Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~27: Lulu

Dit kan ik nu echt niet aan. Het is allemaal mijn schuld. Als ik nu niet zo dom was om achter hem aan te gaan, dan was dit nooit gebeurt. Hij ligt daar voor zijn leven te vechten door mij. Ik heb dit veroorzaakt. Hij heeft me gewoon gered. Ondanks dat we het in het begin nooit hebben kunnen vinden. Ondanks ons super gênant moment deze ochtend, heeft hij ervoor gekozen om me achter na te rennen en me te redden van de auto die op me afkwam.

'Is alles oké met jou? Zou je niet beter even rusten?' Charlotte en Rosie zijn heel ongerust over ons beide. Ik zit hier al twee uur op hem te wachten. Hij ligt nog steeds in de operatiekamer. 'Zou je niet best luisteren naar wat de dokter zegt.' Charlotte komt naast me zitten en bekijkt mijn hoofd.

Natuurlijk ben ik niet voor niets bewusteloos geworden. De dokter heeft gezegd dat ik een kleine hersenschudding heb maar dat kan me nu echt niet schelen. Ik wil er voor Jack zijn als hij uit zijn operatie komt. Dit is ook gewoon mijn schuld.

Mijn gezondheid boeit me nu echt niets, als hij maar oké is. 'Nee, ik wil er voor hem zijn als ze klaar zijn,' zeg ik tegen hun beide. Ik zucht nog eens diep en leg mijn hoofd in mijn handen. Charlie komt naast me zitten en begint me te troosten. 'Hey, hey, dit is niet jouw schuld, oké?' Ik weet dat hij me wil troosten maar alles wat hij nu zegt is voor mij één grote leugen.

'Natuurlijk is het mijn schuld.' Door mijn snikken heeft hij waarschijnlijk niet gehoord wat ik heb gezegd maar ook dat kan me nu weinig schelen. 'Je moet niet zo denken. Het was gewoon een stom ongeluk.' Ik trek zijn handen weg en sta op. Mijn opgekropte gevoelens moeten er nu echt uit.

'Ben je achterlijk?! Als ik niet zo dom was om een fucking autosnelweg over te steken met duizende auto's, dan lag hij er niet. Dan had hij me ook niet moeten redden. Dan was deze kutsituatie NOOIT GEBEURT?!' Ik ben zo kwaad op mezelf. Ik weet niet of ik mezelf kan vergeten als er iets heel ergs met hem gebeurt. Stel dat hij nooit meer wakker wordt, stel dat hij geheugenverlies heeft, dat hij me niet eens herkent.

Mijn bloed kookt in de bloedvaten van mijn aders. Ik kan dit echt niet aan. Ik zal mezelf nooit kunnen vergeven. Mijn vuisten beginnen ook echt te branden en ik heb zin om iets te slaan. Dat lucht misschien op. Ik zie een vrij onstabiele stoel en ik maai hem gewoon weg met mijn vuist. Ik zweer je als ik echt kwaad ben, kan ik veel dingen doen. Ik wil het liefst dan iets slaan.

Als ik kwaad ben op mezelf, is het nog veel erger. Dan weet ik gewoon dat het mijn fout is en dan ik er niets meer aan kan veranderen. Ik stort recht op mijn knieën neer en begin al mijn miserie weg te wenen. Ik weet dat ik me nu zo hard aan het aanstellen ben maar nu heb ik gewoon zoveel verdriet en spijt over wat Jack betreft.

Mia, die er net aankwam met een paar koffies, vangt me net op tijd op. 'Het komt goed, schat.' Ze knuffelt me stevig en geeft me steun wanneer ik die nu net nodig had. Charlie helpt me ook wat, ondanks ik heel hard tegen hem ben gegaan. Sorry daar ook voor, Charlie.

-een paar uur later-

'Jack Anderson?' De dokter roept de familie en vrienden van hem. We lopen met zijn 5en naar de dokter. Rosie heeft ook de ouders en familie van Jack gebeld. Door de afstand konden ze natuurlijk niet direct komen maar ze zijn op weg. 'Ja?' zegt Rosie tegen de dokter. Ik ben zo zenuwachtig op dit moment. Het kan niet zijn dat er iets heel heel erg is, toch? Jack is heel sterk. Hij kan dit toch wel aan.

'We zijn klaar met de operatie en alles is goed verlopen. Hij is vrij stabiel maar hij is nog bewusteloos. Het kan zijn dat hij binnen een paar uur wakker is maar het kan ook een aantal dagen duren. Het kan ook zijn dat hij voor een stuk langer in die coma blijft. Op het gebied van verwondingen is alles ook vrij stabiel. Zijn linkerenkel is gekneusd samen met zijn rechterpols. Dat komt met tijd wel goed. Zijn ribben zijn vrij hard gekneusd dus dat kan veel langer aanslepen. Voor de rest een paar verwondingen op zijn hoofd en vrij wel overal op zijn lichaam.'

De dokter geeft uitgebreid informatie over alles. Iedereen staat er bij met een bang hart. Toen de woorden 'stuk langer' en 'coma' kwamen, zag ik het al niet meer zitten. Door mij ligt hij misschien eeuwig in een coma.

Met gekneusde ribben moet je natuurlijk ook niet lachen. Ik voel me zo verschrikkelijk schuldig. Ik heb dit allemaal verricht. 'Mogen we hem zien?' vraagt Rosie aan de dokter. Hij knikt en mijn hart staat even stil voor een moment. Ik weet niet of ik hem kan zien zonder in te storten. Ik vind dit namelijk zo erg en zeker omdat dit allemaal mijn schuld is.

'Liefst alleen familie en dichte vrienden,' zegt de dokter. Rosie vertelt hem dat de familie hier nog niet is. Rosie laat mij wel gewoon mee gaan omdat ik hier misschien het meest aan kapot ga. Charlie mag ook mee en met zen 3en gaan we binnen in zijn kamer.

Wanneer ik Jack op het bed met zijn ogen toe zie liggen, komen de tranen weer vanzelf. Hij ligt er zo vredevol. Zijn handen liggen naast zijn lichaam. Hij ademt gelukkig nog heel regelmatig. Ik zie dat Charlie het ook heel moeilijk krijgt om zijn beste vriend zo te zien.

Dat is natuurlijk heel logisch. Ik ken hem nog maar een maand. Hij kent hem al bijna zijn hele leven. Rosie kon ook geen traan bedrukken. Zij kent hem ook al vrij lang. Bij ons beide is onze relatie met onze bazinnen helemaal niet formeel.

Wanneer Charlie en Rosie hem wat hebben verteld, komt ook Charlotte en Mia even binnen. Ik heb gezegd tegen Rosie dat ik hier graag wil blijven. Ze was meteen ongerust. Ze zei dat ik ook aan mijn eigen gezondheid moest denken met mijn hersenschudding maar ik was vastberaden en heel koppig.

Mia ging meteen naar mij om mij te steunen. Ze kent natuurlijk Jack niet echt persoonlijk maar ik ben heel blij dat ze er is. Charlotte heeft ook haar zegje gedaan.

-een uur later-

Ondertussen zit ik op een stoel met de hand van Jack in mijn hand. Ik wil hem gewoon niet loslaten. Ik voel me zo schuldig en ik wil zo graag dat hij snel wakker word. Dat zal natuurlijk niet zo'n leuke verwelkoming zijn voor mij. Hij zal wel heel kwaad zijn.

Ik kijk op mijn gsm en zie dat het al ondertussen drie uur 's nachts is. Ik heb echt geen zin om naar huis te gaan, zeker niet nu hij er niet meer is. Ik moet nu gewoon bij hem blijven. Voor mijn eigen hart wat te laten rusten en misschien helpt het hem wel om sneller wakker te blijven.

Ik heb ooit in een film gezien dat wanneer iemand in een coma ligt dat je daar zoveel mogelijk moet tegen praten. Daarom ben ik hier nu heel random shit aan het vertellen tegen hem. Misschien helpt het, geen idee.

Je weet maar nooit.

—-—

Hopelijk wordt hij snel wakker.

xoxo C.S.