Unexpected Love ✔️ (Undercover Love spin-off) (DUTCH)

~54: Jack

21 oktober. 3 dagen geleden. 72 uur geleden ben ik de liefde van mijn leven kwijtgeraakt. Ik heb het niet gemakkelijk gehad sindsdien. Toen ik terug in Amerika aan kwam, heb ik helemaal niets gezegd tegen mijn familie. Ze hebben geen idee van wat er gebeurt is in Australië. Ik kan het gewoon niet zeggen. Ik kan het niet over mijn tong laten rollen. 'Lulu heeft me verraden.' De woorden slik ik telkens in als ik het luidop wil zeggen. Na drie dagen kan ik het nog steeds niet geloven. Lulu zal nu wel lekker aan het feesten zijn met de Colemans. 

'Jack, ik heb eten voor je gemaakt.' Mijn moeder klopt op mijn deur. Ik zeg niets. Ik hoor haar het bord neerleggen. Ze wandelt de trap af. Toen ik was aangekomen had ik geen zin om terug alleen te wonen. Ik heb gevraagd aan mijn ouders of ik terug in mijn oude kamer mocht komen. Gewoon even, tot de wonde die in mijn hart zit iets kleiner is. Maar veel gezelschap hebben ze aan mij ook niet. Ik heb me helemaal opgesloten van de wereld. Niemand kan met me praten. Ik laat niemand in. 

Jenna heeft een paar keer geprobeerd om met me te praten maar ik had er nooit zin in. Ik weet dat ze al een vermoeden heeft aan wat het kan liggen. Ik heb zoiets nog nooit gedaan en waarschijnlijk denkt ze dan alleen maar aan liefdesverdriet. Waar ze inderdaad gelijk om heeft, alleen is het geen liefdesverdriet, ik ben kwaad. Ik ben heel kwaad op haar. Dat ze gelogen heeft, dat ze me alles heeft laten geloven, dat ze me heeft verraden en het ergste waarop ik boos ben is dat ik van haar hou. Hoe graag ik het zou willen, ik kan haar niet vergeten. 

Bij alles wat ik doe denk ik aan haar. Als ik in mijn bed lig, probeer ik me altijd in te beelden hoe het nu met haar zou zijn. Zou ze blij zijn dat ze me dit heeft aangedaan? Of zou ze toch nog een beetje schuldgevoel hebben? Wat zeg ik toch? Ze heeft nooit iets voor me gevoelt. De telefoontjes van Charlotte en Rosie ben ik ook aan het negeren. Ze gaan me toch vragen om terug te komen om Olivia en Cliff uit te schakelen, maar ik weet dat ik hun en Lulu nooit meer onder ogen kan komen.

'Jack? Je moet nu toch echt wel eens met ons gaan praten.' Ik hoor de stem van mijn vader. 'Je hebt in drie dagen niet meer gegeten, gepraat, en ik betwijfel of je wel echt slaapt. Wat is er gebeurt in Australië?' Misschien was hier wonen toch niet zo'n goede optie. Ik word constant lastig gevallen. Hij heeft wel gelijk. Ik kan gewoon noch eten noch slapen noch eten. Als dit nog lang gaat voortdoen, weet ik niet meer wat ik moet doen. Ja, dat weet ik nu ook al niet meer. 

-de volgende dag-

Ik zucht en kijk naar het licht in mijn kamer. Alweer een slapeloze nacht achter de rug. De hele tijd zie ik het gezicht van Lulu toen Olivia vertelde wat ze had gedaan. Ik vind het eigenlijk best goed dat ik daar de hele tijd aan denk. Ik ben verschrikkelijk bang dat ik haar gezicht ga vergeten. Maar dat moet ik juist doen want als ik haar niet vergeet dan ga ik dood van eenzaamheid. Ik kijk op mijn gsm naar de tijd. 6:00, wel dat is wat later dan gisteren. Mijn gsm gaat weer af met een telefoontje van Charlotte. Ik heb toch helemaal niets te doen dus we zullen maar eens opnemen.

'Hallo?' 'OMG, Jack, eindelijk, waar ben je, jongen? We hebben je nodig,' zegt Charlotte snel achter elkaar. Wel, ik had niet anders verwacht dan dat ze dat gingen zeggen. 'In Amerika,' zeg ik koud. Ze schrikt. 'IN AMERIKA?! Ben je gek geworden?' Ze schreeuwt mijn oren er allebei af. 'Nee, helemaal niet. Hoe kon ik daar nog langer zijn?' zeg ik haar. Charlotte zucht en begint te praten.

'Jack, er is iets verschrikkelijk gebeurt met Lulu. We hebben net een filmpje gezien dat Olivia ons gestuurd heeft. Ze houdt Lulu gevangen. Ze ziet er echt niet goed uit. Ik zal het filmpje direct naar je doorsturen. Olivia wilt met ons afspreken. Ik heb geen idee waarom. Waarschijnlijk om ons nog meer voor schut te zetten. Maar deze keer gaan we terug vechten voor Lulu. Ze mag ons dan wel verraden hebben maar ik weet zeker dat ze geen keus had. Jack, kom alsjeblieft terug naar Australië. We hebben je nodig. Lulu heeft je nodig.' 

Charlotte legt af en ik bekijk meteen het filmpje dat ze me gestuurd heeft. Op het filmpje zie ik duidelijk dat Lulu bewusteloos in een cel ligt. Ze heeft allemaal wonden en blauwe plekken op haar lichaam. Ze heeft nog steeds dezelfde kleren aan die ze vrijdag aan had. Zit ze daar al drie dagen opgesloten? Haar gezicht zit vol met bloed. Mijn hart doet pijn als ik hier naar kijk. Ben ik al die tijd boos geweest op Lulu terwijl zij daar ligt weg te kwijlen door Olivia? 

Hoe harteloos kan je zijn als je je nichtje bijna dood slaat? Op het einde zien we Olivia die zegt dat ze wil afspreken. Ook zij ziet er niet zo best uit. Haar gezicht is helemaal rood en op haar voorhoofd staat een grote blauwe plek. Zouden die twee gevochten hebben? Ik stop het filmpje even en op de achtergrond zie ik Cliff buiten adem op de grond zitten. Ook zijn gezicht hangt vol bloed. Wat is Olivia allemaal aan het doen? 

Ik loop uit mijn kamer naar beneden. Daar zie ik mijn hele familie aan de tafel zitten. Als ik beneden ben kijken ze me verbaasd aan. 'Jack, je bent ben...' Ik onderbreek mijn moeder door gewoon weg te lopen. Ik spring in mijn auto en begin te rijden. Ik moet Lulu redden. Ik moet haar gaan halen van die verschrikkelijke plek. Geen tijd te verliezen, ik moet nu naar het vliegveld. Wacht maar Lulu, Ik kom je halen, schatje. En ik beloof je dat ik nooit meer zal wegrennen als ik het hele verhaal niet ken.

—-—

oelala, Jack heeft het licht gezien. Zal hij op tijd komen? 

xoxo C.S.