Life Of A Nerd {voltooid}

37.0

Het echte leven is inmiddels weer begonnen. De vakantie is voorbij en we zijn terug in Nederland. Ik moet nog drie maanden naar school en kan daarna gewoon aan mijn carriere beginnen. De drie maanden zijn gewoon stage. Ik heb een stageplek in een ziekenhuis zo'n tien minuten fietsen vanaf hier. Perfect dus. Ik hoop dat ze me daarna zo goed vinden dat ze me een baan aanbieden. Wie weet. Het is ochtend. Ik ben al bijna klaar om te gaan. Ik draag een licht blauwe blouse met strepen. Een jeans die net een lichtere tint dan mijn blouse is en standaard witte sneakers. Mijn haren heb ik in model gebracht en ik heb een nieuwe schooltas gekocht, aangezien die andere flink toegetakeld was. Het is een simpel zwarte. Mijn lunch stop ik in mijn tas en stap op mijn fiets. El hamdoulilah het regent niet. Na zo'n tien minuten ben ik in het ziekenhuis aangekomen. Ik ben erg nerveus en zenuwachtig, maar vooral nieuwsgierig hoe het er echt aan toe gaat. Je kan zoveel lezen en documentaires kijken als je wilt, maar in het echt is het toch altijd anders. Ik meld me bij de receptie en laat deze dag maar beginnen.

Ik pak mijn spullen uit het lockertje en loop richting de uitgang. Ik zeg gedag tegen de receptioniste en loop naar buiten. Met mijn ogen zoek in de auto van Faisal. Als ik hem zie loop ik erheen en stap in. Mijn rugzak leg ik tussen mijn benen. Hij haalt zijn hand onder zijn hoofd vandaan en gaat recht zitten. 'Sorry dat ik zo laat ben.' Zeg ik en druk een kusje op zijn wang. 'Ik wist niet dat je bij stage langer moest blijven man. Wist niet eens dat het mocht.' Gaapt Faisal en start de auto. 'Dat hoefde ook niet. Ik wilde blijven om meer te leren.' Zeg ik serieus. 'Mijn god waar ben ik aan begonnen.' Zucht hij en rijdt weg. 'Niet zo gemeen doen chagrijn.' Zeg ik lachend en sla hem op zijn schouder. 'Waar wil je eten?' Vraagt hij. 'We kunnen ook zelf wat maken.' Stel ik voor. 'Ja ik kies wel een tentje. Pizza?' Vraagt hij. 'Pasta is goed ja.' Zeg ik. Hij rolt met zijn ogen. 'Dus vertel me alles over je dag.' Zegt hij en kijkt me kort aan. 'Is er iets met je?' Vraag ik. 'Ben wat toegetakeld op werk gewoon. Dus je dag?' Antwoordt hij. 'Het was zo leuk. Oprecht gewoon. Veel leuker dan ik gedacht had. We begonnen met wat makkelijke operaties, meekijken temminste.' Begin ik mijn verhaal.

'Heel veel geleerd dus.' Lacht Faisal en neent een slok van zijn drinken. 'Heel veel. Heb nu al zin in morgen. Maar jij dan? Hoe was jou dag?' Vraag ik en neem een stuk pizza van hem. 'Druk man wollah. Was hele gezeik met twee jongens die niet mee wilden werken en gewoon zo onbeschoft waren pff.' Zucht hij. 'Vertel me alles babe.'

'Je bent erg stil. Aan wat denk je?' Vraagt Faisal na vijf minuten stilte terwijl we naar mijn huis rijden. Ik kijk op en zucht diep. 'Is dit wel de juiste tijd om te trouwen?' Vraag ik zacht. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij met een lichte trilling in zijn stem. 'Dat hele gedoe met mijn vader en dan heb ik nu Ibrahim waar ik voor moet zorgen en ik heb nog geen vaste baan aangezien ik op school zit. Hoewel ik er naast wel een bijbaantje kan nemen, maar daar moet ik ook weer tijd voor zien te vinden. Aangezien stage tot laat is. Het is gewoon zoveel door elkar en ik wil je niet door de war brengen.' Het is even stil. 'Dus je wilt nog niet trouwen, omdat je, je leven niet op orde hebt?' Vraagt hij en kijkt me kort aan. Ik ben even stil. 'Je hebt gewoon alles al op orde en ik daarin tegen niet.' 'Soms begrijp ik niks van jou weet je dat? Gewoon helemaal niks. Als je niet wilt trouwen zeg dat dan.' Zegt hij intens. Het is niet dat ik niet wil trouwen. Waarom begrijpt hij me niet? Waarom begrijp ik het niet? Wat als hij nu helemaal niet meer wil trouwen? Dan heb ik alles verpest. Ik zal alleen eindigen met een cavia of een konijn. Ik wil geen cavia of konijn. Ik wil een kat. Domme allergie. Wat nou als een cavia mij geen liefde geeft? Wat nou als ik doodga van gebrek aan liefde? Kan dat? Waarschijnlijk wel. Oh god. Ik voel mijn keel dichtgaan en het wordt ineens erg warm. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik begin wazig te zien. Ik begin snel te ademen. Tranen lopen over mijn wangen en ik verberg mijn hoofd tussen mijn handen. Waarom verpest ik alles? Waarom? Waarom doe ik alles fout? Stomkop. Stomkop. Stomkop.

Langzaam open ik mijn ogen en veeg mijn tranen weg. Ik zie Faisal naast me zitten. Ik kom tot adem en merk op dat we langs de snelweg staan. 'Het spijt me zo.' Zeg ik snel. 'Doe normaal joh. Alles oke?' Vraagt hij en drukt een kusje op mijn voorhoofd. Ik knik langzaam. Hij kijkt me nog even aan en rijdt dan weg. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen en kijkt me kort aan. Ik ben doodstil. Waarom ben ik zo? Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn?

Voor mijn huis parkeert Faisal. Hij kijkt me aan en drukt een kusje op mijn wang. 'Weet je zeker dat het gaat?' Vraagt hij voorzichtig. Ik staar voor me uit en knik langzaam. 'Duik lekker je bedje in. Neem wat rust.' Zegt hij en streelt mijn wang. 'Slaaplekker babe. Bel me als er wat is.' Zegt hij en ik stap uit. Zonder nog wat te zeggen loop ik naar binnen. Ik loop rechtstreeks naar boven en ga in bed liggen met mijn kleren nog aan. Zacht begin ik te huilen. Waarom kan ik niet normaal zijn? Waarom ben ik zo raar? Waarom?