Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~5: Jack

Ik kijk in de ogen van het meisje die zo net in mijn armen is gevallen. Ze kijkt me aan met haar groene, blinkende ogen. Toen ik haar zag vallen wist ik meteen dat ze in de gemorste koffie ging vallen. Gelukkig was ik er op tijd bij om haar op te vangen. Maar nu zit ik best wel in een gênante situatie. Ik ben nog maar een paar uur in Australië en er gebeurt al weer iets met mij.

Het onbekende meisje blijft staren in mijn ogen. En ik in de hare. Het lijkt dat we beide niet weten wat te doen. In mijn ooghoek zie ik een paar mensen staren naar ons. De mensen in de rij om te bestellen staan er ook wat verbaasd bij. Ze zijn net zo verbaasd als ik ben hoor.

Ook al lag ze een maar paar seconden in mijn armen, het leek wel alsof het uren waren. Haar haar was mooi gekruld alsof ze net uit een tijdschrift stapte. Haar bruine haren die vanonder gekleurd waren met blond vielen zachtjes over haar schouders en raakten mijn handen.

Haar kleine taille past perfect in mijn grote handen. Hoewel ze mij niet vast heeft, pak ik haar toch stevig vast zodat ze niet in de koffie valt. Ze was al geirriteerd door me door het ongeluk dus daarom kan ik haar beter niet zomaar laten vallen.

Haar groene ogen proberen naar iets te kijken. Of zijn ze naar iets op zoek? Het meisje maakt zich los van me en kijkt even rond. Ze pakt haar tas en haar broodje en loopt naar de deur. Net voor de deur stopt ze een seconde maar gaat dan weer door.

Ik staar naar haar tot ze bij haar brommer staat. Wat is er zonet gebeurt? Ik staar nog even naar haar tot ze wegrijdt. De baas van de broodjeszaak tikt op mijn schouder en begint te praten. Niets-begrijpend knik ik en stap uit de koffie plek.

Het is niet dat ik hem niet verstond. Ik was gewoon nog even bezig met dit alles te verwerken. De gemorste koffie, het meisje dat ik heb 'gered', haar charmante ogen die me vasthielden tot het einde van deze vage situatie.

De man pakt een dweil en begint de koffie op te ruimen. Omdat het toch wel deels mijn schuld is, pak ik het gebroken kopje van de vloer en plaats het op een tafel. De man is al snel klaar met de koffie omdat de helft ervan op het meisje is gevallen.

Ik vind het nu ook wel wat onbeleefd om zomaar weg te gaan. Maar ze wist duidelijk niet wat ze moest doen. Net zoals ik die er nu maar wat verward bijsta. 'Ken je haar?' Vraagt de man van het restaurant met een Australisch accent. Ik schud mijn hoofd en kijk nog eens naar de deur waar ze wegging.

'Ik betaal het kopje wel.' Zeg ik tegen de man en ik haal mijn portefuille uit mijn zak. Gelukkig ben ik na mijn vlucht naar de bank gegaan om Amerikaanse dollars te wisselen in Australische dollars. Ik geef de man 20 dollar. Hij knikt en gaat weer achter zijn toog staan om de mensen te bedienen.

Ik kijk nog eens naar de deur om te kijken of ze toch niet is gebleven. Wanneer ik besef dat ze echt weg is, begin ik wat kwader te worden. Hoe onbeleefd was dat. Zij was degene die tegen mij opbotste. Volgens mij was zij degene die niet keek. En toen botste ik tegen haar.

Ik besluit om toch maar verder te gaan met mijn leven en te doen waarvoor ik hier kwam. Ik bestel een broodje en een flesje water en zoek een tafeltje.

-drie uur later-

Na mijn broodje, dat al snel op was, besloot ik om naar mijn appartement te gaan kijken en in te trekken. Ik heb heel mijn verblijf online gereserveerd dus ik hoop dat alles oké is. Ik ging met de kaart van mijn gsm op zoek naar de straat van mijn appartement.

Ik had het al snel gevonden en pakte de documenten waar alles op stond. Appartement 127, dat moest ik zien te vinden. Na de uitleg van de vrouw die daar werkte opende ik de deur van mijn appartement en zette al de spullen er in.

Omdat het morgen een belangrijke dag wordt, ga ik vroeg slapen. Maar eerst ging ik de toerist uithangen in de buurt van het Opera House.

En daar ben ik nu, met een zonnebril op een bankje naast het Opera House. Het is een prachtig gebouw. Dit geweldige uitzicht doet me direct denken aan mijn familie. Ik moet ze is gaan bellen denk ik.

Ik pak mijn gsm en tik het thuisnummer van mijn moeder en mijn vader. Al snel krijg ik de bezorgde stem van mijn moeder aan de lijn. Ik zeg haar dat alles oké is en dat ik nu bij het Opera House in Sydney ben. Ze is meteen enthousiast en roept mijn vader.

Door het vele touristen besluit ik om een stukje te wandelen terwijl ik met mam en pap aan de telefoon ben. Ik hoor gerommel aan de andere kant. Dan besef ik dat het tijdsverschil enorm is tussen Amerika en Australië. Als ik goed gerekend heb moet het daar 2 uur 's nachts zijn.

Ik verontschuldig me bij mijn ouders en zeg dat ik er niet aan gedacht had dat het bij hun anders is. 'Dat is helemaal niet erg,' zegt ze dan. 'Ik ben blij dat ik iets van je hoor.' Ik glimlach door de stem van mijn moeder.

Maar dan gebeurt alles zo snel dat ik niet eens kan opletten. Een sterke schouder slaat mijn gsm uit mijn handen waardoor hij op de grond valt. Ik hoor nog net mijn moeder bezorgd zijn om wat er net is gebeurt.

Ik kijk omhoog en zie de blinkende groene ogen van het meisje weer. Is ze nu net weer tegen me gebotst? Ik kijk kwaad naar haar en raap mijn gsm op. 'Sorry,' zegt ze stil. Haar ogen kijken naar haar schoenen waardoor ik automatisch naar beneden ga hangen zodat ik ze kan zien. Gaat ze me nu totaal niet aankijken?

Het onbekende meisje kijkt weer in mijn ogen en besluit dan verder te wandelen. In één dag ben ik twee keer tegen hetzelfde meisje gebotst. Wat is dat? Het universum dat spreekt?

—-—

Hopelijk vinden jullie het nog steeds een beetje leuk. Mij doet het in ieder geval goed om weer een verhaal te schrijven. Ik heb ook heel veel zin om verder te schrijven.

Voor de mensen die dit aan het lezen zijn - ha dat zullen er waarschijnlijk niet zo veel zijn - dit gaat weer een heel lang verhaal worden. Omdat ik nu heb beslist dat de hoofdpersonages niet na 1 maand verliefd kunnen worden, gaat het best wel lang worden. Maar dat maakt het ook veel realistischer.

xoxo C.S.