Rebels [18+]

- 52 -

NATASCHA

In mijn hoofd blijf ik maar woelen. Het gezicht van Lauren... Ivy komt eens in de zoveel tijd weer tevoorschijn. Haar gemene glimlach, die zo het tegenovergestelde is van hoe ik haar heb leren kennen. Celeste is zo verliefd op haar... en nu is ze weg. Door een vreemde obsessie voor mij.

Dan flitst haar gezicht weg en zie ik Duncan. Zijn sterke kaaklijn, met zijn typerende stoppels. Hij mag zich niet meer volledig scheren van me, dus trimt hij het eens in de zoveel dagen. Dat ruwe gevoel wanneer hij tussen mijn benen ligt en mijn sappen op likt zorgt voor extra tintelingen die zo heerlijk zijn.

Ik mis zijn glimlach, de sprankeling in zijn ogen wanneer hij naar me kijkt. Zijn bruine lok waar ik mijn vinger om kan winden en er de hele avond mee kan spelen als we op de bank een film aan het kijken zijn. Ik mis zijn warme huid op de mijne, zijn stevige lichaam wanneer hij op me ligt en me neukt. Waarom voel ik niks?

'Hé meisje,' hoor ik in de verte. Dit kan niet waar zijn. Ik probeer zijn gezicht te zoeken en dan vind ik hem. Papa. Mijn glimlach wordt alsmaar groter. Sinds zijn overlijden heb ik iedere dag aan hem gedacht. Ik was vijftien en gebroken. Mijn vader reed met zijn auto door een heftige storm en kon de boom gewoonweg niet meer ontwijken.

Sindsdien is alles veranderd. Mijn moeder greep naar de drank en ik ben zo snel mogelijk uit huis gegaan. Zal mijn moeder weten wat er met me gebeurd is? Ik hoop zo dat Ivy Celeste met rust heeft gelaten. Mijn beste vriendin mag deze horror niet meemaken. Vast zitten in je eigen gedachtes.

Papa staart me aan, hij ziet er nog net zo knap uit als toen. Zijn getinte huid straalt in het zonnetje, zijn ogen een weerspiegeling van de mijne. Ik lijk sprekend op mijn vader, nu ik hem weer zie is dit niet te missen. Ik blijf hem aanstaren, onmogelijk om met hem te communiceren.

'Meisje, je moet terug naar de bewoonde wereld. Hier in blijven hangen doet je niets goeds. Ze hebben je daar nodig weetje? Zelfs je moeder. Vergeef het haar alsjeblieft. Ze houdt zoveel van je.' Een traan loopt over mijn wang, maar ik kan hem niet wegvegen. 'Zeg tegen Duncan dat hij mijn zegen heeft. Ik hou van je Natascha, met heel mijn hart.'

Zijn gezicht verdwijnt en dan voel ik het. Spanning in mijn lichaam, het bloed wat door mijn aderen stroomt. Een hand die de mijne vasthoud en een vrouwelijke stem die mij verhalen verteld. Het is nog heel zacht, zwaar in de verte. Maar ik hoor het. Het lukt me om in haar hand te knijpen. Papa heeft me uit mijn lijden verlost. Het gevecht met mijn gedachtes heb ik overwonnen. Ik ben er weer.

CELESTE

Duncan en ik wisselen continu van wacht. We zijn ruim twee jaar verder, zonder enkele vooruitgang. Haar hart klopt, ze ademt. Maar dat is het ook. Mijn beste vriendin ligt nog steeds vredig in bed als de dag dat ik haar voor het eerst zag in het ziekenhuis. Mijn hart breekt iedere dag een stukje wanneer ze weer niet wakker wordt.

Ik heb het Lauren, eigenlijk Ivy, vergeven. Geobsedeerd zijn door Natascha is iedereen eigenlijk wel. Wanneer ze een kamer binnen loopt voel je haar aanwezigheid. In al die jaren is ze uitgebloeid tot een prachtige zelfverzekerde vrouw. Samen met Duncan zijn ze een powerkoppel.

Natascha heeft twee keer haar verjaardag gemist. Het is nu begin december, over twee weken is haar zesentwintigste verjaardag. Ieder jaar wens ik dat ze wakker wordt, wanneer dan ook. Ik mis mijn beste vriendin vreselijk, haar zo zien met al die draadjes doet mijn hart huilen.

Na een half jaar mocht Natascha naar huis. Duncan heeft een team medisch specialisten aangesteld om van een logeerkamer op de benedenverdieping een luxe ruimte te maken met alle voorzieningen die Natascha nodig heeft. Ze slaapt op het meest comfortabele ziekenhuisbed die ik ooit gezien heb. In de hoek staat een extra bed waar we kunnen slapen als we geen afscheid van haar willen nemen.

Ik heb nachten in dit bed doorgebracht in de hoop dat de piepers af zouden gaan. Wanneer haar hartritme gaat versnellen zal er een apparaat afgaan die rechtstreeks verbonden is met het ziekenhuis. Binnen tien minuten zal er dan een arts en een zuster voor de deur staan. Daarom hebben we met de hele groep afgesproken dat er continu iemand bij Natascha is.

Op dit moment is het mijn beurt. Ik ben er eigenlijk iedere ochtend van zeven tot een uurtje of elf. Dan neem ik de nachtzuster over die dan weer naar huis kan. Duncan heeft de avonddienst nadat hij uit zijn werk komt. Tussen ons in is er iedere dag wel een ander. Duncan's ouders en zus Ross, Helena en Elvira, vrienden Mark en Daniel, zelfs haar moeder Debbie komt af en toe langs om op haar dochter te letten.

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar niet te bellen. Ik weet dat Natascha haar nauwelijks spreekt na het vreselijke auto-ongeluk van Rick. Hij was als een tweede vader voor mij. Samen huilden Debbie en ik aan de telefoon. Duncan heeft een woning en werk kunnen regelen zodat ze dichter bij haar dochter kan zijn. Het gaat nu een stuk beter met haar.

Natascha's hand hangt levenloos in de mijne. Ik start mijn ochtend iedere keer hetzelfde, vertellen over mijn dag ervoor. Rebels zat weer propvol te wachten op mijn aankomst. In een klein glitter pakje ging ik weer het podium op. De stripclub is de meest luxueuze tent geworden van de stad. Na het ongeluk heeft Jerry geholpen de tent draaiende te houden. Wanneer Natascha wakker wordt zal hij er weer mee stoppen.

Ik klets er lekker op af en doe alsof ze continu op me reageert. Ik heb het over mijn nieuwe vriendin, Megan, waardoor er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. We zijn nu een jaar samen en ze is een aantal keer hier geweest om er voor me te zijn. Natascha zal haar fantastisch vinden. Ik weet het zeker.

Dan voel ik een gewicht in mijn hand. Dit kan niet. Natascha's hand voelt steeds zwaarder aan, haar vingers beginnen te tintelen. Haar borst gaat heftig op en neer. De machine begint als een sirene te loeien. Ik kijk op het scherm en zie dat het gestaag aan het versnellen is. Een normaal hartritme. Mijn beste vriendin wordt eindelijk wakker.

Ik pak mijn mobiel, druk gelijk op de eerste sneltoets en zet hem meteen op luidspreker. Het geloei is gestopt, de melding is doorgekomen bij het ziekenhuis. Duncan's diepe stem galmt door de kille ruimte. 'Wat is er aan de hand Cel, ik moet over twee minuten in de vergaderruimte zijn. Houd het kort.' Die man blijft me verbazen. Zo zakelijk.

Met gestotter krijg ik de zin er uit waar we met z'n allen twee jaar op hebben gewacht. 'Natas wordt wakker.'