Rebels [18+]

- 50 -

DUNCAN

Fuck, waarom duurt dit zo lang? De blik in Natascha's ogen spraken boekdelen. Mijn penis en ik weten precies wat er komen gaat. Mijn sexy dame in een sexy pakje. Ik ben al zo stijf als wat, en dan moet de show nog beginnen.

Ik kijk nog eens op mijn horloge en zie dat er al twintig minuten voorbij zijn. Dit is niks voor Natas. Ze is altijd gewend geweest om binnen vijf minuten op het podium te staan, dus het kan nooit dat ze er nu nog steeds niet klaar voor is. Misschien is ze zenuwachtig? Dat ik het niks gaat vinden? Fuck fuck fuck, ik had beter moeten weten. Meer aanwijzingen moeten geven dat ze fantastisch bezig is.

De organisatie van deze gehele avond. Allemaal voor mij. Haar speech, wanneer ze zo beeldig in het licht stond en iedereen naar haar keek. Alle mannen die nog net niet aan het kwijlen waren door haar lichaam. En dan zegt ze tegen een volle zaal: 'ik hou van je Duncan.' Beter kan ik het niet krijgen toch?

En dan heb ik niet eens de tijd gehad om tegen haar te zeggen hoeveel ik van haar houd. In iedere magazine of roddelkrant staat hoeveel geluk Natascha kan hebben met een man zoals ik. Dat zo'n onbekende vrouw wegloopt met een populaire vrouwenverslinder. Maar ze hebben het allemaal aan het verkeerde eind. Natascha heeft geen geluk met mij, ik heb onwijs veel geluk met haar.

Er zijn weer vijf minuten verstreken en ik besluit dan toch om maar een kijkje te gaan nemen. Geen idee waar ze is, maar ik begin met de eerste kleedkamers in de hal. Ik hoor in de verte wat geluid, maar besteed er geen aandacht aan. Ik moet Natascha vinden.

De eerste vijf ruimtes zijn schoon en opgeruimd. Geen mens te bekennen. Ik loop verder de gang door en hoor dan twee damesstemmen. Ik herken die van mijn liefde meteen. 'Hoe kun je dit doen?' hoor ik haar in paniek vragen. Shit, wie is hier nog?

Ik ga de hoek om en zie dan de dichte deur van haar oude kleedruimte. Hier moet ze binnen zijn. Ik draai aan de deurknop en merk dat die op slot zit. Fuck, ik moet haar hier uitkrijgen! Ik druk mijn oor tegen de deur aan en hoor dan de tweede vrouwenstem.

'Mijn naam is niet Lauren. Ik heet Ivy Rocher en ben erfgenaam van de Rocher Restaurants over de hele wereld. Liefje, wat Duncan heeft is een zakcentje met wat ik heb. Kom ga met me mee, zodat ik je eindelijk kan laten zien en voelen hoeveel ik van je hou.'

Holy shit. Hoor ik dit goed? Lauren, blijkbaar nu dus Ivy, die mijn Natascha vertelt dat ze van haar houdt. Ik schud even met mijn hoofd om helder na te kunnen denken. Deze informatie op te kunnen slaan. Dan hoor ik Natascha gillen. 'Je bent een psychopaat, je bent niet goed in je hoofd!' Ik leg gelijk mijn oor weer tegen de deur aan.

De stem van Ivy blijft kalm en rustig. 'Alsjeblieft liefje, ik geef je nog één kans om rustig met me mee te gaan en een nieuw leven te beginnen.' Ik vertrouw het voor geen centimeter. Mijn hand gaat weer naar de deurknop om hem open te kunnen krijgen, maar er komt geen beweging in. Shit zooi.

'Ik wil verdomme helemaal geen nieuw leven, rot maar lekker zelf op naar Frankrijk Ivy,' hoor ik Natascha roepen. Oh hell no. Die deur moet godverdomme open. Ik trek er nog eens hard aan, maar wanneer er nog steeds niks gebeurd besluit ik om het grove werk te gaan gebruiken.

Ik zet twee stappen naar achter en gebruik al mijn kracht om de deur open te trappen. Al dat trainen in de sportschool is dan toch een voordeel op dit moment. Wanneer de deur open vliegt hoor ik het pistool in Ivy's hand afgaan. Door de impact van de trap schiet ze net onder Natascha's hart. Ze klapt in elkaar en het bloed gutst uit haar. Ik moet naar haar toe. Nu.

De hele kleedkamer ligt vol met rozen en rozenblaadjes. Dus dit is de stalker. Jezus, waarom is me dit nooit opgevallen? En maar denken dat mijn privé detective alles heeft geregeld. Ivy draait zich dan om en kijkt me met grote ogen aan. 'Zo onze loverboy besluit dan ook eindelijk op te komen dagen. Wat dacht je Duncan, dat je zomaar van me af komt?'

Vol afschuw kijk ik naar de vrouw waar Celeste dol verliefd op is. Ik haal mijn telefoon uit mijn binnenzak om 112 te kunnen bereiken. Geen zin om woorden vuil te maken aan dit mens, om überhaupt haar vraag te beantwoorden. 'Bel maar snel, ze bloedt toch dood en dan ben jij er ook niet meer.'

Ik bel snel en zet de telefoon op de luidspreker om me op Ivy te kunnen letten. Dat pistool moet ik uit haar hand zien te krijgen. De dame aan de andere kant van de lijn begint de praten en het enige wat ik kan zeggen is dat politie en ambulance zo snel mogelijk naar Rebels moeten komen.

Ivy begint ongeduldig te worden en begint met haar wapen te zwaaien. 'Laat me er langs Duncan. Niemand hoeft dit te weten. Ik vertrek en jij belandt in de gevangenis. Wat een heerlijk liefdesdrama dit.' Een gemene glimlach verschijnt op haar mond. 'Of ik schiet je ook dood en dan is het verhaal ook voorbij. Het knapste koppel van dit jaar, poef, weg.'

Dan zie ik rood. Ik zet grote stappen richting Ivy om maar bij dat pistool te kunnen komen. Ze wijst het dan naar mijn borst. 'Waag het niet loverboy. Ik schiet. Je ziet het aan Natascha.' Mijn hart begint in mijn keel te bonken. Ik kijk snel naar mijn liefde en ziet dat Ivy hetzelfde doet. In een seconde sta ik bij haar en pak ik haar pols beet.

Waar the fuck blijft de politie en ambulance? Natascha mag en kan niet dood zijn. Ze is godverdomme mijn toekomst. We raken in een verstrengeling met het wapen. Ik krijg dat ding niet uit haar hand gedrukt. Dan trapt ze keihard in mijn ballen en laat ik haar los. Fuck, dat doet vreselijk zeer.

Ik val op de grond en grijp naar mijn broek van de pijn. Dan hoor ik de sirenes. Ze zijn er, thank fucking god. Dan wijst Ivy het pistool tegen haar hoofd. 'Ik weet een beter plan. Natascha is toch al dood, dus kan jij je hele leven lang rouwen om haar. En ik krijg mijn mooie einde. Met haar aan de andere kant van het leven. Ik zal haar de groetjes doen.'

Wanneer ik stemmen in de gang hoor zie ik Ivy's vinger bewegen. 'Dag Duncan.' Ze haalt de trekker over en valt als een baksteen over me heen.