ɪ 𝒃𝒍𝒂𝒄𝒌 𝒃𝒆𝒂𝒖𝒕𝒚 - 𝒕𝒐𝒎 𝒎𝒂𝒓𝒗𝒐𝒍𝒐 𝒓𝒊𝒅𝒅𝒍𝒆

chapter fifty two

Przez kolejny tydzień Leah próbowała poukładać w głowie rzeczy, które zrobiła w sylwestra i wciąż nie mogła uwierzyć, jak bardzo wtedy nie myślała.

Mój Boże, i jeszcze ten Orion, kręciła głową za każdym razem, kiedy przypominał się jej ten dzień. Pewnego dnia, kiedy uświadamiała zarówno Toma, jak i siebie, co wtedy robiła, nawet zaszkliły jej się oczy, bo po prostu nie mogła uwierzyć do jakiego stanu się doprowadziła.

- Merlinie, musisz być twarda - wywrócił oczami Tom, kiedy zaczęła się nad sobą użalać. - Od dzisiaj, za każdym razem, jak coś będzie nie tak lub coś ci się nie uda, masz nie płakać jak mały dzieciak, tylko zachować spokój i przezwyciężyć ból.

Pokiwała głową w zamyśleniu.

Okazja do zastosowania się do jego polecenia natrafiła się już następnego dnia, kiedy Leah wreszcie namówiła go na wyjście do Hogsmeade. Leah znalazła jakiś sklep z ubraniami, w którym spędzili całe popołudnie. Skończyło się to tym, że zarówno on, jak i ona, wracając, trzymali po dwie torby z zakupami.

Różnica między nimi była taka, że Leah wieczorem miała osłabioną koordynację ruchową i kiedy schodziła schodami do lochów, potknęła się o coś i zakołysała tak, że przewróciłasię i uderzyła głową w żebro kaloryfera.

Oboje wydawali się tak samo zdziwieni, ale żadne z nich nic nie powiedziało. Oczy Leah zaszkliły się, ale ona podniosła się, wzięła kilka głębokich wdechów i, dość spokojnym tonem, powiedziała:

- Ale grzeją.

Tom spojrzał na nią z politowaniem i zaśmiał się krótko.

- Musiałaś się mocno powstrzymywać, żeby nie płakać? - zapytał, siedząc w fotelu, kiedy byli już w dormitorium.

- W sumie, to mnie aż tak bardzo nie bolało, tylko przynosi mi to ulgę, jak rozładuję emocje - wzruszyła ramionami, siadając po turecku na łóżku. - A byłam bardzo zła, bo Daves zgłasza się na starożytnych runach jak głupia, a nic nie umie. Ja najpierw mniej więcej tłumaczę tekst, tak, żeby było wiadomo, o co chodzi, ona to zapamiętuje, później powtarza i myśli, że jest wielką poliglotką. Co za bezsens!

- Ale śmiesznie się denerwujesz - uśmiechnął się złośliwie, otwierając jakąś książkę.

- Ja się śmiesznie denerwuję? Chyba mnie nie widziałeś, jak się denerwuję - prychnęła.

- Ale za to ty widziałaś, jak ja się denerwuję - powiedział, a ona już nic nie dodała i z frustracją rzuciła w niego poduszką. - Zachowujesz się jak dzieciak.

- Ja? Jak dzieciak? - uniosła brwi, kładąc sobie rękę na wgłębieniu między obojczykami.

- Tak - zatrzasnął książkę i wstał, podchodząc do niej. - W ogóle strasznie jesteś jak dzieciak.

- Przepraszam?! - zapytała, marszcząc brwi - Chcesz mi powiedzieć, że sześciolatki robią ci striptiz w bieliźnie?

- Nie - odparł, ale mimowolnie zachichotał, kładąc ręce na łóżku po jej bokach - Chcę powiedzieć... Po prostu spójrz na siebie.

Zamarła i wzięła krótki wdech.

- Chcesz mi eufemistycznie powiedzieć, że jestem...

- O Salazarze, Leah - przewrócił oczami - Nie, próbuję ci powiedzieć, że... Jesteś tak bardzo słodka i niewinna, że czasem aż szkoda mi cię psuć. Nie myślisz czasami, że mogłabyś mieć normalne życie beze mnie? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nigdy nie przeszła ci przez głowę taka myśl?

- Nie - odpowiedziała, wpatrując się w niego z otwartymi ustami. Po chwili zmarszczyła brwi i gwałtownie rozszerzyła oczy - Mój Boże, nie! Przecież to by było straszne! Chyba byś nie chciał, żeby tak było?

- Zaraz musisz wymyślać najczarniejsze scenariusze - ponownie wywrócił oczami - Chodzi mi o to, że... Jestem jaki jestem. Jestem najgorszą osobą na świecie. To znaczy, nie, żeby było mi z tym źle, ale tak tylko mówię. Bez sensu, że chcesz ze mną być.

- Nie mów tak - powiedziała cicho. - Powiedz mi tylko, że nie chcesz mnie znowu zostawić - utkwiła w nim wzrok.

Zmarszczył brwi.

- Co?

Dopiero po chwili zrozumiał, o co jej chodziło.

Zaśmiał się i uniósł oczy ku górze.

- Boże, miałbym takie wyrzuty sumienia. Ja. Miałbym wyrzuty sumienia. Mógłbym zostawić każdego, ale gdybym zostawił ciebie...

- Wiesz, że brzmisz jak nie ty, więc, czy możesz teraz nazwać mnie suką, proszę? - zatrzepotała rzęsami.

- Mówię na poważnie, zabiłbym dla ciebie.

- A umarłbyś dla mnie?

Spojrzał jej przepraszająco w oczy.

- Brak odpowiedzi jest odpowiedzią - powiedziała, uśmiechając się - Ale to nic.

- Mogę dla ciebie zrobić wszystko. Oprócz tej jednej rzeczy.

- I bardzo dobrze - uśmiechnęła się szerzej - Byłoby przecież źle, gdybyś umarł, a ja została sama, prawda?

- Niewątpliwie - kiwnął głową, a po paru sekundach dodał - Masz tok rozumowania jak dzieciak.

- Przestań z tym dzieciakiem, co? - zdenerwowała się - Jestem od ciebie starsza. W ogóle mogłabym być twoją matką. Bez dyskusji, siadaj i odrabiaj lekcje.

- Nie, nie mogłabyś być moją matką - stwierdził z przekonaniem.

- Bo co mi zrobisz? - zapytała, zwężając oczy.

- Bo wtedy nie mógłbym być twoim tatusiem.

- Och, tak, masz rację - z westchnieniem położyła rękę na swój mostek - Wygrałeś.

Pocałowała go. Od razu wplótł ręce w jej włosy, a ona zarzuciła mu ręce na szyję. Jego jedna ręka wędrowała od łopatek, aż po jej uda, a druga zaczęła gładzić jej policzek. Bardzo szybko zamienili się miejscami, bo teraz siedziała mu na kolanach, a właściwie siedziała na nim okrakiem. Przejechała koniuszkiem języka po jego dolnej wardze i wczepiła palce w jego włosy. Wciąż siedziała na nim okrakiem, ale on już leżał. Zaczął rozpinać jej sukienkę, ale nie skończył.

- O Mój Boże, do cholery jasnej, kto?! - zawołała z pretensją i wściekłością w głosie, kiedy ktoś wszedł do dormitorium.

Niestety, nie dowiedziała się, kto, bo ten ktoś zaraz zatrzasnął drzwi.

- Poczekaj, muszę odczekać chwilę, bo nie mogę mówić ze złości - powiedziała, biorąc głęboki wdech. Po jakiejś minucie powiedziała: - Dobrze, już mogę. No więc... Śpię dzisiaj z tobą - oznajmiła, trzymając ręce na jego torsie.

- Bo? - uniósł brew.

- Bo jak już mam być dzieciakiem, to przynajmniej chcę spać z tatusiem, co nie? - uniosła brwi i zaraz szybko je opuściła. Rozbawiła go jej technika myślenia. - Idę do łazienki.