HARE

17. Bölüm

Selam gençler biz geldik!!

Keyifli okumalar güzellerim..

Hayatta bazı olaylar,
bizim dönüm noktamız olabilirdi. Aynı şekilde bazı insanlar da. Benim dönüm noktam ise cesaret gösterip o evden çıkmakla olmuştu. Nerden bilebilirdim ki hayatımda ki en önemli kişiyi o gün tanıyacağımı. Korhan, itiraf etmesi zordu ama hayatımda ki en önemli kişiydi.

Ona güvenmiştim. İçten içe beni kırmayacağına inanmıştım. Dün gece olanlar benim inancımı da güvenimi de kırmıştı.

Ne zordu sevdiğin birine sırtını dönmek.

Korhan ona bir kez daha sırtımı dönmeme izin vermedi. Kolumdan tutup beni kendine çektiğinde sımsıkı sarıldı. Bu hissin kölesiydim. Ona sarılmayı seviyordum. Onunla eğlenmeyi, onu izlemeyi, onunla sessizliğe gömülmeyi bile seviyordum. Bunları ona söyleme cesaretine sahip miydim peki? Cevap koca bir hayır.

Halbuki bu hayata bir kez geliyorduk. Beni engelleyen neydi? Açsam ağzımı her şeyi bir bir söylesem ya. Neden yapamıyordum?

" Benimle geliyorsun." Kimseye bir açıklama yapmadan, elimden tuttuğu gibi beni o hastane odasından çıkardı. Merdivenleri o kadar hızlı iniyorduk ki, takılıp düşecektim. Ona itiraz etmedim, edemedim. Belki de istediğim buydu. Beni hiç bırakmaması. Peki o her zaman, her şeye rağmen bana sıkıca tutulurken neden ona sırtımı dönüp gidiyordum ki, her defasında.

Aptalsın Hare.

Dedi içimde ki ses. Doğru aptalım. Hemde aptal aşık.

Korhan arabanın kapısını açıp içeri girmem için bana baktı. Galiba kavga çıkarıp binmeyeceğimi düşünüyordu. Çünkü önümü tam anlamıyla kesmişti. Sessizliğimi koruyup açtığı kapıdan arabaya bindim. Yüzünde ki o kısa süreli şaşırmayı görmek muhteşemdi. Arabanın kapısını kapatıp kendi de dolanıp yerine geçti. Emni kemerini takıp kollarımı birbirine doladım.

" Hare böyle susacak mısın? Bağır çağır bir şey söyle sevgilim."

Sevgilim.

Kalbim bu kelimeye durabilirdi.

" Seni dinleyeceğim. Sonra konuşacağım. Umarım geçerli bir nedenin vardır Korhan."

" Hepsini anlatacağım." Elimi çekip bileğimi dudaklarına yaslayıp bileğime küçük bir buse bıraktı.

" Ayrıca her fırsatta bana sırt çevirip gitmeni hiç sevmiyorum. Hiç çabalayan taraf olmuyorsun. Her fırsatta mücadele eden sen, konu biz olunca gitmeyi tercih ediyorsun. Bize dair olan inancımı kırma Hare. Çünkü bir kez daha beni anlamadan dinlemeden gidersen, geldiğinde bana, bize dair hiçbir şey bulamazsın." Dedi o da içindekileri dökerek. Başımı eğdim hafifçe. Doğru söylüyordu. Ve ben inatla bu doğruları duymamak için kaçıyordum.

" Çocuk gibi davrandım. En kolay kaçmaktı. Ama bugün yapamadım Korhan. İstedim, gerçekten gitmeyi istedim ama yapamadım. Seni geride öylece bırakamadım. Yalan yok, beni çok büyük hayal kırıklığına uğrattın. Ama seni dinlemek istiyorum."

" Bir daha yapma. Sırtını bana dönme. Ve kendimi sana affettireceğim. " Kendini bana affettirecekti, bundan emindim.

Başımı çevirip yola baktığımda evin yolu olmadığını anlamıştım. Elimle yolu gösterdim.

" Burası eve giden yol değil. Nereye gidiyoruz?"

" Benim için çok özel bir yere. Sana her şeyi orada anlatacağım. " Diyip eliyle ilk önce saçlarıma dokunup ardından boynuma dokundu. " Sonrada kendimi sana affettireceğim."