Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~45: Lulu

2 dagen geleden. 2 dagen geleden heb ik te horen gekregen dat ik een zus heb. Moet ik het geloven? Kan ik Olivia vertrouwen? Is dat zelfs een vraag, natuurlijk kan ik dat niet. Heb ik een keus? Absoluut niet. Als ik nu vertel aan Charlotte en de andere wat zij tegen mij heeft gezegd, ben ik dood. Ik twijfel niet aan haar beloftes die ze gemaakt heeft in het geval dat ik iets fout doe. Ik heb geen keus om haar te vertrouwen. Ik zal dit voor mezelf moeten houden en doen alsof er niets aan de hand is.

Gisteren heb ik er de hele dag aan gedacht. De agenten werden af en toe wel een beetje zot van mij. Ik heb hen eigenlijk subtiel om raad gevraagd. Ik heb hen gevraagd welke straf ze mensen kunnen geven voor het bedreigen van mensen. Het was nog al een vaag antwoord. Agent Brown zei tegen me dat dat volledig van de situatie afhangt. Maar dat er wel serieuze straffen op staan als het gaat om het bedreigen van iemands leven. Dus ja, veel help was dat ook niet direct.

Charlotte en Rosie hebben verteld aan mij en Jack dat we dringend actie moeten ondernemen. Ze willen dat dit voorbij is. Rosie heeft gezegd dat we ongeveer genoeg bewijzen hebben die we aan de politie kunnen geven om ze vast te zetten. Ik kan niet wachten tot ze vast zitten. Ik wou dat dit al voorbij was. Het kan wel zijn dat ze iets weten over mijn verleden, maar ik heb 7 jaar kunnen overleven zonder te weten wat er gebeurt is. Waarom zou ik dat dan ineens wel moeten?

Jack steunt me heel erg hierin. Ik weet heel zeker dat ze allemaal iets gehoord hebben voor ik de camera afzette. Ik ben wel opgelucht dat ze er niet te veel over vragen. Volgens mij heeft Jack het door dat ik er niet over kan praten. En Charlotte, zij weet heel zeker dat ik hier totaal niets over wil zeggen. Ik ben hun heel dankbaar dat ze me niet pushen. 

Het is nu 4 uur. Ik en Jack liggen dicht bij elkaar in de zetel. Van zo'n momenten hou ik echt heel hard, gewoon de kleine dingen die koppels doen. 'So, wat wil je nog doen vandaag?' vraagt Jack ineens. Ik denk diep na. Ow, ja goed nieuws, ik heb mijn stem terug. Gisteren begon ik al wat hees te praten en vandaag is hij helemaal terug.

'Ik kan vanavond koken.' Ik heb nog maar weinig gekookt sinds we samen wonen. Het is niet dat ik het niet kan. Het is ook niet dat ik het niet leuk vind. Ik heb er soms gewoon geen tijd voor. Meestal bestellen we iets of gaan we uit eten. Ik heb nog niet vaak voorgesteld om zelf te koken. Jack knikt. Ik sta recht en wandel naar de keuken. Eens kijken wat we hier nog hebben liggen. Er ligt niet veel in de koelkast en als ik de kast open doe, ligt er niets in. Dat is dus een klein probleempje.

'Wel, dat is jammer. We hebben helemaal niets in huis.' Ik ga nog eens alles af. Jack staat ook recht en stapt naar me toe. 'We kunnen boodschappen gaan doen.' Jack sluit me op tussen zijn lichaam en het aanrecht achter me. Waarom maakt hij van zo'n normaal gesprek, zo een sexy spanning. Ik kan gewoon niet ademen als hij zo dicht tegen me staat. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet leuk vind.

'We?' vraag ik aan hem omdat het lijkt alsof ik het niet goed heb verstaan. Hij knikt en pakt mijn hand vast. Hij stapt de tuin in. Jack gaat naar het tuinhuis en komt buiten met twee fietsen. Waar komen die vandaan? Ik wist niet eens dat we een tuinhuis hadden. 'Voila.' Hij zet een fiets voor mijn neus. 'Hoe kom je daaraan?' 'Die stonden al die tijd in het tuinhuis.' Ik kijk hem raar aan. 'Ben je nog nooit in het tuinhuis geweest?' Ik schud mijn hoofd en lach. 'Maar wat met al de boodschappen? Hoe gaan we die op de fiets krijgen?' vraag ik hem. 'Geen nood, ik heb een mandje en een draagzak. De winkel is niet eens zo ver. Dus komaan, chop chop.' Hij slaagt op mijn kont en zet zich op de fiets. Ik lach en stap zelf ook op de fiets.

In de winkel gaan we de rekken af. 'Wat wil je eten?' vraag ik. Dat hebben we nog niet eens beslist. 'Wat kan je maken?' vraagt hij. Ik denk na. Ik kan niet veel maken want de meeste dingen mislukken. Ik zie tomatensaus in de winkel staan en denk net aan iets. 'Ik kan lasagne maken.' Hij hoeft niet te weten dat dat bijna het enige gerecht is dat ik kan maken. 'Perfect.' We gaan verder met de boodschappen.

Als we thuis zijn begin ik direct aan de lasagne. Jack helpt me hier en daar. Wel, helpen is veel gezegd. Hij zit me meer af te leiden door me af en toe te kussen. Hij kan ook totaal niet van het eten afblijven. Jongen, hij is ongeduldig. Als we klaar zijn met eten, complimenteert Jack me. Ik ben heel blij dat de lasagne gelukt is. Anders zou ik wel serieus afgaan. 

Als ik alles afruim, helpt Jack me. We lachen en spelen met elkaar. Ik ben echt zo gelukkig met hem. Ik kan niet geloven dat ik zijn vriendin ben. Jack komt achter me staan en geeft me een back hug. Hij sliert zijn armen rond mijn middel en rust zijn kin op mijn schouder. Terwijl ik nog steeds borden zit af te drogen, kan ik me ondertussen totaal niet concentreren als hij als een aapje rond me hangt. Ik draai me om en Jack geeft me een snelle zoen op m'n lippen. Omdat ik het helemaal niet had verwacht, trek ik een raar gezicht. Hij geeft me een knipoog en vertrekt dan weer.

Oh, no, boy. You're not getting out of this. Ik pak zijn hand en draai hem om. Ik smash mijn lippen op de zijne. Ook hij is verrast maar herpakt zich snel. De handdoek die ik vast heb, laat ik op de grond vallen zodat ik mijn armen rond zijn nek kan leggen. Jack komt dichter bij me. De ruimte tussen ons verdwijnt. 

—-—

xoxo C.S.