Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~30: Lulu

We zijn nu een dag verder. Gisteren heb ik nog met Jack gesproken. Zijn familie is gaan inchecken in hun hotel dus dan kon ik even een gesprekje hebben met hem. Ik heb me nog eens duizend keer verontschuldigd maar hij zei dat het allemaal goed was.

Voor de rest hebben we gewoon over van alles en nog wat gepraat. Het was een leuk gesprekje. Ik voelde me echt 100 procent op mijn gemak. Uiteindelijk heeft Jack me naar huis gestuurd omdat hij wist dat ik in dagen niet meer echt fatsoenlijk heb geslapen en gegeten.

Ik heb dan natuurlijk gezegd dat ik de volgende dag gewoon ging terugkomen en hier ben ik alweer. Ik loop het ziekenhuis binnen. Als ik aan de kamer van Jack ben, zie ik zijn familie staan. Waarom staan ze daar als idioten?

'Ah Lulu, je bent er.' De moeder van Jack loopt naar me toe en pakt me vast. Ze ziet er best geschrokken uit. Wat zou er gebeurd zijn? Ik leg mijn armen awkward om haar heen. Ik ben niet gewend dat zo iemand me knuffeld.

'Jack is weg!' roept ze ongerust. Mijn onderlip valt naar beneden. 'Wat?! Hoe bedoel je hij is weg?' vraag ik aan haar terwijl ik naar zijn kamer ga om te kijken of ze geen grapje maakt. Maar wat ze zegt is waar. Jack ligt niet meer op zijn bed.

Ik loop naar zijn kast. Zijn kleren en zijn bezittingen liggen er allemaal nog. Het kan toch niet dat hij zelf is vertrokken? Of iemand heeft hem misschien meegenomen. 'We hebben het ook al aan de dokter gevraagd of hij hem heeft meegenomen maar hij wist van niets. Hij is meteen iedereen in het ziekenhuis gaan verwittigen,' zegt de vader van Jack. Nu ik er even naar kijk is het best wel een aantrekkelijke man. Ik snap dat Ina er op gevallen is.

'Hebben jullie hem al gebeld?' vraag ik beleefd. Het kan zijn dat ze daar niet eens aan hebben gedacht. 'Zijn gsm ligt in zijn kamer. Ik denk niet dat het veel nut heeft,' zegt de oudste zus. Volgens mij zei Jack dat haar naam Emily is.

'Geen nood,' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Jack daar staan in zijn schattig ziekenhuisjurkje. 'Ik was even een luchtje gaan scheppen. Ik ga echt dood van verveling in die kamer,' zegt hij doodleuk. Hij stapt naar ons toe.

'Je hebt ons zo bang gemaakt,' zegt zijn moeder. Hij geeft haar meteen een troostende knuffel. Het is zo schattig dat hij zoveel om zijn familie geeft. 'Doe dat nooit meer, begrepen!' Voor zijn moeder was het natuurlijk wel even schrikken.

We staan net op het punt om allemaal terug in zijn kamer te gaan. Jack heeft natuurlijk rust nodig met zijn gekneusde ribben. Tot iemand ineens mijn naam roept. 'Luella Walker?' Ik draai me om en zie twee politieagenten voor mijn neus staan. Wel, hier was ik dus bang voor. 

'Ja, dat ben ik,' antwoord ik beleefd. Ai ai ai, ik wist dat dit ging gebeuren. Ze kunnen er niet mee lachen als iemand gewoon de weg oversteekt en zichzelf en anderen in gevaar brengt. Natuurlijk hoop ik geen gevangenisstraf en gewoon een geldstraf. Maar ik zou het echt niet weten.

'Kan je even met ons meelopen?'  vraagt de linkse agent. Het zijn beide mannen. De linkse heeft bruin haar. Hij is minstens een meter 80. Ik gok dat hij ongeveer in de dertig is. Hij ziet er eerlijk gezegd niet verkeerd uit.

De rechtse heeft een koudere blik. Hij heeft zwart haar en kijkt me aan alsof ik iemand vermoord heb. Wat ik eigenlijk ook wel een klein beetje heb gedaan. Hij is nog groter dan de linkse maar niet veel ouder. Door zijn sterke blik krijg ik heel veel schrik van hem. De agent die me aansprak is iets zachter.

'Uhum.' Ik knik en loop met ze mee. Ze laten me tussen hen lopen en beginnen uit te leggen wat er aan de hand is. Ik weet volgens mij al wel wat ik fout heb gedaan. 'Misschien weet je waarom we hier zijn, misschien niet, maar laat het ons uitleggen.' De linkse begint zijn uitleg terwijl de rechtse nog steeds een strakke, dode blik heeft. Ik probeer me te focussen op de jongen met bruin haar.