Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~24: Lulu

"Ik heb het opgezocht en ze hebben het lichaam eerst onderzocht om de oorzaak te zoeken hoe hij is vermoord. Daarna hebben ze hem begraven in Central Coast, niet ver van waar het ongeluk is gebeurt. Daar in de buurt moeten jullie een paar sporen zoeken.'

We zijn nu opdracht 2 aan het bespreken. Charlotte heeft hem net uitgelegd. Het lijkt allemaal niet zo moeilijk. We moeten niet vechten of een confrontatie aan gaan met iemand.

Dus dinsdag wordt een chill en rustig dagje. Natuurlijk moeten we wel op alles letten want daar kan wel eens informatie liggen die ons kan helpen. We zullen wel zien hoe het gaat.

'Wij zitten zoals de eerste opdracht in een busje om te kijken hoe het gaat. Als jullie iets vinden, wat dan ook, meldt dat dan direct aan ons. Charlie, jij zit er ook bij. We willen ook dat jij erbij bent om te kijken naar de beveiligingscamera's.' Rosie gaat verder met het bespreken van de taken van iedereen.

'Wat maakt het eigenlijk dat jullie denken dat daar iets belangrijks ligt?' 'Wat bedoel je?' Vraagt Charlotte aan me. 'Wel, het lijkt me dat deze moordenaar een psycho is. Dus waarom zou hij bij één van zijn slachtoffers iets laten liggen dat ons kan helpen?'

Ik snap niet waarom we bij zijn graf iets moeten gaan zoeken. 'Ik snap je punt. Maar Lulu, we hebben helemaal geen andere ingang. We hebben helemaal geen idee wie de moordenaar is. We moeten toch ergens beginnen, niet?' 

Ik knik en zeg dat het oké is. 'Wel, dan hebben we alles gezegd. Vergeet de afspraak niet. Dinsdag 24 september om 5 uur in Central Coast,' noemt Rosie één voor één de informatie op. Ik en Jack staan allebei recht en vertrekken naar de deur. 

Charlie moest nog een tijdje bij Charlotte en Rosie blijven om nog wat dingen te bespreken in verband met zijn taken. Wanneer ik en Jack buiten zijn, ringelt zijn gsm. Jack pakt zijn gsm uit zijn broekzak en neemt op. 

Dit is best wel awkward. Moet ik op hem wachten om naar huis te gaan of mag ik door gaan? Ik besluit maar gewoon verder te gaan. Hij zal wel wat dingen te doen hebben. Natuurlijk vang ik een paar dingen op wanneer ik langs hem liep.

Hij begon zijn telefoontje met "Hey Jenna". Dat is wat hij zei. Je gaat me toch niet vertellen dat die jongen een vriendin heeft, terwijl wij samenwonen. Dat zou ik niet kunnen verdragen. 

Als ik zijn vriendin was, natuurlijk. Ja, ik ben nu niet jaloers of iets. Dat zou echt belachelijk zijn. Hij is mijn partner voor mijn werk dus ik kan daar absoluut geen romantische relatie of iets anders mee hebben. Dat zou het heel raar maken.

Ik besluit maar gewoon naar huis te gaan. Ik zou misschien wel nog eens kunnen gaan shoppen. Dat is best wel lang geleden. Gewoon een keertje in mijn eendje om mijn gedachten te verzetten. Ja, dat gaan we doen. 

Ah kak, ik en Jack zijn samen gekomen. Hij heeft me gebracht met zijn auto. Shit, nu kan ik helemaal niet naar huis. Wow, Lulu, wat ben je er weer bij met je gedachten. 

Tja, dan maar een ferme wandeling. Dat zal me weleens goed doen. Ik heb het nodig. Want ik heb ook totaal geen zin om te wachten tot die jongen klaar is met bellen met zijn vriendin. Euhm, sorry maar dat duurt waarschijnlijk uren.

Met airpods in mijn oren luister ik onderweg muziek. Als ik zo rustig muziek aan het luisteren ben, moet ik me altijd inhouden om niet mee te beginnen zingen. Soms gebeurt dat wel eens dat ik me niet kan inhouden en gewoon spontaan begin mee te zingen. 

Vele mensen kijken me dan heel raar aan. Maar ja, dat is hun probleem. Wanneer ik ongeveer halfweg ben, zie ik een vrouw wat papieren oprapen. Het ziet er niet echt gemakkelijk uit. Ik steek mijn airpods even weg en begin haar te helpen. 

Ik geef de papieren die ik heb opgeraapt één voor één aan haar. Haar mondhoeken krullen een klein beetje en ze pakt de papieren aan. Ik kijk in haar ogen. Haar blauwe ogen zijn helemaal opgezwollen en rood. Het lijkt er op dat ze best veel gehuild heeft.

De vrouw ziet er niet ouder uit dan vijftig. Haar blonde, korte haren vallen mooi tot op haar schouders. Het zwarte lange kleed bedekt haar lange benen. We staan beide op en ze bedankt me een aantal keren.

'Dat is geen enkel probleem. Hopelijk gaat het snel beter met u,' zeg ik vriendelijk tegen haar. Ze knikt en stapt naar haar auto. Ik vraag me af wat er met haar is gebeurt. Het zal in ieder geval iets ergs zijn. 

Wanneer ik eindelijk na de lange rit thuis aankom, zie ik Charlie en Jack in de zetel liggen. Serieus, hij heeft zich dus niet eens afgevraagd of ik een lift moest hebben, of hoe ik thuis zou komen.

Ik besteed er geen aandacht aan en ga direct naar mijn kamer om wat extra geld te halen. Daarna ga ik naar de keuken voor mijn autosleutels. Zou ik hen moeten vertellen waar ik naartoe ga? Waarschijnlijk kan het hun weinig schelen. 

Ik pak mijn tas en stap naar de voordeur. 'Waar ga je naartoe?' vraagt Jack aan me. Ik draai me om. 'Ik ga shoppen,' vertel ik hem koud. Sorry hoor, maar hij liet me alleen 3 km wandelen naar huis. Dat was best wel een lange tocht.

'Moet ik je brengen, of iets?' Charlie kijkt hem met een rare blik aan. Ook ik sta versteld van zijn voorstel. Wilt hij me nu ineens wel helpen? God, Lu, waarom ben je zelfs 'boos' op hem. Het is niet dat hij om je moet geven. Je kan prima zelf thuis komen.

'Nop, ik ga zelf met mijn eigen auto. Ik zie jullie straks.' Ik zwaai naar hun beide en loop dan uit de voordeur. Ik stap in mijn auto en vertrek naar het winkelcentrum.

—-—

En hoe gaat het met m'n lezers? Alles nog oké. Waarschijnlijk hebben de meesten nu school dus vragen of alles oké is, is wat dom. Kop op, blijven doorgaan. Ook al wil iedereen terug dat het 1j juli is. :((

xoxo C.S.