Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~39: Lulu

'Babe, zit je daar nog steeds? Stop ermee. Het maakt je helemaal gek.' Ik bekijk het filmpje van de Colemans nog een keer. Ik heb echt heel wat ontcijferd en gevonden in het filmpje. Ik wil het gewoon niet loslaten omdat ik langs de ene kant echt heel bang ben en aan de andere kant echt kwaad ben. Is het omdat ik hem heb achtervolgd? Is het omdat ze door hadden dat ik ze heb afgeluisterd? Is het omdat we Cliff's gsm hebben?

'Ella, je ziet hier al van 11 uur. Het is nu fucking 5 uur. Laat het los, we bespreken het zondag.' Alles wat Jack zegt, klinkt als een vage luchtbel in mijn oren. Ik ben gewoon zo gefocust op dit hele gedoe met Cliff en Olivia. Ik weet ook niet eens waarom. Het is gewoon alsof ik een speciale band met hun heb. Mijn gevoel zegt me dat ik er meer mee te maken heb dan dat ik denk. Maar dan denk ik weer van wat een idioot ik ben om zoiets te denken. Dat kan ook helemaal niet. Ik kan geen band hebben met psycho moordenaars.

'Luella Walker?!' Jack begint zich echt kwaad te maken. Ik draai mijn hoofd en staar naar de bruine ogen recht voor me. 'Maak je niet zo gek. Dat is juist wat ze willen,' fluistert Jack. Hij ziet waarschijnlijk de tranen in mijn ogen. Het is niet dat ik aan het wenen ben. Ik heb gewoon iets in mijn oog. Jack veegt ze met zijn hand weg. 'Het komt goed.' Hij pakt mijn gezicht mijn zijn handen vast. Jack laat zijn voorhoofd rusten tegen het mijne. Ik sluit mijn ogen om even te genieten van dit moment. 

'Kom op, we gaan naar huis.' Jack pakt mijn hand en helpt me opstaan. Ik kan het echt niet helpen om zo te reageren op wat er een paar uur geleden aan mij is gezien. Als er iemand zo'n probleem heeft met mij, dan ben ik niet meer tegen te houden. Jack helpt me hier enorm. Daarvoor ben ik hem heel dankbaar. 

Als Jack aan de deur trekt om naar buiten te gaan, beweegt er niets. Hij trekt en trekt maar er gebeurt niets. Jack kijkt me met een onschuldig gezichtje aan. 'Laat mij eens.' Ik duw hem opzij en begin hard aan de deur te trekken. Ik begin te kloppen en te slaan, maar de deur gaat niet open. 'Het lukt niet,' zeg ik tegen Jack. Hij kijkt me bezorgd aan. 'Er moet hier toch iets zijn om de deur open te krijgen.' Jack gaat op zoek naar iets in de media ruimte.

Ik moet hem meteen teleurstellen. 'Dat gaat niet. Deze deur is gemaakt van kwantituummetaal. (I dunno. Waarschijnlijk bestaat dat niet dus zoek het maar niet op.) Er gaat niets door behalve de sleutel van de deur. We zitten hier vast,' zeg ik tegen hem. Hij kijkt me bezorgd aan. 'Wie sluit de deur nu om half 6. Denken mensen niet na? Misschien zitten hier nog steeds mensen.' 

'Dit is allemaal mijn schuld. Als ik niet zo gek was geworden in mijn hoofd, waren we nu al thuis geweest. Het spijt me.' Met een sip gezicht ga ik op een stoel zitten. Jack begint me meteen te troosten. 'Dat is helemaal niet waar. Het is heel normaal dat je zo reageert op dat filmpje. Het is gewoon heel eng dat ze alleen jouw naam vermelden.' Ik weet dat hij me probeert te helpen, maar door dat te zeggen voel ik me niet echt beter.

'We gaan er alles aan doen zodat ze zeker niet verder tot jou kan komen. We gaan ook zeker een list verzinnen waardoor alles oké is voor dinsdag. En ik ga jou altijd beschermen.' Jack geeft me een kusje op mijn neus. Ik kijk lief naar hem. Hij is zo cute. Waaraan heb ik hem toch verdient? Ik geen hem een kus op zijn lippen, en al snel zitten we weer in onze routine. 

Jack pakt me op van de stoel en zet me op een tafel die in de media ruimte staat. Ik heb niet veel tijd om na te denken aan alle computers en tablets die er liggen. Ik open lichtjes mijn mond en Jack's tong komt veeleisend naar binnen. Het gaat er heftig aan toe. Onze tongen dansen samen zoals ze nog nooit hebben gedaan. Deze kus is veel anders dan degene die we al hebben gedeeld. In deze zit veel meer emotie en passie. Alsof we net onze diepste geheimen hebben verteld aan elkaar. 

Ik ben wel heel dankbaar voor ons gesprekje van net. Allée ja, gesprekje, hij heeft gesproken en ik heb geluisterd. En daarvoor ben ik dankbaar. Zo heb ik echt het gevoel dat we elkaar goed begrijpen, dat hij me goed begrijpt. Hij weet altijd wat te zeggen als ik zo'n verdrietige momenten heb. Jack stopt even en kijkt me aan. Ik heb geen idee waarom hij is gestopt. 

'Het is misschien niet zo'n goed moment om het te vragen, maar zou je morgen met mij op date willen?' Mijn mond valt open van verbazing. Ik wist niet dat hij het type was om je echt mee uit te vragen. 'Natuurlijk wil ik met je op date.' Ik glimlach naar hem en er klimt ook een lachje op zijn gezicht. Dan schiet er iets in mijn gedachten over morgen. 'Wacht eens even, ging Charlie morgen niet naar huis?' vraag ik hem. Ik zou het absoluut snappen als hij zijn beste vriend eerst zet.

'Hij vertrekt om 3 uur in de ochtend. Ik heb hem daarjuist al gedag gezegd. Ik heb hem ook verteld hoe het tussen ons zit,' vertelt hij tegen me terwijl hij in mijn haar zit. Ik zit nog steeds met mijn benen aan elk een kant van zijn lichaam. 'Dus we hebben de hele dag?' vraag ik hem om zeker te zijn. 'Yes, de hele dag,' zegt Jack tegen me. Ik knik. 'Nou, waar waren we?' Ik trek hem terug met mijn hand. Zijn lippen vinden al snel terug de mijne. 

Voor wat voelde als een kwartier zaten we de hele tijd op elkaars lippen. Niet dat ik het erg vind. Maar daarna had iemand het door dat we opgesloten zaten. Charlotte en Rosie kwamen onverwacht de deur openen. Ze staan nu met hun mond open in de media ruimte. Ik snap dat dit best een vreemde situatie kan opwekken. Ik zit hier met mijn benen rond Jack's middel terwijl we elkaar best wel wat aan het aflekken waren. Wel, leuk als je bazen dat te zien krijgen. 

oeps

—-—

xoxo C.S.