Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~52: Jack

Ik hield van haar. Ik hield van haar. Correctie, ik hou van haar. En wat doet ze? Ze verraad me. Niet alleen mij, maar de hele organisatie. Dat is dus waar ze de hele tijd mee bezig was. Daarom had ze schrik om naar de missie te gaan. Ze had schrik dat we allemaal zouden te weten komen wat voor leugenaar ze is. Waarom heeft ze het überhaupt verteld? Het is niet omdat het je familie is door bloed, dat je niet meer moet denken aan je vrienden en familie door hart. Wat dacht ze toen ze alles vertelde aan Cliff en Olivia?

Waarom hield ze me zelfs voor de gek? En waarom trap ik er dan nog eens in? Al die onzin die ze me ooit heeft verteld. En dan nog eens voor de missie zeggen dat ze van me houdt. Laat me niet lachen. Alles was 1 grote leugen voor haar. Ze kon niet wachten om terug bij haar moordenaars-familie te gaan. Niet te geloven dat ik dat meisje vertrouwde. We hebben in godsnaam samen geslapen. 

Na de hele uitleg die we van Olivia hebben gekregen in verband met de leugens die Lulu ons heeft verteld, ben ik weggelopen. Het plan was toch al serieus mislukt en ik denk niet dat we ze ooit nog eens achter de tralies gaan krijgen als Lulu ons de hele tijd verraad. Ik had gewoon nooit naar Australië moeten komen. Dat is waarom ik nu ook terug ga, terug naar huis, terug naar Amerika, terug naar mijn echte familie. 

Natuurlijk heb ik eerst mijn spullen gepakt. Ik dacht er nog aan om het niet te doen maar ik kan niet weggaan en alles vergeten. Ik zal de geur en de geest van Lulu nog één keer moeten doorstaan in het huis. Daarna hoef ik haar nooit meer te zien. Ik verwachtte ook niet eens dat ze achter me aan ging. Ik had een beetje hoop. Misschien moest ze het wel vertellen. Misschien had ze geen keus. Maar omdat ze me niet is gevolgd, weet ik zeker dat ze me niet meer wilt. Niet te geloven dat ik mijn hart zo heb kunnen laten breken door zo'n leugenaar. 

Als ik bij ons huis ben, pak ik al mijn spullen. Het duurt even want de laatste dagen sliepen we altijd in het grote bed waardoor ik daar een paar dingen heb rondgeslingerd. Alle herinneringen komen langzaam op in mijn hoofd. De eettafel, de keuken, de zetel, de badkamer, mijn kamer, de grote kamer, overal zijn we geweest. Overal hebben we wel een paar herinneringen gemaakt. Daarom moet ik hier zo snel mogelijk weg. Ik kan het hier niet aan. Ik ga hier dood van verdriet als ik nog langer in Australië blijf. 

Ik loop naar buiten met al mijn spullen en spring in de auto. Het is best wel laat dus ik hoop dat de garage open is. Deze auto is niet van mij dus ik moet hem zo snel mogelijk terug brengen. Ondertussen zoek ik op mijn gsm de vroegste vlucht terug naar Amerika. Wauw, om 12 uur vliegt er een vliegtuig naar Dallas. Perfect, van daar uit kan ik zelf wel naar huis gaan. Ik bestel snel tickets, hopend dat er nog plaats is. Voor 1 persoon moet dat meestal wel lukken. Gelukkig waren er nog een paar plaatsen dus heb ik ook een ticket kunnen bemachtigen. Geweldig dat ik dat nog heb kunnen regelen. Ik start de auto en rijd naar de garage waar ik deze auto heb gehaald. 

Ik parkeer hem met een briefje erbij. Zij zullen het maar moeten oplossen. Ik moet nu naar huis. Ik bel een taxi. 5 minuten later staat hij al voor mijn neus. 'Naar het vliegveld, alsjeblieft,' zeg ik tegen de man die rijd. Ik steek al mijn spullen in de koffer en ga op de achterbank zitten. Ondertussen kijk ik naar buiten. Man, ik ga het hier toch missen. Australië was zeker mooi. Ook al heb ik er niet zo heel veel van gezien door mijn werk, wat ik heb gezien was prachtig. 

Ik probeer zo weinig mogelijk te denken aan Lulu maar het is moeilijk. Ik heb toch wel elke dag met haar doorgemaakt. Ik vind wel dat ze goed kan liegen en acteren. Ik trapte er elke keer in als ze zei dat ze me leuk vond. Wist ze eigenlijk van het begin dat dat haar tante en nonkel was? Deed ze al die tijd een rol voor? En dat accident toen ik haar moest redden? Was dat wel een accident of moest ze me zogezegd uitschakelen? Godverdomme, ik ben nu werkelijk aan alles aan het twijfelen. Mijn gevoel en mijn hart willen nog steeds niet geloven dat ze me zo voor de gek heeft gehouden maar mijn hersenen weten goed genoeg dat ze nooit iets voor me gevoelt heeft. 

'Meneer? Meneer?' Ik kijk op. Wauw, ik zat even ver met mijn gedachten. 'We zijn er,' zegt de taxichauffeur. Ik geef hem het geld en stap uit. Ik pak al mijn spullen en bedank de chauffeur. Ik kijk op mijn gsm. Het is nu 10 uur. Ik kan best al inchecken met mijn valiezen. Ik stap het gebouw binnen en zoek mijn vlucht op het bord. Daar staat die. 

Na een uur heb ik mijn valies ingecheckt, samen met mijn ticket. Nu zit ik te wachten tot ik het vliegtuig binnen mag. Die vrouw van daarjuist heeft gezegd dat je een halfuur op voorrand het vliegtuig mag binnen gaan. Dus ik heb nog een halfuur. Misschien kan ik best eens mijn ouders bellen om te zeggen dat ik terug kom. Goed onthouden, als ik straks een bericht van Lulu binnen krijg, niet openen. Ze gaat me niet nog eens voor de gek houden. 

-16 uur later-

Ik betreed de Amerikaanse vloer met mijn voeten. Ik ben thuis, ik ben eindelijk thuis. Na twee maanden adem ik de Amerikaanse lucht weer in. Ik heb aan mijn ouders verteld dat ik terug kom en ze hebben meteen gezegd dat ze mij gaan komen halen. Ik ben wel verschrikkelijk moe door die vlucht maar ik heb ze natuurlijk wel gemist. 

—-—

OH MY GOD!!! Onze vriendelijke Jack is het afgebold. Terug naar Amerika, dacht hij. Wat vinden jullie van zijn beslissing? Terecht? Of had hij naar Lulu moeten luisteren? 

xoxo C.S.