Rebels [18+]

- 23 -

NATASCHA

Celeste en ik lopen het podium weer op en geven nog een kleine show weg voordat we naar achteren lopen. Ik voel Duncan's blik nog in mijn rug, mijn tranen branden in mijn ogen. Ik mag niet huilen. Samen lopen we in een keer door naar mijn kleedruimte. Ik hou mijn beste vriendin stevig vast en begin dan echt te huilen.

Mijn schuldgevoel is groot. Alle geheimen op de wereld komen een keer uit, waarom ben ik zo dom geweest om mijn mond hierover te houden? De angst, zijn jaloezie... Ik weet het, het is een slap excuus. Mijn tranen beginnen op te drogen. Ik pak een watje met wat make-up remover en begin dan in mijn ogen te wrijven. Even lekker alles eraf schrobben zodat ik er niet uit zie als een panda met mijn uitgelopen mascara.

'Liefje, praat met hem. Misschien is hij niet zo boos als hij er nu uit ziet?' probeert Celeste nog te vertellen. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Duncan is woedend, ik weet het zeker. 'Wat moet hij nu wel niet van me denken? Natascha Bakker, lief overdag, stoeipoes in de avond? Jezus, wat doe ik mezelf aan.' Ze legt haar hand op mijn schouder. 'Je bent de meest sterke vrouw die ik ken Natas. Je hebt geen enkele man nodig in je leven. Maar hoe jij de afgelopen tijd over Duncan praat... wees gelukkig met hem. Praat dit uit.' Ze geeft me nog een knuffel en loopt dan de ruimte uit.

Rillingen lopen over mijn rug, ik heb het vreselijk koud. Ik pak mijn jasje en gooi die over mijn schouders. Mijn gezicht reinig ik nog met wat water. Het friemelen aan mijn nagels gaat weer beginnen. Ik geef mezelf een peptalk en stop dan met het gefriemel. Wanneer ik mijn sneakers aan wil trekken wordt er op de deur geklopt. Mijn hart begint sneller te kloppen. Dit is het dan, het serieuze gesprek met Duncan. 'Kom binnen.'

De deur gaat open. Daar staat Duncan in de opening. Ik gaap hem nog even aan. Nu hij hier staat in goede belichting valt me pas op hoe knap hij eigenlijk is. In pak is hij extreem sexy, maar op deze manier is hij onweerstaanbaar. Ik moet hier mee ophouden. Stoppen met het staren naar zijn goddelijke lichaam in deze outfit. Hij is boos. Zijn ogen spreken genoeg. Hij stapt naar binnen en doet dan de deur achter zich dicht. Ik neem plaats op het kleine bankje. Duncan pakt de stoel aan de andere kant van de ruimte en gaat dan tegenover me zitten.

Hij zucht eens diep, zijn handen gaan door zijn haar. Ik durf niet in zijn mooie ogen te kijken, die van mij zijn al weer vochtig. 'Het spijt me,' is alles wat ik kan zeggen. Zijn ogen worden groot. Het groene wordt weer dominanter in zijn blauwe kijkers. 'Het spijt je? Godsamme Natas is dit het enige wat je kan zeggen? Weet je hoe ik me voel?' Zijn stem galmt door de ruimte. Ja, hij is woedend.

'Ik durfde het je niet te vertellen Dun, maar dit is de keuze die Jerry me gegeven heeft. Vier dagen achter de bar, waarin ik mijn weekend moet opgeven of drie avonden met Cel op het podium.' Zijn blik verandert geen seconde. 'Dus je vond het een uitstekend idee om daar te gaan staan zodat iedereen naar je kan loeren? Serieus wie ben je eigenlijk?' Hij staat boos op en wilt dan weg lopen. Ik begin weer te tranen. Het stroomt langs mijn wangen. Voordat hij de deur kan bereiken begin ik met een trillende stem tegen hem te praten.

'Duncan alsjeblieft, laat me uitpraten. Ik wil je niet kwijt. Niet na deze week.' Ik hou mijn handen voor mijn ogen, mijn snikken worden heviger. Dan voel ik Duncan's warmte naast me. Hij is gaan zitten op het kleine bankje, dicht tegen me aan. Dit zag ik niet helemaal aankomen. Ik verwacht minstens een klappende deur die op brute kracht wordt dicht gesmeten door hem. 'Brandt los. Ik zweer het je, ik wil geen leugen meer horen.'

Ik probeer rustig te ademen, mijn tranen worden weer minder. Deze kans moet ik met beide handen aanpakken, dus ik moet verstandig zijn en hem alles eerlijk vertellen. 'Deze keus heb ik gemaakt na onze ruzie. Je vertelde me dat er geen ons was, dus besloot ik om dit te gaan doen. Je moet weten dat ik me niet uitkleed, Cel is de enige die half naakt te zien is.' Duncan neemt een diepe zucht van opluchting. 'Dat moet er nog eens bij komen. Ze zien nu al te veel van je. Ik wil dat je stopt, wel meteen.'

Hier over ruzie maken valt me zwaar. Alleen één ding weet ik zeker, niemand pakt Rebels van mij af. 'Dat kan ik niet Dun, je weet dat deze zaak mijn alles is. Ik kan je beloven dat de shows het enige zal zijn wat ik doe. Morgen heb ik mijn laatste privésessie en dan stop ik daar meteen mee. Dat beloof ik.' Zijn blik verandert minimaal. O god, daar ben ik natuurlijk nog niet over begonnen. Morgen moet écht de laatste privésessie zijn. Anders dan kan ik Duncan wel vergeten, voor wat het ook waard mag zijn. Op zijn minst wil ik het proberen om met hem een relatie te kunnen hebben. Ik leun lichtjes tegen hem aan. Zijn geur ruikt vertrouwd. Duncan en Rebels moeten te combineren zijn.

Zijn hand gaat naar mijn bovenbeen. 'Waarom kan je niet gewoon stoppen? Je hebt het geld niet nodig, al het geld en alle aandacht kan je van mij krijgen. Fucking hell, je mag zelfs bij me komen wonen als je dat wilt. Maar ik kan niet leven met een vrouw die een dubbel leven leidt. Niet op deze manier.' Hij staat op en loopt richting de deur. Daar gaat mijn kans op een leuke stabiele relatie. De tranen beginnen weer spontaan op te komen. Hij kijkt me nog even snel aan. Duncan is nu onwijs rustig, zijn keuze is nu definitief gemaakt. 'Ik zie je maandag op kantoor Natas.'

Wanneer de deur weer dicht slaat begin ik hevig te huilen. De tranen blijven vloeien. Deze man ben ik kwijt. Er blijven nog steeds zoveel vragen door mijn hoofd spoken. Waarom accepteert hij me nou niet zoals ik ben? Ik ben gewoon Natascha. Een vrouw die slim en ambitieus is, maar die het tegenwoordig ook heerlijk vind om op het podium te staan. Ik doe toch niks geks? Ik droog mijn tranen af en loop dan naar de spiegel.

Ik ben Natascha Bakker en ik laat me niet kennen. Als Duncan mij niet wilt accepteren zoals ik ben, dan is het zijn verlies. Mannen mogen mij niet kleineren, ik ben een sterke individuele vrouw. Duncan moet ik gaan los laten. Dus morgenavond ben ik gewoon te vinden in de donkere kamer. Met de mysterieuze man, de sensuele muziek en de anonimiteit. Ik laat me niet gek maken. Wat allebei de mannen eventueel van me willen gaan ze zeker nu niet van me krijgen.

Mijn jasje sla ik stevig om me heen en ik loop dan richting de bar van Rebels. Na twee shots tequila besluit ik om naar huis te gaan. Geen zin meer om dronken te worden. Om een gesprek te voeren met Mark. Deze emotionele avond heeft me al genoeg ellende bezorgd. Een fout maken onder invloed van alcohol moet er niet nog een bij komen. 

Eenmaal binnen in mijn appartementje zie ik dat er een envelop ligt. Die moet dan onder mijn deur geschoven zijn... wat gek. Met alle emoties die nog door mijn lijf gieren, maak ik met trillende handen de envelop open. Er vallen wat rozenblaadjes uit. Dan zie ik een stukje wit papier er tussen uit steken. In shock lees ik het kaartje.

Lieve Natascha,

Ik kan niet wachten om jouw mooie lichaam weer te zien. Weet dat ik alleen aan jou denk.

X

Wat is dit?