Rebels [18+]

- 54 -

NATASCHA

De arts, dokter Adriaansen blijkt, is een uur bezig geweest met allerlei testen. Van het volgen van een lampje met mijn ogen, tot nu een vragenvuurtje. 'Wat is jouw volledige naam?' Zucht. Met een nog vreselijk geknepen keel pers ik het er uit. 'Natascha Adriana Bakker.' Hij kijkt even op zijn iPad. 'Goed mevrouw Bakker, of mag ik Natascha zeggen?' Ik knik rustig mijn hoofd op en neer.

Van mijn geboortedatum, 29 december 1995, de namen van mijn ouders, woonadres, werk, de gekste vragen komen voorbij. Bij ieder antwoord krijg ik van zuster Serena een slok water om mijn keel een beetje te hydrateren. Hoe lang heb ik geworsteld met mezelf om weer wakker te worden?

In de verte hoor ik een auto het terrein op komen. Ik heb op dit moment alleen Celeste gezien die begon te huilen toen ik wakker werd. Ik ben nog steeds verward, waarom zo emotioneel? Natuurlijk, ik ben neergeschoten door één of andere psychopaat, maar verder gaat het wel prima. Denk ik zo.

Serena loopt richting de enige deur in de kamer. 'Ik ontvang meneer even en dan ben ik zo terug.' De arts knikt en richt zijn aandacht gelijk weer op mij. 'Goed, Natascha. Zo te zien weet je alles nog en zijn je condities beter dan ik heb durven dromen. Ik kan je nu al vertellen dat je niet aan geheugenverlies lijdt, dus dat is het positieve nieuws.'

Deze informatie laat ik even tot mij komen. Ik ben toch in mijn borst geschoten, wat heeft dat met mijn geheugen te maken? Ik schraap mijn keel. 'Wat bedoelt u precies met positief? Zo slecht ben ik er toch niet aan toe?' De arts slikt even, kijkt op zijn iPad en dan weer richting het ziekenhuisbed waar ik lig. 'Je hebt ruim twee jaar in coma gelegen. Het is vandaag dertien december en je zult over twee weken je zesentwintigste verjaardag vieren.'

Holy shit. Moet ik het nog spellen? H o l y S h i t. Ben ik zo lang weg geweest van de bewoonde wereld? Ik raak lichtelijk in paniek wanneer Serena de kamer weer binnen loopt. Ze komt meteen naar me toe en legt een koud washandje op mijn voorhoofd. 'Volgens mij heb je het zware nieuws net gehoord. Maar Natascha je hebt het overleefd, nauwelijks, maar je bent er wel! Er zijn een aantal patiënten die dit niet kunnen navertellen of nog steeds in coma liggen. Jouw wil om te leven is onwijs sterk.'

Een traan loopt over mijn wang die ik zelf met moeite kan weghalen. Twee hele jaren van mijn leven zijn voorbij. Ik weet dat Celeste er nog is, want die zat immers bij mijn bed vanmorgen. Zal Duncan er nog zijn? Hij zal wel verder gegaan zijn met zijn leven, de hoop zijn opgegeven na al die tijd. Als dat zo is zal ik hem niet kwalijk nemen, je moet toch wat als je vriendin niet wakker wordt.

Dokter Adriaansen sluit de iPad af en haalt wat papieren uit zijn aktetas. 'Ik ga deze formulieren in het kantoor hiernaast even evalueren en dan ga ik ervandoor. Serena, ze mag de eerste gast ontvangen. Graag één tegelijk en wanneer haar hart onregelmatig gaat kloppen wordt er meteen gestopt met bezoek. Haar lichaam moet nog steeds wennen. Duidelijk?' Serena knikt en dan loopt de arts de ruimte uit.

Ik kijk naar haar gezicht. Ik herken haar van het ziekenhuis, van de keer dat ik ben flauwgevallen op kantoor. Ze ziet de herkenning in mijn ogen. 'Hoi Natas, ik ben het inderdaad. Ik kan wel namens iedereen zeggen hoe blij we zijn dat je weer bij ons bent. Ik zal je eventjes opfrissen en dan de eerste persoon naar binnen brengen. Heb je een voorkeur?'

Serena begint al mijn gezicht te wassen en door mijn haren te borstelen. Ze haalt uit mijn nachtkastje mijn favoriete mascara en eyeliner. Ze begint te lachen. 'We hebben de hele voorraad opgekocht, maar we zaten bij de laatste stuks. Je moest er iedere dag verzorgd bij liggen.' Ik geef haar een glimlach. 'Dankjewel dat je zo goed voor me gezorgd hebt.' De zuster geeft me een knipoog. 'Dat heb ik niet in mijn eentje gedaan.'

Het bed staat een stuk omhoog waardoor ik in een zittende positie op bed lig. Mijn benen zijn nog enorm stijf, maar met wat oefeningen zou dit verholpen moeten worden. Ik krijg een spiegel voor mijn neus en kijk dan eens goed naar mijzelf. Ik ben zeker wat ouder geworden, maar ben nog steeds dezelfde Natascha. Gelukkig.

'Zo, je bent er helemaal klaar voor. En weet je al wie je als eerste wilt zien?' vraagt Serena. Ik denk er nog even over na. Zal hij er zijn? Het maakt me ook niet uit. 'Laat degene komen die mij het liefst wil zien.' De zuster geeft me een knipoog. 'Nou, dat is niet zo moeilijk. Ik ben zo terug.' Ze loopt de ruimte uit en doet dan de deur achter haar dicht.

Opeens word ik zenuwachtig. Ik staar naar de steriele ruimte die zo onwijs lijkt op een ziekenhuiskamer. Een klein keukentje staat in de hoek met allerlei vakken met maten handschoenen, kastjes waar een hoop zooi in zal zitten waar ik niks van begrijp. Ik sta nog steeds aangesloten met de hartmonitor en ik zie een zak met doorzichtige vloeistof naast me hangen. Dat zal wel vocht zijn.

Al die tijd heb ik geen één keer aan eten gedacht. Maar nu ik voor het eerst alleen ben kan ik niet meer stoppen erover. Gewoon een boterham met oude kaas of een warme wafel met chocoladesaus. Ik hoop dat Serena iets voor me klaar kan maken, als het maar iets te eten is.

Niet veel later gaat de deur open en komt Serena tevoorschijn. 'Ik heb hier je eerste bezoeker, mag hij binnen komen?' Ik probeer mijn hart niet heftiger te laten kloppen, zodat bezoek de hele dag mag blijven komen. 'Ja, hij mag binnen komen.'

Gehuld in een witte jas met doktersklompen komt hij de kamer binnen. Hij is nog net zo lang en breed als ik me kan herinneren. Zijn lange haar is afgeschoren en hij heeft een zacht baardje laten staan. Die twee jaar heeft hem goed gedaan, wat ziet hij er toch knap uit. De tranen rollen al over mijn wangen. Hij heeft al die tijd op me gewacht. 'Duncan!'

Met een stevige pas loopt hij op mij af en komt bij me staan. Ook bij hem komen er tranen uit zijn ogen, zijn wangen zijn vochtig. Zijn ogen zijn nog net zo mooi als de eerste keer dat ik hem zag. Ik til mijn arm op en leg mijn hand op zijn wang. Met mijn duim veeg ik wat tranen weg. 'Natas, ik heb je zo vreselijk gemist,' krijgt Duncan er met moeite uit.

'Je bent niet de enige,' zeg ik zachtjes. Ik hoor dat Serena de deur achter zich sluit om ons wat privacy te geven. Duncan legt zijn voorhoofd tegen de mijne aan. 'Je bent de meest sterke vrouw die ik ken. Ik hou zo onwijs veel van je.' Mijn tranen beginnen weer te vloeien. 'Oh ik ook van jou Duncan, zoveel.'

Zijn lippen raken de mijne voor een kus waar zoveel emotie in zit dat ik het niet kan omschrijven. Dit is de man uit mijn dromen, degene waar ik al die tijd voor gevochten heb. En ik laat hem nooit meer gaan.