İPE ASILAN HAYATLAR (DÜZENLENİYOR)

AB-I EFSUN

Karanlığın rıhtımlarında,çok kere dolanıp takılmıştım.Etraf,sessizlik bulvarıydı.Sis yeryüzünün beyazlığını çoktan yok etmişti.Işığın,merhamete ihtiyacı yoktu.Attığım adımlara gözüm seğirince,ne zaman bana bu kadar yabancı olmuştu?Bu kaldırım taşlarında ki adımlar bana mı aitti?Yoksa ruhumun içinde bir emanet miydim?Parametre olan kaygım,bakire olan ruhumu arzuluyordu.Olmaması dışında her şey,üstüme o gecenin kaçtığım karanlığında çökmüştü.Umudumun içindeki bir günlük ömrü olan kelebek,hayatımı çalacak olan yüzdeki gözlerle yüz yüze gelmiştim.Titreyerek korkan ben,olacaklardan bir haber değildim.Kalbim ise korkumun kurbanıydı.Ne yapacağıma dair,sağlıklı düşünememiştim o gece.Normalde gözlerim genelde seyre dalmazdı ama hayatımın önceki evrelerini düşündüğümde,küçük odamın ranzalı yatağında küçük penceremden umut yolu arıyordu vezni arayan gözlerim.Teyzem apartmanımız da bir alt katta oturur,öğlen yemeklerine bize gelirdi.Oradayken en son kahkahaya zorlamıştım kendimi.Ama şimdi etrafımı incelediğimde,sanki hayatım çoktan sona ermişti.Aklımın ucundan geçmediği yollarda,kendi hayatımı kurtaramazken,şimdi ise yenilmez bir şavaşçı olmak istiyordum.Zordu,tecrübesizdim.Elimdeki cephaneyi nasıl kullanacağıma dair hiçbir fikrim yoktu.Oysa ki,bünyem ve duygularım kırılma noktasındaydı.Bir şeklide toparlamam gerekiyordu kendimi.Daha düne kadar,lisedeki sıram da oturuyor,tek başıma oturduğum bir sene boyunca,oradaki insanlara alışmam gibiydi şu an ki hayatım.Derin bir nefes alırken,neler olacağına dair,ve bedelini nasıl ödeyeceğiz?sorusuyla kafayı yiyordum.Sanki on yedi yaşımdayken,psikoloğum bir köşede duruyor ve gözlerimin içine bakıyordu.

''Çocukluğunda atlatamadığın bir şeyler var.''

Cümlesi,kulaklarımın vasiyeti gibi kağıdı imzalıyordu.Tekrar etti cümleleri.

''Kafanın içinde,hep kötü düşünceler var.İyi yok.Kötü ve daha kötüsü var.''

Anlattığım şeylerde,çare bulmaya çalıştığımda kendimi rahatlatmak peşinde miydim?Yoksa kendimi ne kadar kandırabileceğime dair,ömür uzatmak mı?Kalemim ise,satırlarda dile geldikçe parçalanıyordu.Yapabileceğim hiç bir şeyde yoktu.''Hiç bir şey.''Bu kadar acımasız olmamalıydı.Ardıç'ı göğsünden ittirip,engelledim.Kapalı olan gözleriyle kaşlarını çatınca,bir an açtı gözlerini.

''Yapamam.''

Cümlesi,kırılacak yağmur tanesi gibi,düşüyordu gökyüzünden yere.

''Neden?''

Nefesi sigara kokuyordu.Burnuma değip geçiyordu,kesik kesik aldığı sigara kokan nefesi.Mavileri ise,yakındayken çok daha iyiydi.Ama bir yanımı da boğuyordu.

''Kolay bir şey değil.''

Odanın içindeki,eşyalarla paylaşıyorduk kötü anıları,yasak arzuları.İçim bir tuhaftı,kalbim sanki bu durumda can çekişiyor gibiydi.Hissettiğim alışılmadık duygumla yüz yüzeydim.

''Biliyorum.''

Sesi,erkeksi ve ruhsuz bir biçimde bahşediyordu dudakları.Suratındaki bakışlar,belli belirsizdi.Mavi olan gökyüzüne,grileri sağanak yağmur bulutlarının emanetiydi.

''O zaman,anlayışla karşılarsın.''

''Belki de.''

Dudaklarını büzdü.Kulağımın memesine,sıcak olan çatlayan dudaklarında ki deriyi hissedebiliyordum.İki dakika boyunca olan sessizlik usul usul sis çöken dağ gibi,kaplıyordu her tarafı.Ardıç'ın sesi kulaklarıma doldu.

''Bir adamın kollarında,ruhun değişecek mi minik?''

Sesi,sert dalga gibi vurup ses dalgası yayılıyordu kulak zarıma.Sanki darbe sonucu zarı patlayıp sağır olmuş gibi hissediyordum.