Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
An itibariyle, keşfetmediğim yollarımdan birine daha çıktım ve oldukça heyecanlıyım. Başladığım her kurgu bana aynı heyecanı yaşatacak, buna inanıyorum. Epeydir düşündüğüm ve bir süredir zihnimin içinde yaşadığım kurgularımdan biri, İNFİLAK. Umarım ki bu yolun da sonuna kadar birlikte oluruz.
Başladığınız tarihi buraya bırakır mısınız?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅1 "ZİHİN SAHNESİ"
6 YIL ÖNCE;
Çevremdeki tüm gürültülere, karmaşalara ve kaoslara rağmen göz kapaklarımı gözlerimin üzerine örtüp derin bir soluk aldığımda kendimi ait olduğum yerde bulabiliyordum. Belli bir ritme ayak uydurmuş kalp ritimlerimi dinlemek ve nabzımdan yükselen seslere kulak vermek zihnimdeki karmaşaya son vermemi sağlıyor, devasa bir sahnede tekmişim hissini yaşamama yeterli oluyordu. Herhangi bir ritmik ses ile zihnimde doyasıya dans edebiliyordum. Kimi zaman hüzünlü bir bale, kimi zaman çoşkulu bir çaça... Gözlerimi yumduğum an içine düştüğüm ütopyaya aittim.
Ait olduğum yer zihnimin sahnesiydi.
Kulisin havasız ve gürültülü ortamında vakit geçirmek zorunda kalmak benim için bir ölümdü. Hele ki içimde patlayan volkanlara hakim olamıyor ve yerimde doğru düzgün duramıyorken, sıramın gelmesini beklemek bir ıstıraptı. Henüz yarı finali aşmanın şaşkınlığını ve mutluluğunu yaşayamamışken final için sahneye çıkacak olmak beni fazlasıyla geriyordu. Bir okul sınıfı büyüklüğündeki kuliste makyajını tazeleyenler, annesine sarılıp heyecan gidermeye çalışanlar ve bulunduğumuz duruma fazla alışıkmışçasına atılan gür kahkahalar vardı. Olduğum yerde bir ileri bir geri volta atarken, ait olduğum zihnimin sahnesine çıkmakta ilk defa zorlanıyordum. Gerçi bunun sebebini çıkarmak kolaydı, kalp ritimlerim düzenli değildi ve kesinlikle kendimi kaptırabileceğim bir ortamda bulunmuyordum.
"Çok gerginim, ellerim buz kesti." İlayda'nın sesini bunca gürültü arasından seçebildiğimde ona döndüm, ayakları yere vurarak ritmik bir şekilde titriyordu. Kasıtlı yaptığını biliyordum, aksi halde bir dans yarışmasının finaline yükselmemiz imkansız olurdu.
"Biz kazacağız, rahat olun. Her grubu tek tek izledik, kesinlikle hiçbiri bizim kadar güzel dans edemiyor. Ayrıca final serbest kategori olacağı için hepsinin ağzını açık bırakmak bizim işimiz olacak."
Funda bizden o kadar emin konuşuyor olmasına rağmen heyecanlıydı, bunu görebiliyordum. Belki farkında değildi ama heyecanlandığında sol dirseğini kaşıdığını, yanaklarının içini dişlediğini biliyordum. Şu an ise bundan başka bir şey yapmıyordu.
