Pirate Prince * Hunhan Ver.

50.

یک هفته گذشته بود و جکسون دیگه شب ها می تونست به لطف لوهان حداقل دو ساعت راحت بخوابه.

لوهان پسر خیلی خوبی شده بود. کمتر روی حرف جکسون حرف میزد و توی تخت راضی نگهش میداشت و پاداش جکسون هم این بود که گذاشته بود دوستانش توی شرایط بهتری باشن...

خب سالم بودنشون می تونست به بهتر فروش رفتنشون به مشتری ها هم کمک کنه، که البته لوهان نیازی نبود این جزئیات آخر رو بدونه.

هرچند، اونقدر از تن و مغزش سو استفاده شده بود که گاهی بنظر می اومد دیگه چیزی براش اهمیت خاصی نداره. وقتی جکسون توی اتاق بود بیشتر وقتش رو تو بغل جکسون یا روی پاش می نشست و چون از لمس کردن خودش خوشش نمی اومد و ازش احساس افسردگی بهش دست میداد، برای رفع نیاز هاش (که کم هم نبودن) روزی چند بار دست به دامن جکسون میشد.

انگار قول جکسون تا عملی شدن فاصله ی چندانی نداشت. لوهان هم بنظر نمی اومد بیشتر وقت ها بدونه اطرافش چی داره می گذره و به ظاهر پسر خوب جکسون شده بود ولی... اگر کسی زمان های تنهاییش رو کنارش می گذروند متوجه نکات دیگه ای میشد.

اینکه اون به شدت لاغر شده، کمتر میخوابه و صورتش لبخند زدن رو فراموش کرده. البته یه نیشخند خمار همیشه گوشه ی لبش جا خوش کرده بود که می تونست نشونی از این باشه که دارو ها بیشتر مواقع نمیذارن اون تشخیص بده دقیقا کجاس و داره چیکار میکنه.

البته چانیول هر شب برای چند دقیقه اجازه داشت به دیدن برادرش بیاد ولی این ملاقات های کوتاه بیشتر به حرف زدن در مورد وضعیت دوستانشون می گذشت و در آخر با این حرف تموم میشد.

" ممنون که مراقبشونی، مراقب خودت هم باش. من دیگه باید برگردم پیش جکسون."

جکسونهم بیشتر شبیه بچه ای بود که تونسته باشه آدم برفی آب شده ش رو با یه ظاهر سازیالکی دوباره سر پا نگه داره و بیشتر روی این متمرکز بود که تا لوهان مقاومتینمیکنه و از رقبا خبری نیست از داشتن لوهان شاد باشه.