Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~42: Lulu

Het geluid van de golven maakt me kalm. De piepende vogels vliegen boven mijn hoofd. Hoe zou het zijn om zo'n leven te hebben? Zouden vogels ooit nadenken over ons leven? Zouden ze liever als mensen op grassen kunnen lopen in de plaats van te huppelen op hun poten? Of zouden ze ons zien als gigantische reuzen die alleen maar in hun weg lopen? Mijn ogen volgen een vogeltje dat geniet van zijn vrijheid. Het vogeltje vliegt over de golven en maakt salto's in de lucht. Hoe zou het daarboven zijn?

Hey, wacht eens even. Vanuit mijn kamer kan ik toch helemaal geen vogels zien vliegen. En ik kan al helemaal niet het geluid van golven horen. Waar ben ik? Ik til mijn hoofd op en zie Jack rustig slapen. Mijn handen proberen de grond te raken maar al wat ik voel is de stof van een deken. Als ik iets verder ga, voel ik zand. Zand? Zee? Zijn we op het strand? Even in mijn gedachten duiken van wat er gisterenavond gebeurt is.

Ja, natuurlijk. Omdat we gisteren te moe waren om naar huis te rijden - ook al is het maar 15 km of zo - zijn we naar het strand gegaan. Waarschijnlijk zijn we hier op een deken in slaap gevallen. Wel, als er nu iemand voorbij komt, gaat die zeker niet denken dat we verliefde gekken zijn die op huwelijksreis zijn. Over liefde gesproken, ik ben Jack's vriendin. Omgggg, ik kan het nog steeds niet geloven. Ik kijk naar onder en raak mijn nek aan. Gelukkig heb ik de ketting nog steeds aan.

Ik hoor gewiebel naast me. Jack zal ook wel wakker worden. Hij opent zijn ogen en kijkt om zich heen. Hij heeft dezelfde reactie als mij. Hij komt eindelijk bij mijn gezicht en ik zet mijn grootste smile op. Hij begint te lachen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Wel, slapen op het strand hebben we dan ook weer gedaan,' is het eerste wat hij zegt als hij de zee ziet. Ik lach. Hij heeft gelijk. Gisterenmorgen had ik niet verwacht dat ik hier zou eindigen. 'Heb je goed geslapen?' vraagt hij aan me. God, hij is zo sweet. 

Ik knik en wrijf het zand uit mijn ogen. Voor je denkt dat ik met mijn hoofd in het zand heb geslapen, je bent fout. Je weet wel dat verhaal dat je hoort als je klein bent over het zandmannetje. Dat kleine, ukkie dat zand in je ogen legt als je slaapt. Omdat ik dat verhaal pas heb gehoord op mijn vijftiende, denk ik er steeds over na. Het kan toch wel echt zijn. Waarom zou je anders van die korreltjes hebben in je ogen als je wakker word? Dat is toch de enige juiste verklaring.

Als ik mijn mond open om te vragen hoe hij heeft geslapen, komt er niets uit. Ik probeer eens te schreeuwen maar mijn keel doet er pijn van. Pot-vol-koffie, ik heb mijn stem verloren. Waarschijnlijk door het vele schreeuwen en krijsen in de attracties gisteren. Jack kijkt me raar aan omdat hij het eerst niet begrijpt. Ik probeer wat gebaren te maken zodat hij het begrijpt. Daarna begint hij te lachen. 'Je bent je stem kwijt. Woo, geweldig. Nu kan je niet meer commentaar op me geven,' zegt hij. Ik geef hem een stomp en glimlach dan heel hard. 

-'s middags-

We zijn terug thuis. Ik heb de hele rit niets kunnen zeggen. Jack was de hele tijd oersaaie dingen aan het vertellen om mij te irriteren. Hij weet dat ik niets kan zeggen en daar maakt hij gebruik van, de smeerlap. Anyway, Charlotte en Rosie hebben gebeld dat we dingen moeten bespreken in verband met 8 augustus, de afspraak die Cliff en Olivia met mij hebben gemaakt. Ik ben wel benieuwd wat ze te zeggen hebben. 

Jack gaat natuurlijk ook mee. Ik heb nog geen idee hoe we het dinsdag gaan doen. Ik denk niet dat ze me alleen laten gaan als ze weten dat Cliff en Olivia mij kunnen vermoorden. Nu ja, ze moesten is proberen. Ik ben heel goed in boxen, no kidding. We zullen wel zien. Ik ben in ieder geval niet bang van hun beiden. We staan op het punt om te vertrekken. Jack zit me nog steeds te plagen. Wie zei er ja tegen deze jongen? Pfff, mag ik dat opnieuw doen?

Als we bij de organisatie zijn, gaan we meteen naar het bureau van Char. Ik ben nieuwsgierig over wat ze bedacht hebben. Ik stap uit de auto. Jack pakt mijn hand vast en zegt dat het allemaal goed gaat komen. Dat is de reden waarom ik ja tegen hem heb gezegd. Nu weet ik het weer. 

'Lulu, Jack, kom binnen.' Rosie laat ons binnen en gaat naast Charlotte zitten. 'Oké, jongens, in verband met dinsdag, wij hebben helemaal niets bedacht. Helemaal niets, noppes, nada, nothing. Niet eens een plan of een afleiding,' zegt Charlotte zonder schaamte. Is dit een grap? Zijn zij niet onze bazen? Moeten zij niet zeggen wat wij moeten doen? 'Wel, dat is zeer geruststellend,' zegt Jack sarcastisch.

Ik wil iets zeggen maar door mijn stomme stem kan ik er helemaal niets uitkrijgen. Kut, nu had ik echt mijn gedacht willen zeggen. Mijn gezicht staat op uitbarsten. 'Lulu?' vraagt Charlotte. Ze ziet dat ik kwaad ben. 'Euh, Lulu heeft een klein probleempje met haar stem. Ze heeft gisteren zo hard ge...' Jack probeert het uit te leggen maar word afgekapt door Rosie. 'Ja, Jack, dat moeten we nu echt niet weten,' zegt Rosie. Ik begin in mezelf te lachen.

'Geschreeuwd,' zegt hij om zijn zin af te maken. 'Geschreeuwd in de attracties waar we gisteren in zijn gegaan.' Hij doet het heel goed. 'Ow, ik dacht dat je ging zeggen gek...' Rosie wordt afgekapt door Charlotte. 'Oké, zo is het wel genoeg. Dit wordt te veel voor mijn 35-jarig bestaan.' Ik begin hard te lachen. Maar dat ziet er heel mongolisch uit omdat er helemaal geen geluid uit komt. 

'Maar dat is het!' roept Rosie. Charlotte, Jack en ik kijken haar raar aan. Wat heeft ze bedacht? Hopelijk heeft het te maken met dinsdag. 'We laten Lulu alleen naar de afspraak gaan met een laptop. Je weet wel zo'n programma dat je iets typt en een stem het zegt. Met die laptop nemen we alles op en als er iets gebeurt, schieten wij direct in actie.' 

Het klinkt een beetje kinderachtig maar het kan werken.

—-—

Vergeef me voor mijn rare ideeën voor de opdrachten. Ik ben natuurlijk geen spion of huurmoordenares dus ik heb geen idee hoe die dingen te werk gaan. Ik ben ook maar wat dingen aan het verzinnen hehe.

xoxo C.S.