Rebels [18+]

- 27 -

NATASCHA

De beste vriend van Duncan. Het is hem gewoon. Hoe durft hij? Ik sla zijn hand weg van mijn heup. Daniel blijft me maar aankijken, er komt geen woord uit. 'Weet Duncan dit?' is het enige wat in me op komt om te vragen. Zijn ogen worden groot. 'Nee natuurlijk niet! Niemand weet dit. God,' hij zucht. 'Dit heb ik nog nooit gedaan. Je bent zo'n mooie vrouw Natascha. Wat er is gebeurd de vorige keer... en toen afgelopen maandag.' Hij begint weer te zuchten, net zo sprakeloos als ik.

Zijn handen vliegen in zijn haar. Ik begin te trillen op mijn benen. Hij kijkt me af vanaf het kleine bankje. 'Kom alsjeblieft weer naast me zitten.' Ik besluit om zo ver mogelijk in de hoek te gaan zitten. 'Dit mag niemand weten Daniel, echt niemand, ook Duncan niet. Ik kan mijn baan kwijt raken.' Een traan glijdt langs mijn wang. Daniel ziet dit en veegt het met zijn duim weg. Zijn grote stevige hand pakt mijn wang vast. 'Ik beloof het je. Ik wil mijn beste vriend ook niet kwijt. Maar weet dat ik je niet alleen wil voor de lust. Shit, ik weet niet eens hoe ik dit moet aanpakken.'

Aanpakken? 'Wat wil je van me Danny?' vraag ik zachtjes. Zijn duim streelt mijn wang. 'Ik wil dit op een echte manier doen. Doen alsof dit allemaal niet gebeurd is. Jij, ik en een leuke tijd. Je voelt toch zelf ook wel dat dit niet alleen lust is?' Ik ben zo in de war. Eerst Duncan, nu Daniel. Ik heb zeker gevoelens voor Duncan, maar hoe hij me nu voor het blok zet. Onacceptabel. En dan heb je Daniel. Ik weet helemaal niks over hem, maar toch voel ik hetgeen wat hij beschrijft. Misschien is deze man wel mijn toekomst, iets wat Duncan mij niet kan geven.

'Oké,' zeg ik dan twijfelachtig. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht die mij dan toch automatisch ook aan het glimlachen maakt. Hij pakt mijn gezicht vast met zijn andere hand en geeft dan een zoen op mijn voorhoofd. 'Je maakt me de gelukkigste man op aarde, echt.' Zijn woorden raken me diep van binnen. Is dit dan de man die ik nodig heb in mijn leven? Hetgeen wat Duncan niet kan vervullen? Als ik er niks mee doe dan weet ik uiteindelijk ook niks.

Maar ik moet eerlijk tegen iedereen blijven, ook tegen Daniel. 'Voordat ik überhaupt mijn telefoonnummer aan je geef wil ik toch even wat kwijt. Ik stop niet met werken hier in Rebels. Dus als je me echt wilt, krijg je dit erbij.' Zijn pupillen worden weer onwijs groot, ik zie lust in zijn ogen. 'Als ik je dan elke avond mag verslinden met mijn ogen vind ik het prima.' Hij geeft er nog een charmante knipoog bij. Zijn stiekeme complimentjes laten mijn hart toch een klein stukje sneller kloppen.

'Kom neem ik je mee naar mijn kleedruimte, kan ik jouw nummer opslaan.' We staan op en als een echte heer neemt hij mijn hakken en bh mee samen met zijn masker. Jessie, Mark's nieuwe vaste barmeisje, ziet ons lopen en fluit nog even na. Ik weet zelf ook wel dat Daniel Croone een knappe man is, dat hoeft niemand mij uit te leggen. En hij wilt mij gewoon... als mezelf!

We stappen mijn kleedruimte in en al snel draait hij de deur op slot. 'Daniel...' Hij duwt me tegen de dichte deur aan. De hakken, bh en het masker zijn al ergens op de grond te vinden. Zijn handen aan weerszijde van mijn hoofd. Ik kan geen kant op. 'Noem me alsjeblieft Danny.' Zijn lippen raken snel de mijne voor een vurige kus vol passie. Het duurt zeker een aantal seconde voor dat ik er op kan reageren.

Dan beantwoord ik zijn kus. Ik beweeg mijn lippen met hem mee totdat ik zijn tong voel die vraagt om entree. Ik kan deze man gewoon niet weigeren. Hoe verwarrend deze situatie ook is. Ik wil hem. We zoenen minuten lang, onze handen glijdend langs onze lichamen. Af en toe happen we snel naar adem, om weer gauw verder te gaan. Hij zoent zo lekker, niet normaal.

Daniel stapt van me weg. 'Ik denk dat het tijd is om naar huis te gaan.' Ik knik en loop snel richting mijn telefoon. Hij voert zijn nummer in en belt het dan op om mijn nummer ook gelijk te hebben. Scheelt mij weer een appje sturen. Ik geef hem nog snel een kus op zijn wang. Wanneer hij de deur uit is kijk ik naar de klok, het is twee uur later.

Ik trek gauw de kleding aan waarmee ik ben binnen gekomen en loop richting de bar. Mark kijkt me met een vragende blik aan. 'Wat is er aan de hand Natas?' Ik kijk hem alleen maar aan. Een blik vol twijfels. Kies ik wel voor de goede man? 'Oh ik zie het al.' Hij pakt de fles tequila en schenkt dan twee glaasjes in. We proosten er op en gieten hem in één keer naar binnen. 'Doet er maar nog eentje,' zeg ik dan snel.

Na zeven shots tequila zit ik nog steeds op dezelfde barkruk. Een stuk lichter in mijn hoofd, maar oh wat voelt dit een partijtje lekker. Even geen gezeik, gewoon goed in mijn vel zitten. Mannen... je krijgt er letterlijk hoofdpijn van. Af en toe vraag ik me af of het leven niet makkelijker zou zijn als ik net als Celeste lesbisch ben. Ben je gelijk af van al dat dominante alfa gedrag. Heerlijk.

Op wat experimenteren na, met Celeste vooral, weet ik dat ik vrouwen niet echt interessant vind. Ik zou ze nooit afslaan, maar een echte relatie? Dat denk ik niet. Het mannelijk geslacht blijft met toch het meest aanspreken. Vooral de afgelopen week met Duncan. Ik heb vriendjes gehad in het verleden, maar dit was al een stuk serieuzer en heftiger dan alle exen bij elkaar.

Mark kijkt me bezorgd aan. 'Natas, liefje, de bar gaat dicht. Jessie en ik gaan opruimen en daarna met Jerry de toko afsluiten. Je kan hier niet blijven.' Ik mompel om nog meer tequila. Zo lekker. 'Nee lieverd, je moet nu echt naar huis. Kom ik breng je wel.'

Ik probeer van de barkruk af te komen, maar ik voel al dat ik duizelig begin te worden. Oh, oh. Mark rent om de bar heen om me op te vangen. 'Ik heb je.' Hij houdt me stevig vast en roept richting Jessie dat hij zo terug is.

Met moeite kom ik aan bij mijn appartementencomplex. Hoe ga ik in godsnaam al die trappen op? Ik slik hevig en Mark ziet dit. In een soepele beweging hang ik in zijn armen. Ik hoor hem nog naar mijn huissleutels vragen die ik hem blindelings geef. De voordeur gaat open en dan vallen mijn ogen dicht. Ik ben zo moe.

~

Hoofdpijn. Kater. Kut zooi. Ik doe mijn ogen open en kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Ruim op tijd om nog wat aspirine te nemen en me klaar te maken richting Celeste. Dan zie ik de twee appjes, van Duncan en Daniel. Oh shit. 

Duncan:
Natas, we moeten praten. Vandaag nog? 

Daniel:
Ik hoop dat je lekker geslapen hebt. Zie ik je snel?

Wat moet ik hier nou weer mee?