Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~56: Jack + Lulu

'Zo... Niet veel vertrouwen in me? Kijk dan maar twee keer.' Ik schreeuw van de andere kant naar Lulu, Charlotte en Rosie. Ze hadden waarschijnlijk totaal niet verwacht dat ik hier ging zijn. Maar hoe kan ik Lulu in de steek laten? Ik ben heel kwaad op haar geweest maar dat kwam omdat ik het hele verhaal niet wist. Ik had het haar moeten uitleggen toen het nog kon. Ik mocht niet direct conclusies trekken uit wat ik met mijn ogen zag. Ik zie Lulu zitten op een stoel. Ze zit helemaal niet vast met haar handen of haar voeten. Ze ziet er alleen zo kwetsbaar uit.

Stiekem hoopte ik dat het filmpje gefotoshopt was, maar niets is minder waar. Ze ziet er nog erger uit in het echt. Niet te geloven dat Olivia zo iets heeft gedaan. Ik zal haar wel nog een lesje leren. Achter Lulu zie ik een scherm waar op staat 'Jullie hebben 5 minuten'. Ik loop naar ze toe en pak haar eens goed vast. Van haar reactie af te zien, is ze heel geschrokken. Ze had dit vast niet verwacht. 'Omg, Lulu, wat heeft ze toch allemaal met je gedaan?' Ik leg mijn handen op haar wangen om te kijken naar de wonden. Dit ziet er absoluut niet gezond uit.

'Ben je niet boos op me?' vraagt ze meteen. Ik schud mijn hoofd. 'Ik had het je eerst moeten uitleggen. Ik ben gewoon zonder andere details naar Amerika vertrokken omdat ik dacht dat je me niet meer wilde en je dit vrijwillig had gedaan,' zeg ik tegen haar. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht. Ik heb haar enorm gemist en ik ben blij dat ik haar weer in mijn armen heb. 'Time's up.' Iedereen schrikt op en kijkt naar boven. Olivia loopt op een paar houten balken boven ons hoofd. Wat doet ze daar? Was ze serieus zo'n intro aan het oefenen? 'Back off.' Ze springt van de balken en land acrobatisch op de grond. Ze doet gebaren dat we naar achter moeten. 

pov Lulu

'Nou, zullen we maar beginnen? Anders heb ik jullie voor niets naar hier gebracht,' zegt Olivia. Ze knipt met haar vingers en in een kleine seconde staan er twee bewakers naast haar. Ook Cliff gaat er bij staan maar bij hem gaat het iets trager. Hij gaat achter Olivia staan, naast mijn stoel. Hij lacht vriendelijk naar me en beweegt zijn mond in woorden die zeggen dat het allemaal goed komt. In de tijd dat ik gevangen was heb ik zeer goede gesprekken gehad met Cliff. Het is raar dat hij de gevreesde moordenaar is van Australië. Als hij bij mij is, is hij gewoon een grote knuffelaar die grappige verhalen verteld. 

'Zo zo, ik ben blij dat iedereen is gekomen. Ik had het totaal niet verwacht. Ik dacht wel dat Jack terug naar Amerika zou gaan. Maar dat hij zou terug komen, oeh, dat betwijfelde ik. Maar je bent hier toch.' De stem van Olivia ben ik echt een beetje beu aan het worden. Altijd dat stemmetje van ik weet het hier beter jongens, pff. 'Maar volgens mij missen we nog twee gasten.' Olivia klapt in haar handen en de twee bewakers die naast haar stonden lopen naar achter. Ze hebben beide twee vrouwen mee. Aan de rechterkant is het een vrouw rond de 45. Ze heeft blond, kort haar. Aan de linkerkant is het een meisje van 18 jaar. Van ver is ze echt heel mooi. Ook zij heeft blond haar. Maar zij is iets kleiner dan de andere vrouw. 

Ik kan de puzzelstukjes nog niet bij elkaar leggen. Wie zijn ze? Wat hebben ze hier mee te maken? Hey, wacht eens even. Ik ken die vrouw. Ik heb haar geholpen toen ze haar papieren liet vallen. Ze leek toen echt heel verdrietig. Omg, aan haar deed Olivia me denken. Oh wow, is dat mijn moeder? Ik probeer recht te staan om hen van dichtbij te bekijken. Op hetzelfde moment drukt een man me terug op de stoel en bind mijn voeten en armen vast. Jack wilt hem nog stoppen maar wordt zelf tegengehouden. Ik blijf focussen op de twee vrouwen voor me. Olivia beveelt de mannen om ze naast me te zetten. Ze kijken me met grote ogen aan net zoals ik bij hen doe. 

'Jullie hebben 5 minuten,' is het enige wat Olivia zegt. De man die me heeft vastgezet maakt me weer los. Dat was dus nutteloos. Ik sta recht maar mank nog steeds aan mijn voet en mijn ribben doen nog steeds verschrikkelijk veel pijn. Ik ga voor hen staan. De vrouw, waarvan ik denk dat ze mijn moeder is, gaat langzaam met haar hand naar mijn gezicht. Ook zij staat versteld van wat ze nu ziet. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik niet bij hun ben gekomen. Hebben ze me achtergelaten en me naar Australië gestuurd? Maakt niet uit. Het feit dat ik ze misschien kan leren kennen na 22 jaar doet me heel goed. Door mijn geheugenverlies heb ik daar helemaal geen kans voor gehad.