamkozijn staat van mijn kleine woonkamer. Ik kom overeind en ik kan niet anders dan glimlachen. Hij is zo lief.

Duncan komt naar me toe lopen en zorgt dat de bos bloemen in een vaas met water terecht komen. Hij pakt de stoel uit de hoek en komt tegen het bed aan zitten. Ik haal mijn arm onder het deken vandaan om hem aan te kunnen raken. Zijn hand houdt de mijne stevig vast. 'Ik wil je bedanken Duncan, ik word hier zo fijn geholpen. De ballon en bloemen zijn fantastisch.' Ik knijp zachtjes in zijn hand. 'Jij verdient het allerbeste Natascha, ik ben blij dat ik je gevonden heb.'

We kletsen twee uur lang over van alles. Over wat er gaande is bij CC, duidelijk niet zo veel boeiends, tot aan zijn discussie met Jerry over mijn afwezigheid in Rebels. De kille Duncan van de afgelopen maand is verdwenen. Ook ik stel me meer open, hij heeft me immers gevonden in mijn bureaustoel. Serena is langs gekomen om te vertellen dat het bloedonderzoek positief is en dat ik dezelfde avond nog naar huis mag. Duncan belt Annet op om te vertellen dat hij niet meer terug komt naar kantoor. Haar zucht aan de andere kant van de lijn kan ik zelfs duidelijk horen. 

'Je komt deze week bij mij wonen, dan kunnen Bernice en ik voor je zorgen.' Ik heb nog nooit van die naam gehoord. Heeft hij in die maand tijd een vriendin aan de haak geslagen? Allerlei scenario's spelen door mijn hoofd. Voordat ik een vraag kan stellen geeft hij al antwoord. 'Bernice is mijn huishoudelijke hulp. Ze doet alles voor me en zal het vast geen probleem vinden om jou in de gaten te houden.' Ik wil tegen hem in gaan om te vertellen dat ik wel voor mezelf kan zorgen, maar Serena komt al gauw terug om te vertellen dat ik niet alleen naar huis mag.

Misschien is een weekje wonen in het huis van Duncan toch geen slecht idee.

~

Ik trek de gordel van me af en wil de portier openen, maar Duncan is me te snel af. Hij tilt me uit de auto en seint naar Bernice die de spullen uit de kofferbak pakt. 'Ik kan gewoon lopen Duncan, ik heb mijn benen niet gebroken of zo.' Hij kijkt me met een getrokken wenkbrauw aan. Met een hand duwt hij de voordeur open. 'Je bent flauwgevallen en hebt vier dagen in coma gelegen. Ga me nu niet vertellen wat ik wel of niet mag doen.' Ik ben te moe om tegen hem in te gaan, mijn oogleden voelen steeds zwaarder aan. Snel val ik in slaap.

~

Mijn dagen in het huis van Duncan vliegen voorbij. Bernice is van mijn leeftijd en ik kan het supergoed met haar vinden. Ze kookt mijn lievelingseten en verschoont mijn bed iedere dag wanneer ik onder de douche stap. Buiten kantoortijden is Duncan in huis en neemt de zorgen van Bernice over. We spelen spelletjes en kijken film in de bioscoopruimte in een van de vele kamers die het huis telt. We hebben het over onze families, al ben ik daarover snel uitgepraat. Duncan heeft buiten werktijd een enorm warme persoonlijkheid. Het gezin Colt is voor hem het meest belangrijk, met zijn vader als zijn grote voorbeeld. 'Ik wil hem trots maken Natas, dat is voor mij het enige doel in mijn leven.'

Het is nu een week later en we zitten samen op de bank met een kop koffie. De muziek speelt zachtjes op de achtergrond. 'Ik moet morgen echt naar huis Duncan. Dan rust ik in het weekend nog uit en kan ik maandag aan het werk bij CC en daarna bij Rebels.' Hij komt dichterbij me zitten en zijn hand vindt mijn bovenbeen. Hij heeft me de hele week met geen vinger aangeraakt. Zelfs geen geflirt of sexy blikken, helemaal niks. Meteen schiet de elektriciteit door mijn lichaam. Ik wil zo graag dat hij me weer zo aanraakt als de avond in de limousine.

'Ik begrijp het. Maar je gaat dit weekend met je baas in Rebels praten. Ik wil niet dat je zoveel werkt, hier ga je kapot aan.' 'Maar...' Hij laat me niet eens uitpraten.' 'Niks te. Je hebt de dokter gehoord, je werkt teveel. Er is teveel stress en je hebt slaapgebrek. Ik wil dit niet op mijn geweten hebben Natascha.' Ik zucht. Hij heeft gelijk. Maar ik kan niet stoppen met werken bij Rebels. Ik heb het daar nog zo naar mijn zin. Misschien kan ik zorgen dat Jerry me minder dagen laat werken. 'Oké, ik ga met hem in gesprek.' 'Brave meid.'

Duncan knijpt zachtjes in mijn been en laat zijn hand verder naar boven glijden. Ik zet met mijn kop koffie neer en ga een beetje onderuit zitten op de bank. Met grote ogen blijf ik hem aanstaren. Hij ziet aan mijn lichaamshouding dat ik er klaar voor ben, voor hem. Al die tijd wil ik niets liever dan weer door hem aangeraakt worden. Deze week, nee, de hele maand heeft veel te lang geduurd om nu eindelijk weer zijn grote handen over mijn lichaam te voelen.

'Ik heb je zo gemist Natascha.' Mijn lichaam brandt van verlangen wanneer zijn lippen eindelijk weer de mijne raken.