Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~9: Lulu

'Ga alsjeblieft van me af, wil je!' Ik duw Jack van me af en probeer recht te staan. Wat denkt hij wel niet? Is hij zo onhandig dat hij gewoon op me viel. Hoe kan dat zelfs? Hoe kan het dat ik in twee dagen vier keer tegen dezelfde persoon ben gebotst? Is dit een voorteken of wat?

Jack staat ook op en kijkt verward naar me. 'Mama mia, wat is er gebeurt?' De eigenaar van de pizzeria komt zich er ook mee moeien. Maar ik ben nog steeds bezig met uit te zoeken wat er zonet is gebeurt.

Is hij met eten tegen mij gebotst of had hij mij niet gezien? Ik zie geen gemorste etensresten. 'Ik wou rechtstaan maar deze snul moest zo nodig tegen me botsen waardoor we beide vielen.' Ik probeer de situatie zo goed mogelijk uit te leggen uit mijn perspectief.

'Eum, excuseer. Maar ZIJ was degene die tegen mij botste waardoor ik op haar viel. Het is totaal niet mijn schuld.' En natuurlijk moet de betweter weer beginnen. Moet ik serieus met deze gast samen gaan werken aan een missie? Hij is onuitstaanbaar.

'Nou nou, dat denk ik toch niet. Ik wou gewoon opstaan om te vertrekken maar jij moest zo nodig daar staan. Jij bent wel heel slecht in voor je kijken.' Ik zet een stap dichter bij Jack. Ik wil hier het laatste woord hebben. Geen sprake van dat hij er zo maar mee wegkomt. Ook al maak ik hier een hele scène in een random restaurant. Ik wil deze fight niet verliezen.

'Als jij eerst had uitgekeken voor je ging vertrekken dan had ik niet voor me moeten kijken en had ik gewoon naar mijn tafel kunnen gaan. Het lijkt er op dat je graag tegen onschuldige mensen botst.' Zegt Jack spottend. Hij zet net zoals mij een stap dichter bij mij om het nog meer confronterend te maken.

'Het spijt me maar ik ...' Ik word gestopt door de eigenaar. 'Può essere un po 'più tranquillo per favore? Stanno mangiando qui.' (Kan het een beetje stiller zijn alsjeblieft? Ze eten hier.) De eigenaar roept het naar ons beide. Ik schaam me nu wel een beetje. Ik kijk naar Jack die verward naar de man staart.

'Ci dispiace molto. Ce ne andremo.'  (Het spijt ons heel erg. We zullen gaan.) Zeg ik tegen de man. Hij knikt en gaat terug naar zijn keuken. Ik pak mijn tas en de hand van Jack. Hij kijkt nog steeds heel verward en verbijsterd om zich rond.

'Jij spreekt Spaans?!' Vraagt hij meteen als we buiten zijn. 'Italiaans,' corrigeer ik hem. Hij rolt met zijn ogen. 'Hey, hey, hey?!' Jack begint als een zot te roepen tegen me. Waar heeft die jongen last van?

'Wat?!' Ik duid met mijn handen mijn oren aan in de hoop dat hij nooit meer zo hard gaat roepen. 'Ik heb honger. Ik ging net eten,' klaagt Jack. Nu is het mijn beurt om te rollen met mijn ogen. 'Die man werd al kwaad. Hij zei dat we stiller moesten zijn.'

Ik besluit gewoon te vertrekken omdat ik toch al heb gegeten. Zijn probleem is niet mijn probleem. En daarbij kan ik hem toch niet uitstaan. Maar tot mijn grootste verdriet volgt hij me gewoon. Alsof hij denkt dat ik hem eten ga geven.

'Yow, wat zijn we van plan?' Jack loopt bij mijn zijde terwijl ik op zoek ben naar mijn fiets. Wat is hij irritant. 'Ik heb geen zin in nog meer ruzie. Het was al gênant genoeg in het restaurant. Ik ga nu naar huis fietsen.' Als ik eindelijk mijn fiets heb gevonden, maak ik hem los en rijd hem uit de fietsenstalling.

Jack gaat voor me staan waardoor ik niet kan vertrekken. 'Kan je aan de kant gaan? Dat jij honger hebt is niet mijn probleem.' Hij lacht en komt naast me staan. 'Misschien zijn we slecht begonnen. We moeten tenslotte wel samenwerken om deze opdracht te doen slagen. En jij weet evengoed als mij hoe belangrijk die wel niet is.'

Hij steekt zijn hand uit in de bedoeling om de mijne te schudden. 'Hi, ik ben Jack Anderson. Ik woon al mijn hele leven in Texas in Amerika. Ik ben een huurmoordenaar en deel van de ASS wat staat voor de American Secret Service. Ik kan niet wachten om samen met je te beginnen aan deze interessante opdracht.'

Ik kijk naar mijn hand en probeer de woorden die hij me net heeft verteld te begrijpen. Wilt hij nu opeens vrienden zijn? Daarnet konden we elkaar nog vermoorden als kleine kinderen.

'Tss, ja daag.' Ik sla zijn arm weg en probeer op mijn fiets te klimmen. Met veel moeite geraak ik maar half op het zadel omdat Jack me heeft vastgepakt. Ik stap weer van mijn fiets en geef uiteindelijk toe. Het is voor het goed van de organisatie, denk ik bij mezelf.

'Oké dan, gewoon voor de opdracht.' Ik zucht. 'Hi, ik ben Luella Walker, maar iedereen noemt me Lulu. Ik heb geen idee waar ik vandaan kom want ik heb geheugen verlies gehad tot mijn vijftiende. Nu ben ik 22. Ik heb in die zeven jaar altijd al in Australië gewoond. Ik ben een spion en maak deel uit van de ADS wat staat voor Australian Department of Spies. Ook doe ik wat modellenwerk en fotoshoots. Ik vind het ongelooflijk om met jou samen te werken aan deze geweldige missie.'

Ik schud zijn hand en geef hem een fake smile. Ik vertrouw hem nog steeds niet 100 procent maar het moet maar. 'Wow, sarcastischer kon niet.' Hij grijnst en kijkt me diep in de ogen. 'Mag ik dan eindelijk vertrekken?' Hij knikt en gaat uit de weg zodat ik kan weg fietsen.

Ik ben er zeker van dat de komende maanden zeer hectisch gaan worden. Oh, ja, daar ben ik net achtergekomen.

—-—

Yessss, de examens zijn eindelijk gedaan... Ha, nu nog de punten afwachten :( Even een snelle mededeling: ik ga in de vakantie niet veel kunnen uploaden omdat ik op vakantie ben. Ik heb het heel druk maar ik probeer mijn best te doen. Hopelijk vinden jullie het nog steeds een leuk verhaal. Niet dat veel mensen het lezen ;)

xoxo C.S.