Nje Fund Me Ty (3)

20

-Meqe me prishe ditelindjen, do pish me mua. Dhe do me japesh muhabet.-Xheni kishte ndalur ne nje supermarket me justifikimin qe i duhej nje shishe uje menjehere, por vec me uje qe nuk qe kthyer.

-Ce ke gjithe kete qejf me fol? A ha gazeta tere naten?

-Po ti pse nuk ke qejf? Une vdes te flas.-buzeqeshi ndritshem, si nje femije i lumtur.

Te kalonte nga inati ne terbim; nga terbimi ne merzi e nga merzia ne gezim, vec Xhenin kishte pare. Lemsh emocionesh, ja se c'ishte. Kur e kapte terbimi Xhonin, i duheshin ca dite te mira qe te qetesohej plotesisht, mbase jave fare.

-Hic se kisha vene re. -shkundi koken me ironi.

-He se do pime. Ditelindja ime ka kaluar por pune e madhe; prape pime ne.-i zgjati nje shishe me uiski. Pervete kishte blere vere.

Mori shishen i lumtur qe te pakten do kishte me cfare te mbyste acarimin e llomotitjeve te saj te pafundme. Se pse dreqin e kishte pare jeta te arsyeshme qe ti ngecte ne shtepi nje llafazane te cmendur qe nuk i shterronin kurre energjite, ai nuk dinte te thoshte.

-Xhon, me trego ndonje gje per veten.-perplasi duart gjithe gezim.

-E le perplasjen e kembeve ti? Fillove tu na perplas duart tani?-ju kthye pa nge. Sec kishte nje te folur gjithe zemer. Apo nuk bente nje interpretim spektakolar me tere gjymtyret e trupit e tiparet e fytyres.

-I bej me rradhe. Une flas me shume pasion. -tha tere qejf, a thua se nuk ishte e dukshme ajo gje.

-Te hengert dreqi pasionin tat edhe ty. Sikur t'ka zene korenti mdukesh mua.

-Boll me diskriminove. Me fol per veten tani.- po vdiste nga kureshtja qe te dinte me shume per te.

-S'dua.-nuk ngurroi ti kthehej si perhere. Mirepo vajzes nuk ju pre fare hovi. Me pergjigje te tilla ishte mesuar tashme.

-Mos me bej ti futem germimeve. Ne nje jete tjeter mund te isha bere dhe dedektive. Plus , ne fotografet e shohim boten me nje sy ndryshe.

-Shiko, ti llap sa te duash me veten, une do pi. -tha prere e vajza vendosi buzen ne gaz. Kjo gje nuk kishte gjasa te ndodhte. Ajo arrinte te bente te fliste kedo. Ishte superfuqia e saj.

- Cfare domethenie ka tatuazhi ne shpatull?-pyeti dicka qe e kishte intriguar qe ne momentin e pare qe e kishte pikasur.

-Si mendon ti?-picerroi syte.

-Hmmm...mendoj se kafka simbolizon vdekjen...kurse ajo fytyra e bukur...Vdekja eshte nje femer?Pse nuk prite dhe pak? Ta beje tatuazhin me fytyren time.-hapi syte gjithe gezim, ndonese e dinte qe Xhoni do e hante shpirtin me dhembe e nje simbolike te tille nuk do e vendoste ne trup.

-Posi o Klausi dyte, posi. Vdekja femer.-shkundi koken me idiotsite e saj. A thua se ai do e shikonte ndonjehere nje femer si fundin e tij. Me e forta ishte se Klausi kishte dhene pikerisht te njejtin shpjegim per tatuazhin e tij kur ishin akoma ne Itali.

-Ca pra? He, thuaje.

-Vdekja eshte e bukur.-ktheu nje gellenjke te gjate nga shishja e tij.

-Ooo, sa e lezetshme. Se ben dhe ti tatuazhe me simbolike, nuk do e kisha besuar. Pastaj...vdekja eshte e bukur...vertet e beson? Une kam frike te vdes, tmerr po te them. Ihh, e imagjinon dot sa e trishte do ishte kjo bote pa mua? Une se imagjinoj dot pervete. Popo, kam vertet frike te vdes.

-Une jo.-qe pergjigja e tij, e kufizuar si perhere.

-Po pse? Ja ku vdes i ri e te mbesin pafund gjera pa bere? Shume gjera pa ndjere? -ngrysi vetullat. Askush nuk mundej realisht te besonte qe vdekja ishte e bukur? Ku qendronte bukuria e fundit te jetes?