Rebels [18+]

- 51 -

NATASCHA

Beep beep beep. Geluiden zijn om me heen te horen, maar wat geen idee. Ik voel iemand mijn hand vasthouden. Leef ik nog? Ben ik dood? Beep beep beep.

~

'Breng haar meteen naar de OK!' gilt er iemand. Wat is er met me aan de hand? Ik snap niet wat er gaande is. Een naald verdwijnt in mijn hand en dan ben ik alles weer kwijt.

~

DUNCAN

Een brancard met Natascha rijdt de OK binnen, vlak er na komt Celeste op me af gerend. 'DUNCAN! Wat is gebeurd? Ik word wakker op de achterbank van Lauren's auto, zag je berichtje en ben meteen hier naartoe gereden. Vertel me alles!' We nemen plaats in een wachtruimte met wat te drinken en ik vertel haar alles. Van wie de stalker is tot Ivy's dode lichaam over me heen.

Kippenvel glijdt langs haar armen. 'Dus je wilt zeggen dat ik van iemand gehouden hebt die niet bestaat? Ivy Rocher... de naam komt me zo bekend voor. In al die tijd is me niks opgevallen aan haar. Oh Dun ik ben zo stom geweest, het spijt me zo!' Ze begint hard te huilen. Ik biedt haar een troostende schouder aan die ze maar al te gretig aan neemt.

Celeste is als een zusje geworden voor me. Vaak zat is ze al blijven logeren om samen met Natascha mijn huis op stelten te zetten. Van karaoke avonden tot pyjamaparty's met een vriezer vol ijs. Ik snap wel waarom die twee elkaars beste vriendin zijn. Ze zijn hetzelfde noch totaal verschillend.

'Ssst, rustig maar,' fluister ik in haar oor. 'Het gaat goed komen. Natascha gaat dit overleven.' Ik hoop het zo. Al dat bloed, jezus wat was het veel. In de ambulance zagen we haar hartslag op de monitor. Het was niet veel, maar hij was er. De hele rit heb ik haar hand vast gehouden. Ze gaat dit overleven.

Uren gaan voorbij. Celeste en ik hebben verschillende mensen gebeld om te vertellen wat er is gebeurd. Mam, pap, Elvira, Freek, Olivier, ze zitten al drie uur naast Celeste en mij te wachten op antwoord. Op een dokter die ons gaat vertellen dat ze Ivy's pistoolschot heeft overleefd. Maar er komt niemand. Zusters heb ik al aan hun kragen getrokken, gesmeekt om meer informatie. 'Meneer Colt, u moet geduld hebben. Wanneer er nieuws is zal u de eerste zijn die iets weet.'

Fuck wat duurt wachten lang. Celeste is in slaap gevallen tegen me aan. Elvira ligt te slapen met Freek tegenover mij, mam begint te knikkebollen. De Colt mannen houden zich sterk. 'Wat nou als er slecht nieuws is Dun?' vraagt Quinten. Zelfs mijn broertje heeft een traan gelaten om Natascha. Hoe stoer hij zich nu ook voor doet, hoe groot zijn hart ook is. 'Er komt geen slecht nieuws, ik vertrouw er op,' geef ik hem als antwoord.

De nacht vliegt voorbij zonder enig personeelslid te hebben gezien. We zien de zon opkomen en weten dat een nieuwe dag nu echt is aangebroken. Hopelijk ook voor mijn lieve Natascha. Celeste wordt wakker en gaat dan rechtop zitten. We geven elkaar een kleine glimlach en ik sta daarna op om weer naar de koffie automaat te gaan.

Gelukkig kan je tegenwoordig met je pinpas overal betalen. Toch wel prettig de moderne tijd van nu. Ik pak een dienblad en zorg voor zeven koppen koffie. We hebben het allemaal hartstikke nodig. Er naast staat een automaat vol belegde broodjes. Prima als ontbijt, dus die snaai ik ook nog even mee.

Ik loop terug richting de wachtruimte en zie dan dat iedereen wakker is geworden. Ik zet het dienblad op tafel en geef iedereen zijn verpakte sandwich. Stil eten we alles op. Ik wil op staan om mijn kopje koffie te pakken wanneer er een arts op ons af komt lopen.

'Familie van Natascha Bakker?' vraagt hij. Ik sta op en schudt zijn hand. 'Duncan Colt, ik ben Natascha's partner. Zeg alstublieft dat u goed nieuws heeft voor ons.' Ik kan de spanning niet aan. De hele nacht heb ik lopen piekeren in mijn hoofd. Maar ik moet sterk blijven voor mijn familie en Celeste. Ik hoop dat ze niks hebben door gehad.

De arts pakt er een stoel bij en gaat bij ons zitten. 'Goed. Zoals Duncan waarschijnlijk al heeft verteld is er een kogel op Natascha geschoten. Deze heeft het hart ontwijkt, maar heeft wel voor een klaplong gezorgd. Samen met de interne bloedingen waren we genoodzaakt om meteen te opereren. De kogel zat diep in het lichaam waar we maar moeilijk bij konden...'

De arts ratelt door over extra bijwerkingen, haar hart die gestopt is waardoor ze haar hebben moeten reanimeren. Mijn hart klopt in mijn keel, Celeste slaakt een gilletje uit. 'Maar om het kort en bondig af te sluiten, ze heeft dit allemaal overleefd. We houden haar nu in een kunstmatige coma zodat haar lichaam rustig weer alles op orde kan krijgen en kan rusten. Er mogen mensen naar binnen, maar wel één per keer.'

We beginnen allemaal te huilen en elkaar vast te houden. Wat is dit goed nieuws! Ik knijp Celeste bijna fijn. 'Dun, je doet me zeer!' gilt ze tussen haar tranen door. Shit. Ik laat haar los en begin dan te lachen. 'Ze leeft nog!' roep ik enthousiast. 'We zullen Natascha continu in de gaten moeten houden, want ze is nog in kritieke toestand. Maar zoals het er nu naar uit ziet zal ze dit overleven.' Deze arts is nu al mijn held.

Pap staat op en komt dan naast me zitten. 'Jongen, ga met die arts mee. Ik neem iedereen mee naar huis voor wat slaap en een warme douche. Ik zal goed op Celeste letten oké?' Ik geef mijn vader een dikke knuffel en zeg iedereen gedag. De arts staat ook op en samen lopen we door de klapdeuren richting de kamers.

Hij staat stil voor een deur. Er naast is een raam waar de jaloezieën van zijn gesloten. 'Natascha ligt hier rustig te slapen. Wanneer de monitor iets vreemds opmerkt stuurt het meteen een signaal door naar de desbetreffende zuster.' Ik bedank de arts vriendelijk. 'Hoelang tot ze wakker wordt?' vraag ik nog snel.

De arts kijkt me met medeleven aan. 'Ik durf het niet te zeggen Duncan. We hebben hier op de afdeling een soort gelijke patiënt liggen die al twee jaar in coma ligt.' Stomverbaasd kijk ik hem aan. 'Dus je gaat me hier voor haar kamer vertellen dat ze misschien twee jaar van haar leven gaat missen?' Ik word woest. 'Haar hart is er langer mee gestopt dan de bedoeling. Hierdoor hebben haar hersenen een flink tekort aan zuurstof gekregen. Het spijt me, meer dan dit kan ik nu niet voor jullie betekenen.'

De arts loopt weg en ik zucht eens diep. Natascha is sterk, ze wordt wel wakker. En ik zal op haar wachten, al duurt het tien jaar.