You belong to me | Ryden

°2.7°

— do you have an idea?
— I don't know... Maybe something about their bad situation
— hm
— bad... again...

Ogromny ból, przysłaniający zdolności logicznego myślenia opanował całe ciało chłopaka. Co najgorsze nie był w stanie określić źródła tego okropnego uczucia. Bardziej bolała go głowa, czy może te dolne części ciała? Z ogromnym trudem przychodził mu chociażby najmniejszy ruch, więc podniesienie się do pozycji siedzącej całkowicie nie wchodziło w grę. Jedynie jak najdelikatniej obrócił się na bok, mając przy tym przymknięte oczy, aby jakkolwiek zminimalizować wrażenie, że cały świat to jedna wielka karuzela migoczących światełek. Po chwili leżenia w całkowitym bezruchu odkrył, że wpatrując się w jeden punkt z czasem czuje się coraz lepiej. Wraz ze stopniowo powracającymi zdolnościami myślenia, zdał sobie sprawę, że to coś, w co się patrzy to nie przedmiot w człowiek. Brunet, w którego wgapiał spojrzenie wydawał się być dziwnie znajomy. Zanim jednak jego mózg przetworzył tą informacje nagle i poczuł, jakby jego brzuch zaczął wykonywać partię fikołków, a on sam, pomimo wcześniejszej niedyspozycji i trudności z jakimkolwiek ruchem uniósł się gwałtownie, a następnie cała zawartość jego żołądka wylądowała na dywanie. Cała ta sytuacja, a bardziej odgłosy jakgdyby duszenia się skutecznie rozbudziła leżącego obok chłopaka, wprawiając go w lekką dezorientację.

- Co jest? - zapytał odruchowo, a gdy tylko ujrzał Ryana, schylającego się po jednej stronie łóżka, od razu zerwał się do pomocy. Jedną dłonią odgarnął mu loki z czoła, drugą odkładając na plecy. Doskonale czuł pod palcami jak ten trzęsie się cały czas dochodząc do siebie.

Trwał tak jeszcze w kompletnym bezruchu przez kilka chwil, starając się uporządkować wszystkie kłębiące się w jego umyśle myśli. Naturalnie zorientował się, że za równo on jak i Dallon są całkowicie nadzy, a dodatkowo, czując znajomy ból w dolnych partiach ciała, miał niewątpliwe wrażenie, że wczoraj musiało do czegoś dojść.

- Czy ja... Brendona... - Zmienił swoją pozycję dotykając plecami zimnej powierzchni ściany. Niezbyt przyjmował się faktem, że właśnie zarzygał podłogę w czyimś domu, gdyż aktualnie miał dużo większe problemy na głowie. Kac morderca skutecznie zabijał go od środka, dając o sobie znać w każdej sekundzie. Co najgorsze w jego pamięci znajdowało się pełno dziur, a wydarzenia z nocy były jedną wielką tajemnicą.

- To znaczy... - Starszy przez chwilę zawahał się nie będąc pewnym co powinien odpowiedzieć. Oczywiście, na pewno nie prawdę, bo słowa: "Właściwie to ktoś cię zgwałcił, a ja na zakończenie się na ciebie spuściłem" nie wydawały się być zbyt dobrą opcją. - A pamiętasz cokolwiek? - zapytał woląc upewnić się na jakim gruncie stoi.

- Piliśmy... pamiętam jakiegoś chłopaka, chyba twojego kolegę, poszliśmy z nim gdzieś, a potem.. - zatrzymał się w pół słowa, za wszelką cenę usiłując wygrzebać ze swojej pamięci choćby najdrobniejsze wspomnienie. To co mówił, brzmiało bardziej jak bulgot, co było spowodowane słabą w tym momencie dykcję.

- No cóż - Dallon, widząc zagubienie na twarzy młodszego, uśmiechnął się do siebie chytrze. Teraz mógł wmówić mu co tylko chciał, bez obaw, że kłamstwa kiedykolwiek wyjdą na jaw. - Na początku muszę przyznać, że jesteś niesamowity.- Obdarzył go jednoznacznym spojrzeniem.- Nie sądziłem, że takie usteczka potrafią mówić tak brzydkie rzeczy.

- Ale Brendon... - powiedział praktycznie niesłyszalnie, mając w głowie jedynie strach przed tym jak wytłumaczy się szatynowi.

- To ty nie pamiętasz też tego? - Udał zdziwionego, przez co Ryan jeszcze mocniej się przeraził. - Mówiłeś, że od jakiegoś czasu wam się nie układa i myślisz żeby się od niego nie oderwać. Jak to szło? Potrzebuję zacząć żyć na nowo. Bez niego i jakichkolwiek przeszkód. - zacytował "jego" słowa, wprawiając tym samym chłopca w jeszcze większy obłęd. - Chciałeś tego... - Obniżył nieco ton swojego głosu. - Bardzo chciałeś... Mogłeś przespać się z kimkolwiek, a wybrałeś mnie. - Nie sądził, że kłamanie przyjdzie mu z taką łatwością. To było prostrze niż zabranie dziecku lizaka.

- Muszę iść - Przerwał mu nagle Ryan nie mogąc uwierzyć w to wszystko. Wszystko co mówił Dallon.. przecież to nie mogła być prawda. Podniósł sie gwałtownie z miejsca, starając się zignorować lekkie zawroty głowy. Od razu panicznie zakrył swoje miejsce intymne naciągając na siebie leżącą niedaleko koszulkę. Omijając plamę swoich własnych wymiocin i zaczął rozglądać się po pokoju kompletując resztę swoich ubrań.

- Teraz? --zapytał Dallon, niepokojąc się lekko reakcją chłopca. Zestresował się, że może trochę przesadził. - Poczekaj, usiądź i ochłoń...

- My nie powinniśmy... - bujnął się, gdyż trudno w dalszym ciągu było mu utrzymać równowagę.

- Wybacz Ry, ale wyglądasz okropnie, opiekunka od razu zorientuje się, że coś jest nie tak... podwiozę cie - zaproponował wstając za nim i również zaczynając zbierać swoje rzeczy. - Po drodze pojedziemy na kawę, dojdziesz do siebie i odwiozę cie do domu - kontynuował, chcąc za wszelką cenę przekonać go do swego.

Ryan patrzył sie na niego przez chwilę zastanawiając sie nad odpowiedzią. Czuł, że to wszystko nie skończy sie dobrze..