Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~28: Jack

Ik word wakker met een hevige steek in mijn hoofd. Ik weet nog niet wat er precies is gebeurt. Ik hoor wel heel veel gepiep alsof ik in een ziekenhuis lig. Mijn ogen zitten nog aan elkaar vastgekleefd. Die krijg ik hier niet zo snel open.

Verder hoor ik helemaal niets. Niet eens een stem. Ik heb dus geen idee waar ik terecht gekomen ben. Het laatste wat ik nog herinner is heel luid getoeter van auto's. Ook vele felle lichten schenen in mijn ogen. Voor de rest week ik echt niet wat er is gebeurt.

Ik voel iets in mijn rechterhand prikkelen. Als ik even niet op het gepiep focus, hoor ik duidelijk iemand rustig ademhalen. Het lijkt alsof iemand aan het slapen is. Langzaam probeer ik al wat spieren te bewegen. Mijn ogen werken nog steeds niet mee en dat vindt ik jammer want ik zou graag willen weten wie hier ligt en waarom mijn hand zo pijn doet.

Na een paar pogingen met mijn tenen, vingers en mond kan ik eindelijk traag mijn ogen beginnen open doen. In het begin is mijn zicht heel vaag. Het lijkt wel alsof ik in een zwart gat zit. Dan zie ik ineens een paar felle lichten. Alles komt heel traag en vaag terug. En dan besef ik eindelijk dat ik inderdaad in een ziekenhuiskamer lig.

De muren zijn wit en het plafond ook. De vloer is wat beige-achtig. De kamer ziet er naar mijn gevoel erg donker uit omdat er geen één raam in zit. Het gepiep heb ik eindelijk ook ondervonden waar het vandaan komt. Dat is natuurlijk logisch als je allemaal rare geluiden hoort in een ziekenhuiskamer.

Ik probeer me wat meer te bewegen maar mijn borst houdt mij meteen tegen. Ik heb daar heel veel pijn. Ze zullen me wel snel vertellen wat er aan de hand is. Nu ben ik wel even benieuwd wie of wat er nu naast me ligt want daar heb ik nog steeds geen moeite voor gedaan om daar even naar te kijken.

Mijn handdruk begint steeds steviger te worden en ik probeer te achterhalen wie daar verantwoordelijk voor is. Ik zie een meisje met lang bruin dat overgaat in blond haar. Haar hand zit vastgeklemd aan de mijne. Haar gezicht ligt mooi naar dat van mij maar door haar haren zie ik het maar heel vaag.

'LULUUUUU!!!!'... 'JACKKKKKK!!!!'...

Ineens komen er allemaal rare flashbacks van wat er waarschijnlijk is gebeurt. Nu herinner ik het me ook allemaal weer. Ik heb Lulu weggeduwd zodat de auto die haar ging raken op mij kwam. Daarom lig ik hier waarschijnlijk, door een auto-ongeluk. En Lulu ligt met haar hand in de mijne. Waarom, dat is voor mij wel nog een vraag.

Ik kijk wat meer in het rond en ik zie een gsm op het nachtkastje liggen. Het is de gsm van Lulu. Ik pak het met mijn linkerhand op en bekijk even hoe laat het is en welke dag het is. Stel je voor dat ik hier al twee jaar lig.

Het is 2 uur op 26 september. En de opdracht die we hebben gedaan was op 24 september. Wel, dan lig ik hier al wel een tijdje. En Lulu? Ligt zij hier al de hele tijd? Dat kan toch niet. Ik leg haar gsm terug en besluit nog eens naar haar te kijken.

Heeft ze echt niets anders te doen dan hier bij mij te zitten om te wachten wanneer ik mijn ogen open doe? Volgens mij geeft ze dan echt wel om me als ze hier zo zit. Ik krijg een raar gevoel in mijn buik en ik weet niet waarom. Het doet wel wat met me dat ze hier ligt te slapen met haar hand in de mijne. Ik vind het zeker niet erg.

Ik hoor geklop op mijn deur. Volgens mij weet nog niemand dat ik wakker ben. Wie het ook is, ik zou ze best wel laten schrikken. Ik zeg gewoon niets maar ben wel benieuwd wie er klopt.

De deur gaat met een vlam open en ik schrik wel even. Ik zie het hoofd van mijn mama. Mindfuck ontsnapt mijn hoofd niet. Ze begint meteen histerisch te roepen maar ik doe teken naar haar dat ze stil moet zijn omdat Lulu hier ligt te slapen.

Haar ogen gaan meteen naar het meisje dat op me ligt te slapen. Mama is in een grote shock en geeft de mensen achter haar aan dat we mogen binnenkomen. Jenna, Emily en pap komen ook binnen.

Jenna komt meteen naar me toe om te kijken of alles goed is. Ze ziet Lulu maar stelt geen vragen. Ze loopt direct een rondje om het bed en gaat aan de andere kant van mij staan. Ze geeft me een lastige knuffel en vertelt me hoe bezorgd ze was.

'Moet ik een dokter roepen?' vraagt mama. 'Er is aan ons verteld dat je nog niet wakker was maar volgens mij hebben ze wel iets aan hun ogen.' Ik schud mijn hoofd en begin het uit te leggen. 'Ik ben pas net wakker. Volgens mij moet ik het nog eerst verwerken.'

'Man, broer, je hebt ons rot geschrikt.' Emily geeft me meteen een pets op mijn voeten. Dat was geen leuke plaats. Ik kreun onmiddellijk. Daar is toch ook iets mee gebeurt met mijn voet. Emily excuseert zich snel en veel. 'Wat is er nu eigenlijk gebeurt?' vraagt pap.

'Echt een heel dom accident. We waren op een missie en ik zag dat een auto Lulu ging omver rijden en ik wou haar soort van redden dus ik heb haar aan de kant geduwd zodat de auto tegen mij kwam. Dat is wat ik er nog van herinner.' Ik zie ze allemaal kijken naar Lulu. Ze heeft natuurlijk haar hand stevig in de mijne. Dat wekt sowieso een paar vragen.

Voordat iemand iets kan zeggen hoor ik gesniffel van mijn rechterkant. Volgens mij is ze wakker. Lulu knijpt nog eens hard in mijn hand. Ik denk dat ze heel weinig geslapen heeft gisteren dus dat ze daarom hier heeft geslapen. Uiteindelijk laat ze mijn hand los en zet ze zich recht. Ze heeft waarschijnlijk nog niet echt door dat er hier tien ogen op haar zijn gericht.

Als haar ogen volledig open zijn, beseft ze ineens dat ik wakker ben. Maar de mensen rond haar heeft ze nog steeds niet opgemerkt. 'Jack? Je bent wakker?' Lulu staat direct op van haar stoel en probeert me een soort van te omhelsen. Erg vind ik het natuurlijk niet, maar ik had het niet verwacht.

'Het spijt me echt zo erg. Als ik niet zo dom was om de weg over te lopen, dan had je me helemaal niet moeten wegduwen en dan lag je hier nu niet. Dit is allemaal mijn schuld. Ik begrijp echt heel goed dat je kwaad bent.' Ik zie hoe rood haar ogen zijn. Ik wist niet dat ze hier mee zat. Heeft ze echt schuldgevoel over deze situatie?

Lulu neemt nog eens diep adem en merkt dan pas op dat we hier niet alleen zijn. Ze schrikt hard van de mensen die voor het bed staan. 'Oh my god, jullie zijn waarschijnlijk zijn familie.' Ze laat me meteen helemaal los.

Lulu neemt een paar stappen naar achter. 'Sorry dat ik hier was. Jullie willen waarschijnlijk gewoon bij hem zijn. Dus ik ga maar eens.' Ze wijst naar de deur en draait zich verschrikkelijk snel om. Zo snel dat ze volgens mij de deur niet zag staan.

Ze botst als een echte gek met haar neus tegen de deur. Dat zag er wel heel hard uit. 'Alles oké?' vraag ik als ik echt wel zie hoe hard ze tegen die deur is gelopen. Ze steekt een duimpje op en loopt dan uit de kamer. Nu zonder tegen de deur te lopen. Ik laat een klein grinnikje achter. Ik vond dat best wel schattig.

'Wel, dat was interessant. Wie was dat?' vraagt Jenna meteen. Oké, dit was misschien niet zo slim. Nu krijg ik een hele vragenronde over haar. Ze gaan er waarschijnlijk direct meer in zien dan dat er is. 'Dat was Lulu. Ze is mijn partner tijdens de missies.' Emily komt naast me staan en merkt Lulu's gsm op. Ow, die ligt hier nog. Tja, ik zal ze straks wel teruggeven.

'Lulu? Dat is een rare naam,' zegt mijn vader. Ik moet hem wel gelijk geven. Ik hoor die naam ook niet erg veel. 'Haar echte naam is Luella Walker. Maar iedereen noemt haar Lulu,' leg ik uit.

'Oké, we praten straks verder over haar want wat dat net was, dat was niet niets. Ik ga nu meteen een dokter halen om te kijken hoe het nu verder moet. Dat is natuurlijk het belangrijkste,' zegt mijn overbezorgde moeder.