HARE

1. Bölüm

Bölüm şarkısı : Model. levla vazgeçti.

Herkes okuduğu saati ve tarihini yazabilir mi?

Kader var mıydı?

Kader vardı.

Bir bizim yazdığımız birde bizim için yazılan kader vardı.

Ben büyüdüm.

Elimde ki yanmış kalemle, yeni bir kader yazabilir miydim? Bunun için neye ihtiyacım vardı?

Cesarete.

Kalbim ikiye ayrılmış, biri Tanrının yazdığı kaderi seçmemi söylüyor diğeri ise, kendin yaz bunu yapabilirsin diyor.

Durdum ve etrafımda döndüm. Bu bulunduğum durumu, Allahın her günü yaşıyordum. O adam her gece hakaretler ediyor, günahkar elleri bir kadının bedenine acımasız izler bırakıyordu.

Öfeyle ayağa kalkıp dolabının kapaklarını açtım. İçinden siyah sırt çantasını alıp içine bir kaç parça kıyafet koyup, yatagın altından biriktirdiğim parayı da aldım. Çantanın fermuarını çekip kapıyı açtım.

Gerçeklerinin önünde ki duvar yıkılmış, ruhum altında kalmıştı.

İnce bir cizginin tam ortasındaydım.

Bir yanım ateş, diğer yanım buz.

Ateşe yürüdüm.

" Dur artık Allah'ın belası dur!" Bağırıp havaya kalkan elini tuttum. Bana öfkeyle bakıyordu, Allah biliyor ya zerre umurumda değildi.

" Sen karışma! Çekil git odana. Son sıralar gözüme çok batıyorsun."

" Umarım en kısa zamanda o gözlerin yerinden çıkar." Diyip diğer elimle vazoyu kavradığım gibi başına geçirdim.

Yere yığılmadan önce ellerini ondan çekti ve lanet bakışlarını gözlerime dikti.

Ardından yere yığıldı. Oya göz yaşları içinde olan biteni izliyordu. Başımı hızlıca yerden kaldırıp, Oyanın kolunu tuttum.

" Buradan git, canını seviyorsan gidersin."

" Benim gidecek bir yerim yok. Hem kimliğim onda nereye gidebilirim ki?" Hızlıca yere egilip gömleğinin önünde ki cebinden cüzdanı kavrayıp ayağa kalktım.

Kendi kimliğinin ardına koymuştu Oya'nın kimliğini. Cekip aldım ve Oya'ya uzattım.

" Hadi ne bekliyorsun? Birazdan uyanacak ve bıraktığı işi tamamlayacak."

Elleri zangır zangır titriyordu. Bakışları yerdeydi, şeytana ortak olmuş bir melek gibi izliyordu olan biteni.

" Gidecek hiçbir yerim yok. Öyle ya da böyle, başımı sokacak bir çatı var. "

Sinirle gülüp kollarını tuttum ve onu olduğu yerden ittim. Bir kaç adım gerileyip bana baktı.

" Aptal mısın sen? Seni öldürecek diyorum, ne bekliyorsun hala?"

" Sen sokakta kalmanın ne demek olduğunu biliyor musun? Yaşar kurtardı beni sokaktan. Tekrar sokaklara düşsem farklı olacak sanıyorsun. Anla işte kızım, bizim kaderimiz bu."

Ona inanamıyordum. Bir insan nasıl bu kadar aptal olabilirdi?

" O kadar aptalsın ki, başına ne bok gelirse gelsin kader diyip boyun eğiyorsun."