Nje Fund Me Ty (3)

15

2 muaj. Kishte 2 muaj i qete. Me Xhenin kishte patur thuajse 0 komunikim e nuk mund te kishte qene me i lumtur per kete. As hanin bashke, as uleshin ne divan bashke, as flisnin...asgje. Mund te perplaseshin ndonjehere ne mengjes se bashku nese ai flinte me shume se zakonisht dhe e ndonjehere e gjente zgjuar naten kur kthehej me heret se zakonisht. Kaq kishte qene e tera.

Ja shikonte ne fytyre qe Xheni donte te fliste e te bente nga te vetat. Sic dukej ishte nga ata tipat qe vdisnin nga teprica e energjise po te mos hidheshin e shkundeshin, flisnin e kendonin ose te benin ndonje budallallek tjeter. Megjithate vajza ja kishte dale ta groposte brenda ate energjine e saj te cmendur e kishte qendruar indiferente tere kete kohe.

Vertet qe ishte penduar per cfare kishte bere para dy muajsh por kur shikonte se me ne fund kishte ate rehatine per te cilen kishin rende dakord ne fillim, maskara te quhej sa te donte, por plotesisht i zbehej pendesa. Te pakten e kishte arritur ate qe kishte synuar.

Mirepo, kur Xheni u kthye ne shtepi ate mbremje, ja dha te qarte qe kaq e kishte patur rehatia e tij. Po shkundej e tundej nga lumturia. Hidhej kudo neper dhomen e ndjenjes e perplaste grushtat ne ajer ne shenje fitoreje. Shpresonte vec mos ti fliste.

-O Xhooooon! -pa me nje fytyre me te gezuar se kurre ne drejtim te tij. Ja dhe shpresa e tij. Qekur dreqin kishte filluar te shpresonte njehere? Po binte poshte, vertet poshte.

-Ca ke?-u perpoq te mos tingellonte aq harbut sa zakonisht, duke mos e ditur sa po ja arrinte.

-E ke vene re si i kemi emrat ne? Xheni, Xhoni...iiii , gati njesoj.-vertet qe ishte komplet femije e nuk ngurronte ta shprehte aspak.

Kishte gezimin, energjine, ciltersine e budallallekun e nje femije.

-Mire qe ma the.-hapi frigoriferin dhe mori qe aty nje birre.

-Uaa, u tregove ironik. Nuk the; mbylle. Per here te pare ne jeten tende. Nje birre dhe per mua. Do festoj akoma.-beri dhe ajo ne drejtim te frigoriferit duke ecur e duke u lekundur.

-Je tapllos ti e?-studioi gjendjen e saj. Mezi ruante drejtpeshimin.

-Tape tashi...eshte fjale e madhe. Por...por, kam festuar. Jam ne qejf. Jam e lumtur. Kam pushtuar boten. Edhe ty te urrej pak po pak fare me pak.-mori birren, e hapi dhe ktheu nje gellenjke.

-Mire.-qe e vetmja pergjigje qe i dha.

-Si mire? Sa rob leshi qe je ti. Ka njeriu pak kureshtje, flet pak...ti hic. Po a nuk do me pyesesh pse jam e lumtur? -mblodhi buzet e lagura prej alkoolit e zgurdulloi syte. Te kishte qene me i ri e me budalla, edhe do kishte mbaruar ne vend per fytyren e saj ne ato caste. Nuk dyshonte qe kishte plot djelmoshe qe do linin koken pas kesaj femre.

-Po te thashe qe nuk me plas shume, a do e mbyllesh halen e do me lesh rehat?-ja dhe harbuteria e tij e perhershme. E kishte te tijen, nuk kishte ndermend ta largonte.

-Hmm, jo...ku eshte pare keshtu. Une jam e lumtur e duhet ta shpreh sa e lumtur jam. Po e mbajta perbrenda, me kthehet ne trishtim pastaj. A do qe te jem e trishtuar? -e pa me mosbesim, duke e bindur edhe njehere tjeter se e kishte nje dell cmendurie nder vete.

- Do filloj te besoj ne Zot me duket.-shkundi koken. Duhej ndonje superfuqi qe ta bente te permbyllte nje vit me kete femer.

-Pse nuk beson ne Zot ti njehere? U bere ti...ca te ka bere Zoti ty njehere? Majmun, ne flaket e ferrit ke per tu djegur. -tha me nje ton dramatik fjalet e fundit duke ngritur gishtin tregues lart sikur te qe duke i dhene denim me vdekje.

-Mo m'caj koken me gjithe Zot.-valeviti doren perpara. Budalliqet e Xhenit perfshire me lartmadherine e budallenjve, ishin nje kombinim qe mund ta bente lehtesisht me dhimbje koke.